Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό μάθημα

Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας.

Το Βυζαντινό μάθημα

"Λαός που δεν θυμάται την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει".

Η Ελλάδα σήμερα δέχεται μαζική, συντονισμένη και παντελώς άδικη επίθεση από κάποια εκ των πιο αδίστακτων, άπληστων, αιμοσταγών και αθεόφοβων εθνών στον πλανήτη. Έθνη τα οποία -αν μη τι άλλο- μας έχουν αδικήσει στο παρελθόν και συνεχίζουν να μας αδικούν κατάφορα και στο παρόν...

Ο πνευματικός του Πούτιν, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Sretensky, αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβκούνοφ είναι δημιουργός του ντοκυμαντέρ με τίτλο "Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας - Το Βυζαντινό μάθημα".

Το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ, συνολικής διάρκειας μίας ώρας, που επιβάλλεται να δουν με προσοχή όλοι οι Έλληνες, αποτελεί ένα σπάνιο ντοκουμέντο που περιγράφει με γλαφυρότητα την ακμή, την άλωση και την ασύλληπτη σύληση και λεηλάτηση που έχει υποστεί η πατρίδα μας στο παρελθόν, αλλά και το πως συνδέεται αυτή με το σήμερα...

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία

(Βασιλεία Ρωμαίων - Ρωμανία)

Η μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη

Ανάμεσα σε Ρωσία και Ελλάδα - με ρωσική κυρίως πρωτοβουλία - συμβαίνει κάτι πολύ βαθύ που ξεπερνάει στείρους εθνικισμούς και αποβλέπει στην πνευματική παγκόσμια αναβάθμιση των ανθρώπων, με την ανάδειξη μιας νέας προοπτικής που επικεντρώνει στην πνευματικότητα πέρα από εθνικισμούς και ιδιοτέλειες, με πυξίδα την ορθόδοξη παράδοση...

 

Είναι παρήγορο ότι η Ελλάδα, παρά τον υπερχιλιετή βιασμό της, ευτυχώς δεν απώλεσε τον πολυτιμότερο θησαυρό της...

"Τα ξημερώματα της Τρίτης, 29ης Μαΐου 1453, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συνοδευόμενος από τον Θεόφιλο Παλαιολόγο, τον Ιωάννη Δαλματά και τον Δον Φρανσέσκο ντε Τολέδο εφόρμησαν για τελευταία φορά εναντίον των Οθωμανών, οι οποίοι κατέκλυζαν την πύλη του Αγίου Ρωμανού, ρίχνοντας με τον τρόπο αυτό την αυλαία σε μια αυτοκρατορική ιστορία 1123 ετών.

Η πράξη αυτή και κυρίως το άδοξο, μα ηρωικό τέλος στοιχειώνει για πολλούς αιώνες τους απανταχού την Γη Χριστιανούς, μα κυρίως τους Ορθοδόξους Έλληνες..."

Δείτε εδώ αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο, που πρέπει να δει κάθε Έλληνας, μα και κάθε αληθινά πολιτισμένος άνθρωπος:

Η πτώση της Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας 1/2:

http://www.youtube.com/watch?v=1TU-upa2e04

 

Η πτώση της Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας 2/2:

http://www.youtube.com/watch?v=NnifIBNYfXo

  

 

Το θέμα της πρωτοκαθεδρίας μεταξύ θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων

Λόγω της (εσκεμμένης) σύγχυσης που επικρατεί στην χώρα μας σχετικά με την χρήση των εθνικών μας ονομάτων (Έλλην-Γραικός-Ρωμαίος-Ρωμηός) αισθάνομαι την ανάγκη να θίξω το φλέγον θέμα της πρωτοκαθεδρίας μεταξύ θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας, ή αλλιώς της «πάνω ταυτότητας» και της «κάτω ταυτότητας», κατά τον αείμνηστο, μεγάλο πατριώτη διδάσκαλο και καθηγητή της Παντείου, Νεοκλή Σαρρή.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΝΕΟΚΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ μιλάει για την «πάνω» και την «κάτω» ταυτότητα:
http://www.youtube.com/watch?v=y9P7-wUhwBU&list=PL0129B080DE4A2076&feature=plcp

Η έννοια Ρωμαίος Ορθόδοξος Χριστιανός, πολίτης Νέας Ρώμης, ή απλά Ρωμηός, υποδήλωνε σε μια λέξη την πολιτικο-θρησκευτική ταυτότητα όλων των πολιτών της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία πρακτικά ήταν ένας ελληνορωμαϊκός κόσμος σε οικουμενική διάσταση και μάλιστα θεσμοθετημένα από το 212μ.χ. (διάταγμα Καρακάλλα) και ο οποίος έγινε ένας χριστιανικός ελληνορωμαϊκός κόσμος σε οικουμενική διάσταση από το 330μ.Χ. όταν και μεταφέρθηκε επίσημα η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από την Ρώμη στη Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη).

Ρωμηοσύνη σημαίνει Ελληνισμός σε οικουμενική διάσταση:
http://reflow.scribd.com/2veso7tnpctgzbh/images/image-7.jpg

Η Ρωμηοσύνη ήταν πάντα δίγλωσση (ελληνικά-λατινικά), με το ανατολικό τμήμα να είναι ελληνόφωνο ήδη από την αλεξανδρινή εποχή, και το δυτικό να εκρωμαΐζεται ταχύτατα μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί χωρίς να υπερβάλλει ότι η Δυτική Ρωμηοσύνη ήταν ουσιαστικά ο λατινόφωνος Ελληνισμός, καθώς όπως αναφέραμε προηγουμένως, το κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο της αυτοκρατορίας ήταν ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, η ελληνικότητα μάλιστα του οποίου υπερίσχυε ολοένα και περισσότερο, είτε λόγω της συντριπτικής υπεροχής του ελληνικού κλασσικού πολιτισμού σε σχέση με το «απολίτιστο Λάτιο», είτε λόγω του Ευαγγελίου, γλώσσα του οποίου είναι τα ελληνικά και το οποίο διαδόθηκε ταχύτατα μέσα στο ρωμαϊκό κράτος ήδη από τους πρώτους μ.Χ. αιώνες.
http://www.ict.griffith.edu.au/wiseman/Roman/GreekPerspective.html#Summary_Greco-Roman

Ο εκρωμαϊσμός στο δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας λειτουργούσε πρακτικά σαν το πρώτο στάδιο εξελληνισμού, δηλαδή ως προπαρασκευαστικό στάδιο αποδοχής του ελληνορωμαϊκού τρόπου ζωής και σκέψης. Ήταν το πρώτο στάδιο αφομοίωσης και εκπολιτισμού των βαρβάρων. Το δεύτερο στάδιο ήταν η χρήση της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή ο πλήρης εξελληνισμός. Η διάδοση του Ευαγγελίου στην συνέχεια επιτάχυνε δραματικά την παραπάνω διαδικασία.
http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_the_Orthodox_Church#The_Patristic_Age_and_the_Biblical_canon

Η πολιτικο-θρησκευτική ταυτότητα του Ρωμηού ήταν η «πάνω ταυτότητα», ενώ η εθνική ταυτότητα (π.χ. Έλληνες, Αρμένιοι, Άραβες, Κέλτες, Ιλλυριοί, Σλάβοι κ.λ.π.) ήταν η «κάτω ταυτότητα». Εφόσον η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ο μοναδικός φορέας και υπερασπιστής του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και ο τελευταίος ήταν το κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο στην Ρωμαϊκή επικράτεια, η πολιτικο-θρησκευτική ταυτότητα του Ρωμηού εξ’ορισμού δεν θα μπορούσε παρά να έχει και εθνική χροιά και μάλιστα ελληνορωμαϊκή…

Άρα, σε αντίθεση ίσως με άλλες εθνικές ομάδες της Αυτοκρατορίας, οι Έλληνορωμαίοι είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) ως απόλυτο συμφέρον την διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικο-θρησκευτικής ταυτότητας ως «πάνω ταυτότητας».

Έχοντας γνώση αυτού του γεγονότος, πολλούς αιώνες αργότερα ο Άρνολντ Τοϋνμπη πίστευε ότι το 1821 μ.Χ. "κάνοντας μία επανάσταση οι Έλληνες έχασαν μία αυτοκρατορία", ματαιώνοντας το παλιό όνειρο των Φαναριωτών για εξελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην οποία οι ρωμαίικοι πληθυσμοί διέθεταν οικονομική ισχύ δυσανάλογη προς τους αριθμούς τους και αποτελούσαν την οικονομική και πολιτιστική πρωτοπορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρά το ότι ήταν πολιτικά υποταγμένοι:
http://ellinikianatoli.blogspot.gr/2010/11/blog-post.html

Η ανατροπή της εθνικο-πολιτικο-θρησκευτικής ταυτότητας του Ελληνορωμαίου, ή αλλιώς Ρωμηού, από την καθαρά εθνική ταυτότητα, ώστε η τελευταία να γίνει «πάνω ταυτότητα» και η πρώτη να γίνει «κάτω ταυτότητα», επιβλήθηκε από την Δύση. Ήταν το αποτέλεσμα της μακραίωνης σύγκρουσης του Ελληνισμού και των βαρβαρικών γερμανικών φύλων που από τον 5ο μ.Χ. αιώνα άρχισαν να εισβάλουν στα εδάφη της Δυτικής Ρωμανίας.

Η Δυτική Ευρώπη γεννήθηκε, κατά τον 5ο έως 8ο αιώνα, όταν τα βαρβαρικά γερμανικά φύλα συγκρούστηκαν με τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, αποκλειστικός φορέας του οποίου ήταν τότε η λεγόμενη «Βυζαντινή» (Χριστιανική Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία. Η δυτικοευρωπαϊκή συνείδηση σχηματίζεται μέσα από την αντιπαράθεση με την Κωνσταντινούπολη και ορίζεται απ’ αυτήν.

Δυτικοευρωπαίος από τότε και ύστερα είναι όποιος δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, όποιος δεν αισθάνεται ότι ανήκει στην Οικουμενική Χριστιανική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, όποιος δεν ασπάζεται τον πολιτισμό που προήλθε από τη σύνθεση ελληνισμού και χριστιανισμού στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία:
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2010/05/blog-post_18.html

Η ανατροπή της «πάνω ταυτότητας», δηλαδή της πολιτικο-θρησκευτικής ταυτότητας, από την «κάτω ταυτότητα» προέκυψε λοιπόν ως αποτέλεσμα της Άλωσης του Ελληνισμού από την Δύση, πρώτα πολιτικο-θρησκευτικά (Καρλομάγνος, 800μ.Χ.) και στην συνέχεια και στρατιωτικά, κατά την πρωτάκουστη προδοσία και τον ανηλεή βιασμό της Πόλης από τους «Σταυροφόρους» το 1204…

Η Χριστιανική Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία ήταν η υπερένδοξη Ελληνική Αυτοκρατορία των μέσων χρόνων:
http://www.agiasofia.com/greek/map.jpg

Προσωπικά θλίβομαι αφάνταστα όταν βλέπω γύρω μου Έλληνες να καταφέρονται από άγνοια με τόσο μίσος εναντίον της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των μέσων χρόνων και να μηρυκάζουν την επαίσχυντη προπαγάνδα που τους έχουν καρφώσει οι ξένοι στο κεφάλι κατά του ίδιου τους του Γένους (το παρακάτω link ανοίγει σωστά μόνο με Internet explorer):
http://www.agiasofia.com/greek/stavrof1.html

Η Ελληνικότητα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας:
http://www.youtube.com/watch?v=klVT010I1PY

Όποιος καταφέρεται εναντίον της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των μέσων χρόνων είναι πολέμιος του Ελληνισμού και εχθρός της Ελλάδας. Χωρίς (ίσως) να το καταλαβαίνει, γίνεται σφοδρός πολέμιος της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Δεν νοείται Ελληνισμός χωρίς Χριστιανισμό. Δεν νοείται Ελληνισμός, χωρίς Ορθοδοξία.

Χωρίς Βυζάντιο, ο Ελληνισμός δεν θα υπήρχε σήμερα. Χωρίς Βυζάντιο, δεν μπορούμε να είμαστε Έλληνες. Μπορούμε να είμαστε μόνο η διαστρεβλωμένη αντανάκλαση μιας παραμορφωμένης εικόνας που μας έχει επιβληθεί από άλλους για τον εαυτό μας...

Ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Ο δρόμος για τον Σωκράτη και τον Περικλή περνάει μέσα από τον Μέγα Αλέξανδρο και ο δρόμος για τον Μέγα Αλέξανδρο περνάει πρώτα μέσα από την Ρωμαίικη Αυτοκρατορία, την Ελληνική Αυτοκρατορία των μέσων χρόνων.

Υπήρξε ένα και μοναδικό κράτος στην ιστορία με θεσμοθετημένη Χριστοκεντρική ζωή και αυτό το κράτος ήταν η Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Ελληνική Αυτοκρατορία των μέσων χρόνων.

Στις χρονικές περιόδους κατά τις οποίες αυτή η θεσμοθετημένη Χριστοκεντρική ζωή ήταν βιωματικά αληθής και ανυπόκριτη για την πλειοψηφία του πληθυσμού, από τον Βασιλέα έως τον τελευταίο χωρικό, και οδηγούσε όντως στην ένωση με τον Χριστό, τότε το κράτος άνθιζε και ευημερούσε.

Αυτές τις καλές περιόδους (γιατί υπήρξαν τέτοιες) είναι που πρέπει να κρατήσουμε σαν φάρο που θα μας οδηγήσει στο εγγύς μέλλον, προσβλέποντας σε ηγέτες σαν τον Άγιο Βασιλέα Ιωάννη Γ' Βατάτζη τον ελεήμονα:
https://www.youtube.com/watch?v=rheOaTzFkPo
http://orthodoxesprosegiseis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_8557.html

Αντίθετα, κατά το φαινόμενο της υποκριτικής τυπολατρείας για τα μάτια του κόσμου , όπου οι κατά τα άλλα "ευσεβείς" Βασιλείς μπορεί να παρακολουθούσαν τις λειτουργίες στην Αγία Σοφία ανελλιπώς, αλλά ταυτόχρονα τύφλωναν και ευνούχιζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους (ακόμα και τα παιδιά τους), ή καταδυνάστευαν και καταλήστευαν τον λαό, ή διήγαγαν έκλυτο βίο και άλλα πολλά και ακόμα πιο επαίσχυντα, τότε ερχόταν ως φυσική, ή μάλλον πνευματική συνέπεια η καταστροφή, η διάλυση, η παρακμή, ο μαρασμός, η σήψη, οι αλώσεις...

Η ασέβεια και η υποκρισία επιφέρουν και την ανάλογη τιμωρία. Γιατί ενώ είχαμε την Αλήθεια την ποδοπατήσαμε με μεγαλύτερη ασέβεια κι από "αθέους αγαρηνούς"...

Ας μην ξεχνάμε όμως ποτέ το "δώσω υμίν άρχοντας κατά τας καρδίας υμών"...

Η ανικανότητα των αρχόντων είναι αντανάκλαση της αποστασίας του λαού.
Πάντα ίσχυε και εξακολουθεί να ισχύει.

Ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ένωση με τον Χριστό, η κατά χάριν θέωση. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει και οτιδήποτε άλλο αποτελεί πλάνη. Η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε για την Ελληνική φυλή ο παιδαγωγός για την κατανόηση της εξ αποκαλύψεως αληθείας. Ο έρως προς την φιλοσοφία έγινε έρως προς τον χριστιανισμό και η φιλοσοφία έγινε πίστη προς τον Χριστό. Άρα ο έρως προς την αλήθεια υπήρξε ο λόγος, για τον οποίο η Ελληνική Φυλή έγινε λάτρης και οπαδός της εξ αποκαλύψεως αληθείας, του Χριστιανισμού, ευθύς ως εμφανίστηκε επί της γης.

Ο Ελληνισμός ήταν, είναι και θα είναι όχημα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού μέχρι της συντέλειας του αιώνος...

Είναι καλό όμως να έχουμε κατά νου ότι κάποιοι χρειάζονται τον κατάλληλο χρόνο και τον κατάλληλο τρόπο για να συλλάβουν και να συνειδητοποιήσουν το πως συνέβει και το πως εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, ως απόρροια του "Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υϊός του ανθρώπου".

Όχημα προς αυτή την συνειδητοποίηση είναι η εις βάθος γνώση της πραγματικής ιστορίας του Γένους και όχι της δηλητηριώδους δυτικής προπαγάνδας που διδάσκονται τα ελληνόπουλα σήμερα...

Σκοπός μας είναι η σύνθεση, όχι η στείρα αντιπαράθεση.

"Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υϊός του ανθρώπου", δηλαδή, "ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου" είπε ο Ιησούς όταν δέχθηκε τους Έλληνες που ζήτησαν να Τον δούν. Το αψευδές στόμα του Ιησού βεβαίωσε ότι οι Έλληνες είναι σε θέση να κατανοήσουν και η ελληνική γλώσσα να μεταδώσει σε όλα τα έθνη, το χαρμόσυνο άγγελμα του Ευαγγελίου, το κρυμμένο από καταβολής κόσμου.

Ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός συνδέονται τόσο στενά, σε σημείο ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως να γράψει στο έργο του "Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν" τα εξής:

"Ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίζει την Αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα Έθνη. Ναι, ο Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας.

Αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμα μεταξύ των Εθνών. Από καταβολής κόσμου το Ελληνικόν Έθνος ήταν πλασμένο δια τον σκοπόν αυτόν. Ο Θεός διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητος."

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ζωντανός Θεός και η Ορθοδοξία είναι η Κιβωτός της Αλήθειας. Το Γένος των Ελλήνων έχει πλαστεί για την αιωνιότητα και είναι επιφορτισμένο με το Ιερό καθήκον να κρατά την δάδα της αληθινής Πίστης άσβεστη μέχρι τα έσχατα…

Το «Βυζάντιο» (όρος παραπλανητικός - κατασκευασμένος από τους Δυτικούς) είναι η μεσαιωνική Ελλάδα.

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ...

Το τελειότερο παράδειγμα Ηγέτη: Ιωάννης Γ´ Βατάτζης, ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου

"Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Δούκας"

1. Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης:

http://www.youtube.com/watch?v=rheOaTzFkPo

2. ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ - Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης:

http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html

3. Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Γ’ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

4. Ποιός ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης:

http://dexiatiskavalas.blogspot.gr/2012/05/blog-post_9766.html

Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πολίτες ακούμε συνέχεια για λιτότητα και οικονομική κρίση.

Οι πολιτικοί ταγοί του τόπου μας αναφέρουν συνέχεια ότι θα λάβουν μέτρα οικονομικής εξυγίανσης και ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στα επιδόματα και στους μισθούς αυτών, που αμείβονται πλουσιοπάροχα.

Κάποιοι άλλοι αναφέρουν ότι πρέπει να μειωθούν και οι δικές τους αποδοχές καθώς και άλλα οικονομικά προνόμια, που απολαμβάνουν οι πολιτικοί αλλά και διάφοροι γενικοί διευθυντές υπουργείων και ΔΕΚΟ.

Επίσης, ακούμε συνέχεια για την περιβόητη ανακατανομή πλούτου σε όλους τους πολίτες, όπως και για την αξιοκρατική τους τοποθέτηση σε καίριες κυβερνητικές αλλά και δημόσιας διοίκησης θέσεις.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ποτέ στα χρονικά υπήρξε κάποιος ηγέτης, που κατόρθωσε να εφαρμόσει όλα αυτά. Το σίγουρο είναι πως ηγέτες με τέτοιο ήθος και αφοσίωση στο λαό αποτελούν πάντα την εξαίρεση στον κανόνα και συνιστούν ιστορικό μέρος μιας ένδοξης μειοψηφίας.

Μια ιστορική προσωπικότητα, που κατέχει θέση στην προαναφερόμενη μειοψηφία, είναι και ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης. Ο εκ Διδυμοτείχου καταγόμενος αυτοκράτορας δεν αποτελεί απλά μέλος της μειοψηφίας αλλά είναι από τους ενδοξότερους εκφραστές της.

Η ιστορική εποχή, κατά την οποία έδρασε ο Ιωάννης Βατάτζης ήταν το πρώτο μισό του 13ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193 από αριστοκράτες γονείς με μεγάλη περιουσία και με συγγενικούς δεσμούς με άλλες ιστορικές οικογένειες του Βυζαντίου.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους της Δ΄ σταυροφορίας το 1204, που είχε ως συνέπεια να καταλειφθούν και άλλες επαρχίες της αυτοκρατορίας, όπως και η ιδιαίτερη πατρίδα του, αναγκάστηκε να μεταβεί στις ελεύθερες περιοχές του βασιλείου της Νίκαιας, μοιράζοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του στους φτωχούς συμπολίτες του.

Στο Νυμφαίο της Μ. Ασίας γνώρισε τον συνεχιστή του αυτοκρατορικού θρόνου του Βυζαντίου Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη. Η γνωριμία αυτή ήταν βεβαίως καθοριστική για τη μετέπειτα εξέλιξη του Ιωάννη.

Ο βασιλιάς Θεόδωρος, καθώς περνούσαν τα χρόνια αξιολόγησε τις ικανότητες του Ιωάννη δίδοντάς του το αξίωμα του πρωτοβεστιάριου και το 1212 τον έκανε γαμβρό του νυμφεύοντάς τον με την κόρη του Ειρήνη. Το 1222 μετά το θάνατο του Θεοδώρου Λάσκαρη ο Ιωάννης Βατάτζης στέφθηκε αυτοκράτορας.

Για να μη μακρηγορήσουμε όμως άλλο, ας ανατρέξουμε στο βιβλίο, που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Ορθόδοξος Κυψέλη» «Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης ο Άγιος αυτοκράτορας του Βυζαντίου», στο οποίο περιγράφεται αναλυτικά ο βίος του και τα κατορθώματά του. Τα αποσπάσματα, που παραθέτουμε παρακάτω εξιστορούν το κοινωνικό και οικονομικό του έργο:

Ο Βασιλεύς Ιωάννης υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης, και επεδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου όλων των υπηκόων του. Για να το καταφέρει αυτό, αναγκάστηκε να συγκρουστεί με τους άρχοντες, που κατείχαν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις προκαλώντας την οργή τους. Απένειμε δικαιοσύνη σε όλους είτε ήταν φτωχοί είτε πλούσιοι.

Ήταν απόλυτα αμερόληπτος.

Ο Ιωάννης όμως αποφασισμένος να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος, που θα ενώσει ξανά και θα ελευθερώσει τον Ελληνισμό από κάθε βάρβαρο κατακτητή, που εκμεταλλεύτηκε την έως τότε παρακμή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, δεν επανέλαβε τα λάθη των προηγουμένων αυτοκρατόρων, που καταπίεζαν τον λαό και ευεργετούσαν τους αριστοκράτες.

 

Οικόσημο του Ιωάννη Γ' Βατάτζη

Συνειδητοποίησε εξ αρχής ότι έπρεπε να στηριχθεί στον λαό, δίδοντάς του γη, για να καλλιεργεί και να ζει αξιοπρεπώς. Για να τους βοηθήσει, έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν εθνικό κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλογαιοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα.

Έτσι καλυτέρευσε τα οικονομικά του κράτους μέσω της γεωργικής οικονομίας, η οποία σαν βάση είχε την καλυτέρευση της αμπελουργίας καθώς και άλλων καλλιεργειών. Εκτός από την ανάπτυξη της γεωργίας έδωσε προσοχή στην κτηνοτροφία και στην πτηνοτροφία.

Επίσης αναδιοργάνωσε και την βιοτεχνία και ειδικότερα την υφαντουργία, η οποία στη Νίκαια κατά το παρελθόν είχε μεγάλη άνθηση. Λόγω του ότι είχε αναπτυχθεί το εμπόριο πολλών προϊόντων αλλά και υφασμάτων από Ανατολή και Δύση, πιο συγκεκριμένα από την Ιταλία, η ανώτερη τάξη της Νίκαιας αγόραζε πολλά υφάσματα, με αποτέλεσμα να μη υπάρχει ζήτηση για τα υφάσματα της Νίκαιας.

Για να βοηθήσει το νέο ξεκίνημα της υφαντουργίας, απαγόρευσε με αυστηρότατες ποινές την εισαγωγή υφασμάτων αλλά και τροφών από άλλα κράτη, επισημαίνοντας στους πολίτες του ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με τα εγχώρια προϊόντα. Κατάλαβε αμέσως πως το εμπορικό ισοζύγιο ανατρεπόταν, οι εισαγωγές ήταν πολύ περισσότερες από τις εξαγωγές, ζημιώνοντας την εγχώρια παραγωγή.

Αποτέλεσμα αυτών των διατάξεων ήταν να βλάψει το εμπόριο της Βενετίας και της Γένοβας, και να ενισχυθεί η οικονομία του κράτους του. Γενικά ο Ιωάννης δεν ήθελε να έχει καμία εμπορική σχέση με τους Ιταλούς, χαρακτηριστικά ο Ντόναλντ Μ. Νίκολ στο βιβλίο του «Βυζάντιο και Βενετία» αναφέρει:

«Ο σπουδαιότερος αυτοκράτορας της Νίκαιας, ο Ιωάννης Γ. Βατάτζης, ο οποίος διαδέχθηκε το Λάσκαρη το 1222, σκόπευε να κάνει την αυτοκρατορία του αυτάρκη, ώστε η οικονομική της επιβίωση να μη εξαρτάται από το εμπόριο με τους Ιταλούς. Δεν ήθελε να έχει εμπορικές σχέσεις μαζί τους ούτε καν στην Κωνσταντινούπολη. Όταν και αν ποτέ τα πλοία του εισέπλεαν στον Κεράτιο, θα ήταν, για να πάρουν την πόλη από τους Ιταλούς, να ανατρέψουν το λατινικό καθεστώς και να παλινορθώσουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία».

Στην εσωτερική διοίκηση έβαλε σε επίκαιρες κρατικές θέσεις ανθρώπους, που δεν ήταν αριστοκράτες, αλλά που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντά τους, προτάσσοντας έτσι την αξιοκρατία ανάμεσα στους πολίτες.

Με την πολιτική αυτή ο Βατάτζης κατάργησε την κληρονομική διαδοχή σε θέσεις της δημόσιας διοίκησης. Μείωσε τους φόρους, ανακουφίζοντας έτσι τις μεσαίες τάξεις και ανέβασε το βιοτικό επίπεδό των πολιτών του.

Έτσι ένιωθε κάθε λεπτό όχι σαν ένας βασιλιάς, που προσδοκά πλούτη και δόξα, αλλά σαν ένας άνθρωπος, που τον εμπιστεύθηκε ο Θεός να κυβερνήσει προς όφελος του λαού δείχνοντας στις επερχόμενες γενεές πως πρέπει να είναι ένας Ελληνορθόδοξος ηγέτης.

Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου. Σε μία Νεαρά, που εξέδωσε, γράφει χαρακτηριστικά: «Ο άρχων δεν δύναται μεν να διατάξει αλλαγήν των αναγκαίων και χρησίμων περί τον βίον εις τους πολίτας, δύναται όμως να απαγορεύση τα περιττά».

Με κεφάλαια από την αυτοκρατορική περιουσία, ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, εφάρμοζε πολιτική κοινωνικής πρόνοιας. Με αυτές του τις ενέργειες κληρονόμησε την φήμη των μεγάλων φιλάνθρωπων αυτοκρατόρων. Διαθέτοντας μεγάλα κονδύλια έχτισε σε όλη την χώρα κάστρα και διάφορα άλλα ιδρύματα, απασχολώντας έτσι πολύ πληθυσμό δίνοντάς τους εργασία και εξασφαλίζοντας την άμυνα του κράτους.

Θα ήταν άδικο να μη αναφερθούμε και στο πολιτιστικό έργο του Ιωάννη Βατάτζη, ο οποίος στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την ανάπτυξη της παιδείας. Συγκεκριμένα ένας από τους κορυφαίους βυζαντινολόγους ο Χέρμπερτ Χάνγκερ στο έργο του "Βυζαντινή Λογοτεχνία" αναφέρει σχετικά με την ανάπτυξη της παιδείας στη Νίκαια τα παρακάτω:

«Αντίθετα, εντυπωσιακή είναι η σχετικά γρήγορη αναβίωση μορφωτικών ιδρυμάτων και πολιτιστικών προσπαθειών στο μικρό κράτος της Νίκαιας, προπάντων στα χρόνια του Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη και του Θεοδώρου Β΄ Δούκα Λάσκαρη (υιού του Ιωάννη). Στην “εξορία” είχαν τότε συνείδηση του ότι η παλιά αυτοκρατορική πόλη είχε αποθέσει στα έμπιστα χέρια τους την πολιτιστική κληρονομιά της. Την κληρονομιά αυτή τη μεταχειρίστηκαν φιλόστοργα, και αυτή, μετά την αποκατάσταση της παλιάς κυβερνητικής εξουσία στην Κωνσταντινούπολη και σε ευρωπαϊκό έδαφος, έδωσε πλούσιους καρπούς».
 
Ενδεικτικό της ταπεινότητας και της ενσυνείδητης σεμνότητάς του είναι το ακόλουθο περιστατικό. Κάποτε συνάντησε στο κυνήγι το γιο του να φορά πολυτελή ρούχα με συνέπεια να αρνηθεί να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσοΰφαντα, που φορούσε, ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων στο λαό ανήκει!

Κάποια άλλη φορά είχε πει στο γιο του ότι ο Θεός μας έδωσε τους ανθρώπους, για να τους προστατεύουμε και όχι για να τους χρησιμοποιούμε και να τους εκμεταλλευόμαστε. Όλες αυτές τις απόψεις του ο Ιωάννης τις μετουσίωνε και σε έργα, καθώς δεν ανεχόταν την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, και κοιτούσε να παρέχει στους υπηκόους του ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες.

Ο ίδιος ήταν το καλύτερο παράδειγμα, καθώς δεν έπαιρνε λεφτά από το κράτος ούτε για έξοδα παραστάσεως ούτε για μισθό, ούτε για τίποτα άλλο.

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς, στο έργο του "Ρωμαϊκή Ιστορία" αναφέρει σχετικά: «Ο ίδιος ο αυτοκράτορας ξεχώρισε ένα κομμάτι γης, αρόσιμο και κατάλληλο για αμπελουργία, τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του αυτοκρατορικού τραπεζιού και εκείνες, που απασχολούσαν το φιλάνθρωπο και κοινωνικά ευαίσθητο αυτοκράτορα (εννοώ τα γηροτροφεία, πτωχοκομεία και νοσοκομεία, που φρόντιζαν τους αρρώστους). Τη φροντίδα τους ανέθεσε σε ανθρώπους, που είχαν καλή γνώση της γεωργίας και της αμπελουργίας, και έτσι κάθε χρόνο είχε μεγάλη και άφθονη σοδειά καρπών.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, απέκτησε επίσης κοπάδια αλόγων, βοδιών, προβάτων και χοίρων και πολλά είδη εξημερωμένων πουλιών. Από αυτά εξασφάλιζε πλούσιο εισόδημα κάθε χρόνο. Το ίδιο συνιστούσε να κάνουν όχι μόνο οι συγγενείς του αλλά και οι άλλοι ευγενείς.

Επιθυμούσε να καλύπτει ο καθένας τις ανάγκες του από δικές του πηγές, έτσι ώστε να μη βάζει αρπακτικό χέρι στην περιουσία των φτωχών και ασθενέστερων τάξεων και συνάμα η Ρωμαϊκή Πολιτεία να απαλλαγεί τελείως από την κοινωνική αδικία. Σύντομα οι αποθήκες είχαν γεμίσει καρπούς, ενώ οι δρόμοι και τα σοκκάκια, οι μάντρες και οι σταύλοι μόλις μπορούσαν να χωρέσουν τα ζώα και τα σμήνη των πουλιών».

Ο μεγάλος Έλληνας ιστοριογράφος και θεωρητικός του κομμουνισμού Γιάννης Κορδάτος αναφέρει για τον Ιωάννη Βατάτζη τα εξής:

«Επέβαλε ένα καθεστώς, που δεν ήταν απόλυτη μοναρχία, αλλά συγκεντρωτική δημοκρατία. Μέσα στα ιστορικά πλαίσια του καιρού του με τα μέτρα που πήρε σταμάτησε τις αρπαγές και καταπιέσεις, που γίνονταν άλλοτε από τους φεουδάρχες.

Βέβαια από τα στοιχεία που έχουμε, δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως δεν υπήρχαν μεγαλοκτηματίες και αριστοκράτες. Τέτοιοι υπήρχαν. Δεν είχαν όμως τη δύναμη να εκμεταλλεύονται, όπως παλαιότερα, τη φτωχολογιά και να αρπάζουν τα χωράφια και τ᾽ αμπέλια της».
 
Ο καθηγητής της βυζαντινής ιστορίας του πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Άμαντος αναφέρει για τον Ιωάννη Βατάτζη: «Υμνήθη και ζων και μετά θάνατον ως ουδείς ίσως άλλος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου».

Επίσης όταν η Βουλή των Ελλήνων εζήτησε από τον μεγάλο αυτό βυζαντινολόγο να προτείνει ποιό πορτρέτο Βυζαντινού αυτοκράτορος έπρεπε να αναρτηθεί στη Βουλή, εκείνος πρότεινε τον Άγιο Ιωάννη Δούκα Βατάτζη τον Ελεήμονα, ώστε να είναι πρότυπό τους και να τους φωτίζει.

Ιδού λοιπόν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τους σημερινούς ηγέτες μας.

Δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν το παράδειγμα διοίκησης του Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη (το πορτραίτο του οποίου τελικά ποτέ δεν αναρτήθηκε στην Βουλή και πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού η διαφορά του με τους σύγχρονους γραικύλους "ηγέτες" είναι τόσο εμφανής που τσακίζει κόκαλα).

 

Τα παραπάνω αποσπάσματα καταδεικνύουν για ποιό λόγο ο λαός του τον ονόμασε πατέρα των Ελλήνων και λίγα χρόνια μετά την κοίμησή του τον αγιοποίησε και τον τίμησε καθ᾽ όλη τη διάρκεια, που ο ελληνισμός υπήρχε στη Μικρά Ασία.

Μετά το 1922 η μνήμη έπαψε να είναι τόσο γνωστή παρόλα αυτά όμως πλήθος θρύλων και ιστοριών έχουν συνδεθεί με το όνομά του και πάντα υπήρχαν και υπάρχουν πιστοί, που τον τιμούν όλο το χρόνο αλλά ιδιαίτερα κατά την ημέρα της εορτής του στις 4 Νοεμβρίου.

 

Η ευχή του ας μας συντροφεύει, Αμήν.

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης από την Wikipedia:

http://el.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης

Συγγραφεύς: Ο «Ερανιστής»
 
Πηγή: http://www.pantocrator.me/gr/modules.php?name=News&file=article&sid=54

ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΓΙΑ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΗ:
http://www.youtube.com/watch?v=QyAq5lei_0Y

1204: Η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.

Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.

Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης.

Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στη λεηλασία που οι (ξαναλέμε) ομόθρησκοι χριστιανοί σταυροφόροι, έκαναν το 1204. Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια. Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν όλα.

Κατέσφαξαν αθώους νέους γέρους μικρά παιδιά, βίασαν γυναίκες, σύλησαν νεκροταφεία, έβαλαν πόρνες πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, έβαλαν τα άλογα τους μέσα σε εκκλησιές και τις έκαναν στάβλους, άρπαξαν ιερά κειμήλια, έμπαιναν στα σπίτια δολοφονούσαν τον κόσμο και έκλεβαν τα χρυσαφικά. Ένας στρατός ισχυρός, πάνοπλος, διψασμένος για αίμα σάρκα και χρυσάφι. Ένας στρατός που η λέξη “ιπποσύνη” και “ιππότης” ήταν μόνο για τους τύπους

Οκτακόσια χρόνια μετά, το 2001, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β στη συνάντηση του στην Αθήνα, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλο, εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων το 1204, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας». Το 2004 ο Πάπας ζήτησε πάλι ταπεινά “συγγνώμη”, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη συνάντηση τους στο Βατικανό.
Οι ωμότητες, οι κλεψιές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν. Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά και πληθυσμιακά συρρικνώθηκε. Το εμπόριο και οι πρώτες ύλες πέρασαν στα χέρια των Δυτικών, ενώ έχανε τη μία μετά την άλλη τις επαρχίες του που έπεφταν πια στα χέρια των Σελτζούκων και των Οθωμανών. Περίπου 200 χρόνια αργότερα θα προβάλει την ύστατη ηρωική αλλά και άνιση αντίσταση και θα καταληφθεί για πάντα το 1453

Αυτά έγιναν από την πλευρά των Φράγκων. Οι ίδιοι οι Βυζαντινοί τι έκαναν για να αποτρέψουν τους σταυροφόρους; Ουσιαστικά τίποτε. Το αντίθετο. Τους ενθάρρυναν να έρθουν και να στρατοπεδεύσουν έξω από τη Βασιλεύουσα και ο ανταγωνισμός για την εξουσία και τον θρόνο ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της δυναστείας των Αγγέλων, τον Αλέξιο Άγγελο και τον θείο του που ανέτρεψε τον πατέρα του Ισαάκιο Β, τον Αλέξιο Γ Άγγελο, ήταν καθοριστικός. Και όταν τα πράγματα ξεπέρασαν τα όρια και άρχισαν να μιλάνε τα όπλα, οι πανοπλίες, τα βέλη και τα σπαθιά, οι Βυζαντινοί δεν κράτησαν τις θέσεις τους στα θεοδοσιανά άπαρτα τείχη αλλά υποχώρησαν τρέχοντας. Έμεναν μόνο οι μισθοφόροι Βίκινγκς και Ρως, η επίλεκτη αυτοκρατορική φρουρά , οι πανύψηλοι Βάραγκοι με τα τεράστια τσεκούρια τους να “κατεβάζουν” τους πάνοπλους σταυροφόρους μέχρι που και αυτοί ηττήθηκαν και από τα θαλάσσια τείχη η Πόλη έπεσε.
Η τέταρτη σταυροφορία ξεκίνησε το 1198, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ, άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για την εκ νέου απελευθέρωση των Αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από εκεί με μισθωμένα πλοία από τους βένετους θαλασσοκράτορες, θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ.
Τη δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν 33.500 άνδρες και 4.500 άλογα. Βρισκόμαστε στο 1200. Οι Βενετοί σκληροί διαπραγματευτές και αδυσώπητοι έμποροι, ζήτησαν 85.000 αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν 51.000 αργυρά μάρκα. Οι Βενετοί εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν για την τύχη τους. Η τύχη της Σταυροφορίας κρεμόταν σε μια κλωστή.
Ο υπέργηρος και τυφλός Δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο Δόγης πρότεινε στους αρχηγούς των σταυροφόρων να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό την προστασία του βασιλιά των Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί.
Ο Πάπας Ινοκέντιος, απείλησε με αφορισμό όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του όμως, φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την απειλή του. Η λεηλασία ήταν απίστευτη και ήταν προάγγελος του τι θα ακολουθούσε...
Και από εδώ η ιστορία γυρνάει την πλάτη της στην Πόλη. Ο αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε λοιπόν να επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.!!!
Ο Βονιφάτιος άλλο που δεν ήθελε και τελικά μαζί με τον Αλέξιο πήγαν στην Κέρκυρα όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις των σταυροφόρων μετά τη Ζάρα και αφού ανέλυσε στους άλλους αρχηγούς τις προτάσεις του νεαρού Αλέξιου, ξεκίνησαν οι γαλέρες του Θανάτου για την Κωνσταντινούπολη. Ο Δόγης σε μια σκοτεινή γωνιά της σκηνής που γινόταν το πολεμικό συμβούλιο, έτριβε από χαρά και ικανοποίηση τα χέρια του. Η Βενετία θα επέκτεινε το εμπόριο της στην Ανατολή και θα τσάκιζε μια και καλή του “υπερόπτες Βυζαντινούς”.
Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου του 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.
Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β' Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ' Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την Πόλη. Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο θρόνο του. Την 1η Αυγούστου ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα, ως Αλέξιος Δ' Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ' Άγγελος και Αλέξιος Δ' Άγγελος).
Ο νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε'. Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β' Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά αίτια.

Στο προστώο του ναού του Αγίου Μάρκου, βρίσκονται τα τέσσερα χαλκόχρυσα άλογα που ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη και το 1204 τα έκλεψαν οι Βενετοι

Όταν οι σταυροφόροι κατάλαβαν ότι τα ταμεία ήταν άδεια και δεν επρόκειτο να πληρωθούν, άφρισαν. Στις 8 Απριλίου του 1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ' Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε' αντέταξε ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ' και ότι είναι χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ', για μια ακόμη φορά, είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους.
Στις 12 Απριλίου1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη. Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του...
Βενιζέλος Λεβεντογιάννης

http://lithosfotos.blogspot.gr