π. Γεωργίου Μεταλληνού: τα αίτια της πτώσης της Πόλης

Ἀπό τά παραπάνω γίνεται φανερό, ὅτι ἡ πτώση τῆς Πόλης τό 1453 δέν ἔγινε ἀπροσδόκητα, οὔτε μέ αὐτήν ἄρχισε ἡ τουρκοκρατία. Στίς 29 Μαΐου 1453, ὅπως εἴδαμε, ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ρωμανίας ἦταν ἤδη κάτω ἀπό τούς Ὀθωμανούς, τούς Ἄραβες καί τούς Βενετούς. Ἀπό τό 1204 ἡ Πόλη δέν μπόρεσε νά ἀναλάβει τήν πρώτη της δύναμη καί ὅλα ἔδειχναν πώς βαδίζει στήν τελική πτώση. Τό φραγκικό πλῆγμα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, πού ἀπό τό 13ο αἰ. ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν "μιά πόλη καταδικασμένη νά χαθεῖ".11 Ἡ ἅλωση ἦταν ἐξάλλου ἡ κατάληξη μιᾶς μακροχρόνιας ἀποσύνθεσης τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ὑπόστασης τοῦ Γένους. Ἀπό τό 13ο αἰ. ὁ Ἑλληνισμός εἶχε διασπαστεῖ καί διαμοιραστεῖ, στό μεγαλύτερο μέρος του, σέ ξένους δυνάστες. Οἱ διεισδύσεις, ἔπειτα, μισθοφόρων στό στρατό καί ἀλλοφύλων στό διοικητικό μηχανισμό του εἶχαν προκαλέσει τήν ἐθνολογική του ἀλλοίωση. Οἱ ἐμφύλιοι πόλεμοι (1321-1328, 1341-1355), καί ἡ ἐσωτερική ἀναρχία εἶχαν ἐπιφέρει τή δημογραφική του συρρίκνωση. Σοβαρά λάθη στήν οἰκονομική πολιτική τῶν αὐτοκρατόρων, ὅπως ἡ συνεχής αὔξηση τῆς μεγάλης ἰδιοκτησίας σέ βάρος τῶν μικρῶν, πού πιέζονταν ἀπό τή δυσβάστακτη φορολογία, ἡ καταχρηστική ἐπέκταση τοῦ θεσμοῦ τῶν "προνοιαρίων" καί ἡ ὑπερβολική, πολλές φορές, αὔξηση τῶν μοναστηριακῶν κτημάτων δημιούργησαν μιάν οἰκονομική ὀλιγαρχία σέ βάρος τῶν μικροκαλλιεργητῶν τῆς γῆς, μέ ἀπόληξη τήν οἰκονομική κρίση. Τό ἐμπόριο εἶχε περιέλθει στά χέρια τῶν δυτικῶν καί οἱ δυνατότητες γιά οἰκονομική ἀνάκαμψη περιορίστηκαν σημαντικά. Ὑπῆρχαν ὅμως καί πνευματικά αἴτια τῆς πτώσης.
Οἱ θρησκευτικές, κοινωνικές καί ἰδεολογικές ἀντιθέσεις προκάλεσαν βαθειά σύγχυση, πού λειτούργησε διαλυτικά στό σῶμα τῆς αὐτοκρατορίας. Ἰδιαίτερα οἱ δυτικές ἐπιρροές καί οἱ συνεχεῖς ὑποχωρήσεις τῶν πολιτικῶν στίς δυτικές (παπικές) ἀπαιτήσεις, γιά τήν ἀναμενόμενη στρατιωτική βοήθεια, ὁδήγησαν στήν πνευματική ἀλλοίωση τοῦ Βυζαντίου, μέ ἄμεσο κίνδυνο ἀπώλειας τῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς ταυτότητάς του. Γιατί, ἄν τό Βυζάντιο ἔπαυε νά διατηρεῖ τήν πνευματική καί πολιτισμική ἰδιαιτερότητά του, ἀκόμη καί ἄν δέν ἔπεφτε στά χέρια τῶν Τούρκων, θά καταλυόταν ἐσωτερικά, μεταβαλλόμενο σέ πνευματικό προτεκτοράτο τῆς Φραγκιᾶς. Ἡ πρώση - κατά τούς ἀνθενωτικούς - ἦλθε ὡς σωτηρία, γιατί κράτησε τήν πνευματική καί πολιτιστική καθαρότητα τοῦ Γένους, τό ὁποῖο στή δουλεία, παρά τίς ταλαιπωρίες του, μπόρεσε νά ἀνασυνταχτεῖ καί νά ἐπιβιώσει.
Συνέπειες γιά τόν Ἑλληνισμό
Τό γεγονός τῆς ἅλωσης εἶχε τεράστια σημασία πρῶτα γιά τόν Ἑλληνισμό καί τήν κατοπινή του πορεία. Γιά τούς Ἕλληνες ἡ ἅλωση ὑπῆρξε μιά κρισιμότατη στιγμή στήν ἱστορία τους. Γιατί ἄρχισε γι' αὐτούς μιά περίοδος μακρᾶς δοκιμασίας μέ μειωμένες οἰκονομικά καί πολιτικά τίς δυνάμεις τους. Ἄν οἱ ψυχικές καί πνευματικές δυνάμεις τους δέν ἦσαν ἀκμαῖες, εἶναι ἀμφίβολο, ἄν θά μποροῦσε τό Γένος νά ξεπεράσει τίς συνέπειες τῆς πτώσης, ὅπως συνέβη μέ ἄλλους λαούς στήν ἱστορία. Ἡ ἐμμονή ὅμως στήν ὀρθόδοξη παράδοση, καί μέσω αὐτῆς καί στήν ἑλληνικότητα, κρατοῦσε δεμένο τό Γένος μέ τίς ζωτικές πηγές του.
Ἡ ἀπώλεια εἰδικά τῆς Κωνσταντινούπολης ὑπῆρξε σημαντικότατο γεγονός. Ἡ Πόλη ἦταν ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἐλπίδων τῶν Ρωμηῶν. Ἡ διατήρηση τῆς ἐλευθερίας της, παρά τήν τρομακτική συρρίκνωση τῆς αὐτοκρατορίας, ἔτρεφε τήν αὐτοπεποίθησή τους καί συντηροῦσε τόν ψυχισμό τους. Ὅπως ὑπογράμμιζε πρίν ἀπό τήν ἅλωση ὁ λόγιος μοναχός Ἰωσήφ Βρυέννιος: "Ταύτης τῆς πόλεως ἱσταμένης, συνίσταταί πως αὐτῇ καί ἡ πίστις ἀκράδαντος· ἐδαφισθείσης δέ ἤ ἁλούσης, ἅπερ, Χριστέ μου, μή γένοιτο, ποία ἔσται ψυχή κατά πίστιν ἀκλόνητος;" [δηλαδή: Ὅσο στέκεται ὄρθια αὐτή ἡ πόλη, μένει μαζί της ἀκλόνητη καί ἡ πίστη. Ἄν ὅμως κατεδαφιστεῖ ἤ ἁλωθεῖ, πού νά μή γίνει, Χριστέ μου, ποιά ψυχή θά κρατήσει τήν πίστη της ἀσάλευτη;] Μετά τήν πτώση τῆς Πόλης ἡ δύναμη ἀντίστασης μειώθηκε σημαντικά, ὅπως δείχνουν οἱ ἀλλαξοπιστίες καί ἡ μοιρολατρική στάση πολλῶν ἀπό τόν κλῆρο καί τό λαό. Τό Γένος χρειαζόταν κάποια δύναμη, πού θά ἐμπόδιζε τήν ἀλλοτρίωσή του καί, θά ἐξασφάλιζε τήν ἐπιβίωση καί ἀνάκαμψή του. Αὐτή τή δυσκολότατη, ἀλλά καί ἀναγκαιότατη ἀποστολή θά ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία, ὡς Ἐθναρχία.
Σημασία γιά τούς Ὀθωμανούς
Ἀλλά καί γιά τούς Ὀθωμανούς ἡ ἅλωση εἶχε ἀνάλογη σημασία. Μέ αὐτή νομιμοποιήθηκε ἡ νίκη τους πάνω στήν Ἑλληνική αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία μέ τό πάρσιμο τῆς Πόλης ἔγινε καί τυπικά Ὀθωμανική. Ἡ κατάκτηση τῶν ὑπόλοιπων ρωμαίικων ἐδαφῶν (Τραπεζούντας, κυρίως Ἑλλάδας) δέν ἦταν παρά ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ὑποκατάστασης τῶν Ἑλλήνων ἀπό τούς Ὀθωμανούς στήν αὐτοκρατορία τους.
Τό σπουδαῖο ὅμως εἶναι, ὅτι τό ἄλλοτε βάρβαρο τουρκικό φύλο τῶν Ὀθωμανῶν μέσα σέ σύντομο χρόνο μπόρεσε νά συγκροτηθεῖ σέ μιά πανίσχυρη αὐτοκρατορία καί νά ἐνταχθεῖ στό σύστημα τῶν Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν. Μέσα στά ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας θά ἀγωνιστεῖ στό ἑξῆς ὁ Ἑλληνισμός, μαζί μέ ὅλη τή Ρωμηοσύνη, νά βρεῖ τό δρόμο του στή νέα γι' αὐτόν πραγματικότητα.

Αγιά-Σοφιά: «…και εγένετο θρήνος και ουαί εις άπαντα τον κόσμον»Γρηγόρης Στάθης, Ομότιμος Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικολογίας και Ψαλτικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Παρασκευή, 8 ἰουλίου 2020
Μιά μαύρη μέρα κι ἄραχλη κι ἡ σημερινή ἡ μέρα!
καί πάλι “θρῆνος καί οὐαί εἰς ἅπαντα τόν κόσμον”·
καί νότισε ἡ οἰκουμένη γῆς, ἀπ’ τό κρυφό τό δάκρυ
πού ’σταξε ἀπ’ τά μωσαϊκά τῆς Παναγιᾶς τά μάτια,
κι ἀπ’ ὅλες τίς χρωματιστές τίς ὀρθομαρμαρώσεις.
Καί σάν νά σκότασαν μέ μιᾶς τά τρουλλοπαραθύρια
καί σκότασεν ὁ οὐρανός ὅλης τῆς οἰκουμένης!
οὐαί! πού ὁ κόσμος ἔχασε τό φῶς τῶν ὀμματιῶν του,
τήν μία, τήν Ἁγιά Σοφιά, τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία!

Γρηγόριος Στάθης

ὥρα ἑσπερινή

πού ἄκουσα τό θλιβερό τό ἄγγελμα!

Cημ. τό “θρῆνος καί οὐαί εἰς ἅπαντα τόν κόσμον” τό ἔγραψε στό ἀλγεινό συναξάρι του, τήν 1η Ἰουλίου 1453, τριαντατρεῖς μέρες μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπ’ τούς τούρκους, –ἡ πρώτη ἅλωση ἦταν τό 1204 ἀπ’ τούς Φράγκους– , ἐκεῖ πού ἦταν σκυμμένος στό φ. 291α κι ἔγραφε, μέ τά κοντύλια του καί τά μαῦρα καί κόκκινα μελάνια του, τόν κολοφῶνα στήν περίφημη Παπαδική του, τόν κώδικα ΕΒΕ 2406, ὁ κωδικογράφος Ματθαῖος μοναχός στή Μονή τοῦ Προδρόμου, στό ὄρος “τοῦ Μενοικέως” Σερρῶν. «… Εἰς αὐτό γοῦν τό ἔτος καί εἰς τήν αὐτήν ἴνδικτον, ἐπαρέλαβεν ὁ Μαχουμέτ Μπέης τήν ἐκ Θεοῦ ὀργισθεῖσαν Κωνσταντινούπολιν· πλήν Μαΐῳ κθ΄, τῆς ἁγίας ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας, ἡμέρᾳ τρίτῃ, ὥρᾳ πρώτῃ τῆς ἡμέρας· καί ἐγένετο θρῆνος καί οὐαί εἰς ἅπαντα τον κόσμον».

Καί σήμερα γράφω κι ἐγώ, μέ ὀδύνη, τό δικό μου μνημονάρι καί τήν δέησή μου: «Εἰς αὐτό γοῦν τό παρόν ἔτος βκ΄, ἰνδικτιῶνος ιγ΄, Ἰουλίου ι΄, ἡμέρα Παρασκευή, ὥρα 20:53 τῆς ἡμέρας, –γιά χρονικές ἀναφορές στό τώρα καί στό τότε–, ἑσπερινός τῆς μνήμης τῆς μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας, ἐτοῦτος ὁ ἄλλος μπέης, ὡς ἄλλος φθονερός καί χαιρέκακος, ἐπῆρε τήν Ἁγιά Σοφιά, τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καί τήν ἔκαμε πάλι τζαμί, γιά προσευχές ἀλλοιώτικες, πού δέν μποροῦν ν’ ἀκούσουν καί νά δοῦν τῆς Παναγιᾶς Μαρίας καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Προδρόμου Ἰωάννου τ’ αὐτιά τους καί τά μάτια τους, καί θά κρυφτοῦν, θ’ “ἀποστραφοῦν εἰς τά ὀπίσω”, “ἄχρι καιροῦ”», τήν βλασφημία μήν ἀκοῦν, τήν ὕβρη νά μή βλέπουν».

Παναγιά μου,
χαρά καί χαρμονή ἐσύ ἀγγέλων καί ἀνθρώπων,
πλατύτερη ἀπ’ τούς οὐρανούς κι ὅλη τήν οἰκουμένη·
νοιώθω τήν ἄκρεντη λαλιά, τό μυστικό σου δάκρυ,
τή θλίψη, τήν πονετική πού ἀλλοίωσε θωριά σου,
καί θλίβομαι κι ἀλγῶ κι ἐγώ καί σοῦ κρατῶ τό χέρι
μέ παρακάλιο, νά δεηθεῖς στόν γυιό σου καί Θεό μας·
πάλι μέ χρόνους σύντομους χαρά νά ’χουμε πάλι,
νά ψέλνουμε δοξολογιές, εὐχαριστήρια κι αἴνους,
καί στήν Μεγάλη Ἐκκλησιά, μέσ’ στήν Ἁγιά Σοφιά μας!

Γρηγόριος Στάθης

ὥρα ἑσπερινή

τῆς Κυριακῆς 12 Ἰουλίου 2020

Περί «κατευνασμού» και ετέρων αστειοτήτων… 22/12/2019

“Είμαστε πια εδώ και πάρα πολύ καιρό στη φάση που τα παραδίδουμε όλα, αναφανδόν και ξεδιάντροπα” (Νεκτ. Δαπέργολας)

Πίσω από τα προφανή και αυτονόητα της πολιτικής υποκρισίας υπάρχουν και οι αγνές και φωτισμένες τοποθετήσεις φωτισμένων νοών. Διαβάζουν τα σημεία των καιρών και μας προειδοποιούν. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι η Ιστορία, που μας δείχνει το χάλι που βρισκόμαστε σήμερα και τους κινδύνους που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Την Ιστορία που οι αποδομητές του Ελληνικού Έθνους συστηματικά την αλλοιώνουν και την υποτιμούν. όμως οι καταστάσεις βοούν ότι δεν πάμε καλά… Τα ξαναζήσαμε… Ας συνετιστούμε σταματώντας την ανθελληνική στάση στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.

---

Περί «κατευνασμού» και ετέρων αστειοτήτων…

του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Ενώ η ένταση από τις τουρκικές προκλήσεις συνεχίζει να κλιμακώνεται, ταυτόχρονα συνεχίζεται απαράλλακτη και η επίδειξη της γνωστής ψοφοδεούς ελληνικής στάσης. Μιας στάσης «εμπλουτισμένης» απλώς πλέον με τους κωμικοτραγικούς πανηγυρισμούς κάποιων για τη δήθεν στήριξη που απολαμβάνουμε από τους εταίρους μας και για τη…διεθνή απομόνωση της Τουρκίας. Αλλά και «εμπλουτισμένης» από μία σειρά καθημερινών δηλώσεων, τοποθετήσεων και «αναλύσεων» εκ μέρους ενός ολόκληρου συνεπικουρούντος πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, που προσπαθεί να μας πείσει για την άμεση αναγκαιότητα να κρατήσουμε ως χώρα στάση κατευνασμού, ειρηνικής διευθέτησης, κατανόησης, συνεργασίας ή όπως αλλιώς θέλουν όλοι αυτοί να βαφτίζουν τον επαίσχυντο ενδοτισμό.
Εννοείται βέβαια ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να μας κάνει κατά τι σοφότερους. Γνωστός ο ρόλος των πολιτικοοικονομικών ελίτ της χώρας (όπως και των παρατρεχάμενων φερεφώνων τους). Γνωστός και απολύτως αναμενόμενος. Το θέμα είναι απλώς αν κατάλαβαν μερικοί έστω ακόμη σε αυτόν τον τόπο (και πασιφανώς δεν εννοούμε πλέον τους πολιτικούς ιθύνοντες) πού ακριβώς μάς οδηγεί με νομοτελειακή μαθηματική ακρίβεια η αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας των τελευταίων μηνών (για να μην πω ετών), σε συνδυασμό με αυτή την απίστευτη εδώ και δεκαετίες οσφυοκαμπτική ενδοτικότητα ολόκληρου συνολικά του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Μας οδηγεί ξεκάθαρα σε πόλεμο. Δεν ξέρει κανείς βέβαια πότε ακριβώς θα συμβεί κι ούτε αν θα είναι πόλεμος «κανονικός» ή απλώς κάποιο εκτεταμένο θερμό – αλλά πάντως αιματηρό – επεισόδιο ή μία σύρραξη 3-4 ημερών (όπως φαίνεται και το πολύ πιθανότερο), ούτε και θα καταστροφολογήσουμε ασύστολα για το πόσο ζοφερή θα είναι η επόμενη μέρα. Δεν θα το πράξουμε, παρά την κρισιμότητα των στιγμών και παρά την έντονη ανησυχία λόγω όχι μόνο της τουρκικής απειλής αλλά και της παρουσίας εντός της εδαφικής μας επικράτειας τόσων αλλοφύλων (που μπορούν κάλλιστα να παίξουν τον ρόλο αφιονισμένων δούρειων ίππων ακραίου τζιχαντιστικού τρόμου). Εμείς άλλωστε στηρίζουμε και αλλού τις ελπίδες μας κι έχουμε πάντα κατά νου και τα λόγια κάποιων σύγχρονων αγίων μας για να μας ενθαρρύνουν (χωρίς πάντως ίχνος εφησυχασμού). Ομαλή απεμπλοκή ωστόσο από όλη αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, είναι φανερό πως δεν μπορεί πια να επέλθει.
Και το γιατί είναι βεβαίως πολύ απλό. Όταν πας από εθνική ταπείνωση σε εθνική ταπείνωση, όταν ξεπουλάς – ή μάλλον εκχωρείς – τα πάντα ακόμη και απέναντι σε αστεία (από πλευράς ισχύος) ψευδοαρπακτικά τύπου Σκοπίων και Αλβανίας, όταν αφήνεις τον εξ Ανατολών μεγαλοφασίστα αρχιτραμπούκο και αποδεδειγμένα αδηφάγο γείτονα να μετατρέπει νυχθημερόν σε ξέφραγο αμπέλι τα θαλάσσια (και εσχάτως και χερσαία) σύνορά σου, να απειλεί ευθέως ελληνικά νησιά, να προβαίνει σε πρωτοφανείς προκλήσεις με ανακηρύξεις ψεύτικων ΑΟΖ και με συνεχείς άλλες προσβολές και όταν απέναντι σε όλα αυτά εσύ παραμένεις σταθερά στη συνήθη στάση προσκυνημένου και άπνοου νενέκου ή απλώς επιμένεις να ψελλίζεις φληναφήματα περί παραβιάσεων του…διεθνούς δικαίου, τότε δύο πράγματα επιτυγχάνεις. Το πρώτο είναι να γίνεις καταγέλαστος στα μάτια των τρίτων που παρακολουθούν, χάνοντας και τα τελευταία ίχνη υπόληψης και σεβασμού εκ μέρους τους – και άρα και την παραμικρή πιθανότητα να σε πάρουν στα σοβαρά και να εμπλακούν στην υπόθεση με οποιοδήποτε άλλο τρόπο πέρα από ανόρεχτα μισόλογα και ανούσιες λεκτικές αναφορές. Το δεύτερο (και ακόμη πιο σοβαρό) είναι να ανοίγεις ολοένα και περισσότερο την όρεξη του εχθρού – και να το πράττεις μάλιστα με όλη την ενάργεια της θουκυδίδειας πολιτικής επιστημολογίας. Μόνο που εκείνο βέβαια το περίφημο «αν υποχωρήσετε στα ασήμαντα, αμέσως θα σας απαιτηθεί και κάτι μεγαλύτερο, επειδή θα είναι πια γνωστό ότι φοβάστε» του Θουκυδίδη («οἷς εἰ ξυγχωρήσετε, καί ἄλλο τι μεῖζον εὐθύς ἐπιταχθήσεσθε ὡς φόβῳ καί τοῦτο ὑπακούσαντες») έχει πλέον προ πολλού ξεπεραστεί από τους ευρισκομένους (κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε) εδώ και δεκαετίες στο τιμόνι της χώρας. Είμαστε πια εδώ και πάρα πολύ καιρό στη φάση που υποχωρούμε – κυριολεκτικά τρέχοντας και διαγκωνιζόμενοι ατάκτως – όχι μόνο στα μικρά, αλλά και στα μεγάλα. Στη φάση που τα παραδίδουμε όλα, αναφανδόν και ξεδιάντροπα.
Ο πόλεμος όμως δεν αποφεύγεται έτσι. Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε πολιτικός επιστήμονας, ούτε άτομο τρομακτικής ευφυΐας για να το καταλάβεις. Όποιος έχει διαβάσει στη ζωή του λίγες μόνο αράδες από Θουκυδίδη, ξέρει το γιατί. Το ξέρει φυσικά κι όποιος έχει στοιχειώδη έστω γνώση όσων προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη συμφωνία που υπέγραψε το 1938 στο Μόναχο ο Άγγλος πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν στο πλαίσιο της περιβόητης «πολιτικής κατευνασμού» του Χίτλερ και τις πανηγυρικές του δηλώσεις ότι πλέον «έχουμε ειρήνη» (για την Ιστορία, υπενθυμίζουμε ότι ελάχιστα μόλις μετά, ο Χίτλερ προσάρτησε βίαια την Τσεχοσλοβακία και λίγους μήνες αργότερα εισέβαλε στην Πολωνία).
Περίφημη έμεινε βέβαια και η δήλωση του Ουίνστον Τσώρτσιλ αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας του 1938: «Η κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και τη ντροπή. Διάλεξε τη ντροπή. Αλλά θα έχει και πόλεμο». Εμείς βρισκόμαστε ασφαλώς σε ακόμη χειρότερο σημείο, έρμαια μιας μάταιης και αδιέξοδης δήθεν απόπειρας «κατευνασμού» μιας εξαγριωμένης και ορκισμένα επεκτατικής εχθρικής δύναμης, που η ελεεινή φοβική μας στάση την κάνει ολοένα και πιο επεκτατική και ανεξέλεγκτη. Για να αποφύγουμε δήθεν τον πόλεμο, επιλέξαμε να καταπίνουμε νυχθημερόν απίστευτες ταπεινώσεις, επιλέγοντας συστηματικά και ξετσίπωτα τη ντροπή.
Αμφιβάλλει άραγε κανείς για το πόσο κοντά είναι πλέον και ο πόλεμος;

Νεκτάριος Δαπέργολας, Η Αγιά-Σοφιά, ο Ερντογάν και μια ακόμη ευκαιρία αφύπνισης

13/07/2020

του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Μήπως είναι σημάδια άνωθεν, για να μας ξυπνήσουν, να μας πεισμώσουν, να μας διεγείρουν από το λήθαργο;…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από τον κ. Νεκτάριο Δαπέργολα το ακόλουθο άρθρο:

---

Η Αγια-Σοφιά, ο Ερντογάν και μια ακόμη ευκαιρία αφύπνισης

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Απόλυτα δικαιολογημένοι είναι ασφαλώς όσοι κυριεύτηκαν από οργή και αγανάκτηση με την απόφαση του προκλητικού ισλαμιστή αρχιτραμπούκου για την Αγιά-Σοφιά. Ουδείς αμφιβάλλει. Προσωπικά όμως θα ομολογήσω ότι αυτό που ένιωσα δεν ήταν τόσο η οργή – κι ας έχω βέβαια με τη Βασιλεύουσα και με την υπερχιλιόχρονη Ρωμανία τόσο στενή σχέση (και λόγω επιστημονικής ενασχόλησης αλλά και – πρωτίστως – λόγω…έρωτα). Γιατί ήταν αναμενόμενο πως θα το ζήσουμε και αυτό, πάνω στην απεγνωσμένη απόπειρα του ψυχοπαθή νεο-οθωμανού σουλτάνου να συσπειρώσει τα αποκτηνωμένα κοπάδια που παριστάνουν τον λαό του, να εμφανίσει ξανά τον εαυτό του ως ηγέτη όλου του παγκόσμιου Ισλάμ (μέσα από αυτή την ξεκάθαρης σημειολογίας κίνηση) και συνάμα να προκαλέσει, να υβρίσει (με την αρχαία σημασία του όρου), να υψώσει για μια φορά ακόμη τη βέβηλη γροθιά του αλαζονικά προς τον Ουρανό, τυφλωμένος εντελώς πλέον από την Άτη και μαζεύοντας τα στερνά κόλλυβα στο βρωμερό ζωνάρι του, λίγο πριν πέσει πάνω του η οργή του Δικαιοκρίτη Θεού.
Δεν ένιωσα όμως ιδιαίτερη οργή ούτε και για τα άταφα ψοφίμια που παριστάνουν τους ιθύνοντες της ελληνικής πολιτείας και για τον τρόπο που (δεν) αντέδρασαν. Γιατί ήταν επίσης αναμενόμενα τα φληναφήματα περί… Ουνέσκο και περί «μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς» (δεν είναι όμως ένα κάποιο έκθεμα της Ουνέσκο, ω δείλαιοι σαλτιμπάγκοι, είναι η Μεγάλη Εκκλησία της επί 7 αιώνες σκλαβωμένης μας Πρωτεύουσας – κι όλες τις άλλες γελοιότητές σας τις ακούμε βερεσέ). Αναμενόμενες και οι ψοφοδεείς δηλώσεις, αναμενόμενη και η ανούσια – και ελεεινά υποκριτική – κλάψα. Αν είσαι στοιχειωδώς υφιστάμενο κράτος και θες να το δείξεις, κατεδαφίζεις εν μια νυκτί το μίασμα του Βοτανικού στην Αθήνα και μετατρέπεις σε αποχωρητήριο το φερόμενο ως σπίτι του μεγαλοφασίστα αρχισφαγέα των παππούδων σου στη Θεσσαλονίκη. Και αυτά μόνο για αρχή. Πώς να περιμένεις όμως από προδοτικά και παρασιτικά τρωκτικά να προβούν σε τέτοια αντίποινα για ένα θέμα όπως η Αγιά-Σοφιά (θέμα δηλαδή εντελώς ασήμαντο γι’ αυτούς), την ώρα που μόνο ο φόβος από την ενδεχόμενη οργή του κόσμου τους κρατάει ακόμη από το να εκχωρήσουν απροκάλυπτα στους Τούρκους τη Θράκη και το μισό Αιγαίο με μια απλή υπογραφή και άνευ καν ανταλλαγμάτων; Ας σοβαρευτούμε. Κανείς δεν μπορούσε να περιμένει απολύτως τίποτε από αυτούς.
Τελικά λοιπόν, ίσως να ακουστεί παράδοξο, αλλά αυτό που ένιωσα ήταν περισσότερο ικανοποίηση. Όχι φυσικά για το ίδιο το νέο χυδαίο «κατόρθωμα» του βάρβαρου διεθνούς μεγαλοταραξία καθ’ αυτό, όσο για τις δυνητικές του παρενέργειες. Πριν από πολλά χρόνια είχα γράψει πως πρέπει ίσως και να «ευγνωμονούμε» τη Ρεπούση που με το απροκάλυπτο κουρελούργημά της είχε αφυπνίσει τότε τόσες συνειδήσεις. Πρόσφατα έγραψα πως πρέπει ίσως για τον ίδιο λόγο να «ευγνωμονούμε» και τα εθνομηδενιστικά κνώδαλα του «Ελλάδα 2021». Μήπως τώρα, για όλες αυτές τις προκλήσεις, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να «ευγνωμονούμε» και τον Ερντογάν; Σε μια εποχή που τα παραμύθια περί ελληνοτουρκικής συνύπαρξης έχουν πια οριστικά τελειώσει, σε μια εποχή που η τουρκική απειλή είναι ορατή ακόμη κι από τους τυφλούς, σε μια εποχή που μέχρι κι ο Πρετεντέρης γράφει (άκουσον-άκουσον) κείμενα ότι αξίζει να πεθάνουμε για το Καστελόριζο, έρχεται και αυτή η απόλυτη αλητεία με τη Μεγάλη Εκκλησιά της σκλαβωμένης Βασιλεύουσας, για να δείξει αφ’ ενός με τον πιο εμφατικό τρόπο ποια αμετανόητα κτήνη έχουμε απέναντι και αφ’ ετέρου να ξεβρακώσει πλήρως και τους ξεπουλημένους νενέκους που μας κυβερνούν, όπως και τους ελεεινούς ξένους «συμμάχους» μας που πιέζουν ασφυκτικά για το ξεπούλημα του αιώνα.
Την ίδια εποχή θυμίζω ότι τα έφερε έτσι ο Θεός, ώστε να κάνει θραύση κάθε Κυριακή στις τηλεοράσεις μας όχι κάποιο σιχαμερό τουρκοσήριαλ (όπως συνέβαινε έως πολύ πρόσφατα), αλλά το συγκλονιστικό «Κόκκινο Ποτάμι». Σφίγγοντας μας ανηλεώς την καρδιά και κάνοντας τα μάτια μας να τρέχουν, καθώς μας θυμίζει το πώς η κτηνώδης τουρκοθάλασσα έπνιξε κάποτε έναν ολόκληρο ανθηρό Ελληνισμό 4.000 χρόνων μέσα στους ματωμένους αφρούς της δαιμονικής της λύσσας.
Μήπως όλα αυτά είναι περίεργες «συμπτώσεις» για να τονώσουν έστω και έτσι το ηθικό ενός λαού τόσο ζαλισμένου και καταπτοημένου; Μήπως είναι σημάδια άνωθεν, για να μας ξυπνήσουν, να μας πεισμώσουν, να μας διεγείρουν από το λήθαργο; Κανείς δεν μπορεί να το πει με ασφάλεια. Εγώ πάντως βλέπω ανθρώπους από τους οποίους ειλικρινά δεν το περίμενα, να έχουν πρωτοφανώς αγριέψει τις τελευταίες μέρες και να μιλούν για την Ύβρι των καθαρμάτων που δεν έχουν Ιστορία, αλλά μόνο ποινικό μητρώο, καθώς και για τη Νέμεση που έρχεται πάνω στα κεφάλια τους. Βλέπω ότι όλα αυτά μπορεί να λειτουργήσουν όντως διεγερτικά. Είναι απρόσμενες ευκαιρίες αφύπνισης και ανοικοδόμησης του καταρρακωμένου μας φρονήματος.
Ευκαιρίες που – με τα γεγονότα που έρχονται – λίγοι ακόμη έχουν συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη…

Η ΠΕΘ καταδικάζει την ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας αλλά και κάθε προσπάθεια ισλαμοποίησης της Ελλάδας 14/07/2020

Γιατί να μην τολμήσει ο κ. Ερντογάν την ισλαμοποίηση του σπουδαιότερου Ναού και Συμβόλου της Ορθοδοξίας, όταν βλέπει την ενδοτική και φιλική προς την ισλαμοποίηση της Ελλάδος θρησκευτική πολιτική των Κυβερνήσεων των τελευταίων ετών;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) το ακόλουθο δελτίο τύπου:

---

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων καταδικάζει την ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας αλλά και κάθε προσπάθεια ισλαμοποίησης της Ελλάδας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων απευθύνεται προς τον ελληνικό λαό, καταδικάζοντας τη μετατροπή της Ιστορικής Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας σε τζαμί από τη σημερινή τουρκική πολιτική ηγεσία.
Η καλά υπολογισμένη και έντονα σημειολογική -και όχι μόνον- κίνηση του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μετατρέψει ένα μοναδικό Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ανθρωπότητας, τον χριστιανικό Ναό της του Θεού Σοφίας, από μουσείο σε τζαμί, αποδεικνύει περίτρανα ότι ουδόλως γίνονται σεβαστές οι ιστορικές σταθερές, που υπηρετούν την αλήθεια και σέβονται την διαχρονική διαδρομή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη.
 Όπως λιτά, αλλά εύστοχα, δήλωσε και ο νομπελίστας Τούρκος συγγραφέας, Ορχάν Παμούκ, το να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε τζαμί φανερώνει ότι η Τουρκία «δεν είναι πλέον κοσμικό κράτος», αλλά ένα στην κυριολεξία ισλαμικό κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον σεβασμό των ανθρώπινων ελευθεριών.
Δυστυχώς, η πολιτική ορθότητα, που ευαγγελίζονται τα διάφορα κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας εξυπηρετεί, στην ουσία, μια ψευδεπίγραφη κοινωνική αλληλεγγύη, μια επιτήδεια καμουφλαρισμένη ανθρωπιστική κρίση και μια πολυπολιτισμικότητα, που εκτρέφει μίσος προς την ορθόδοξη ιστορική διαχρονία αυτού του τόπου. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η δήθεν ίση αντιμετώπιση όλων των θρησκειών ως παραγόντων ειρήνης (βλ. Συνέδρια που χρηματοδοτούνται αδρά από την ελληνική πολιτεία και την Εκκλησία της Ελλάδος προς τούτο), η οποία είναι πλέον φανερό ότι οδηγεί στην αποθράσυνση της τουρκικής αφιλάνθρωπης πολιτικής αλλά και στην κατακόρυφη αύξηση της προπαγάνδας με όργανο την ισλαμική θρησκεία.
Άραγε, θα κάνουν επιτέλους, την αυτοκριτική τους και θα επανεξετάσουν τις θέσεις τους όλοι εκείνοι, τόσο από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας, όσο και από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος, που επεδίωκαν και επιδιώκουν, μανιωδώς, τη θρησκευτική παραπαιδεία της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία δεν γίνεται γνωστό ποιά είναι η ιστορία αρχιτεκτονικών και λειτουργικών θαυμάτων, όπως αυτού της ανέγερσης της Αγίας Σοφίας επί Ιουστινιανού Α΄;
Διότι είναι εύλογο το ερώτημα: Γιατί να μην τολμήσει ο κ. Ερντογάν την ισλαμοποίηση του σπουδαιότερου Ναού και Συμβόλου της Ορθοδοξίας, όταν βλέπει την ενδοτική και φιλική προς την ισλαμοποίηση της Ελλάδος θρησκευτική πολιτική των Κυβερνήσεων των τελευταίων ετών;
Ως ένα απτό παράδειγμα αντορθόδοξης πολιτικής και παραχωρητικότητας αναφέρουμε όσα πράττει, χωρίς κανένα εμπόδιο, εδώ  και δέκα περίπου έτη, υπέρ της ισλαμικής θρησκείας και σε βάρος της ορθόδοξης πίστεως και παιδείας, ο περιβόητος Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας κ. Γεώργιος Καλαντζής, στηριζόμενος και προστατευόμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και μερικούς άλλους Αρχιερείς αλλά και από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας. Ο εν λόγω εκκλησιαστικοπολιτικός παράγοντας απόκτησε σταδιακά δύναμη, έτσι ώστε, με τη δική του καθοδήγηση:
1. Να ελέγχει διαφθορικά τα αφορώντα στο μάθημα των Θρησκευτικών.
2. Να έχει μεριμνήσει, με δικό του σχεδιασμό και στήριξη, για την ίδρυση Ισλαμικού Τμήματος εντός του Τμήματος Θεολογίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, στο οποίο διδάσκεται η Ισλαμική Θεολογία του Κορανίου.
3. Να έχει συμβάλει στο να ανεγερθεί Ισλαμικό Τέμενος στο Βοτανικό, με παράλληλη ύπαρξη ανοχής στη λειτουργία παράνομων Ισλαμικών λατρευτικών χώρων (πρόσφατα στην Μόρια της Λέσβου καταπατήθηκαν ανηλεώς ελληνικές ιδιοκτησίες για να αναγερθεί Μουσουλμανικό τζαμί).
4. Να μην διαμαρτύρεται ούτε να προτείνει τη λήψη μέτρων,απέναντι στα φαινόμενα καταστροφής Ορθοδόξων Εκκλησιών και εξωκλησιών, τα οποία βανδαλίζονται καθημερινά από τους Μουσουλμάνους μετανάστες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
5. Να δέχεται την ανεξέλεγκτη δράση του γνωστού Τουρκικού Προξενείου στη Θράκη στο να ισχύουν ανεξέλεγκτα οι εξ αυτού ποικίλες παρεκτροπές.
6. Να μην δραστηριοποιείται για την αντεθνική δράση τουρκικών ενώσεων στη Θράκη.
Σε κάθε περίπτωση, για το θέμα της ισλαμοποίησης της Αγίας Σοφίας υπογραμμίζουμε και επικροτούμε τις εύστοχες δηλώσεις ελλήνων πολιτικών, που έχουν ως περιεχόμενο την άμεση λήψη μέτρων και κυρώσεων τόσο από την Ελληνική Κυβέρνηση όσο και από τους διεθνείς οργανισμούς, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης, διότι, όπως φαίνεται, μόνο με τέτοια μέτρα καταλαβαίνει η Τουρκία.
Πιστεύουμε ότι η συντριπτική πλειονοψηφία των Ελλήνων πολιτών ελπίζουν και εύχονται, τέτοιου είδους εύστοχες δηλώσεις, να μην αποτελούν στιγμιαίες και περιστασιακές εκφράσεις επικοινωνιακής αγανάκτησης, αλλά να αντικατοπτρίζουν μια μόνιμη εθνική στάση των πολιτικών και των Κυβερνήσεών μας έναντι των διαφθορικών παραθρησκευτικών ενεργειών και άλλων πολιτικών σχεδίων της γείτονας χώρας σε βάρος της χώρας μας.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Η ΠΕΘ προς Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα: Προκαλείτε τον χριστιανικό κόσμο και τον παγκόσμιο πολιτισμό

Λυπούμαστε βαθύτατα για τον παραγκωνισμό της ιστορικής και ουσιαστικής σχέσης του Ναού με την Ορθοδοξία, η οποία δεν παύει να αποτελεί και σήμερα για την Κωνσταντινούπολη κόσμημα λόγου αληθείας και πράξης ειρηνοποιού…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) την ακόλουθη επιστολή:

---

Επιστολή διαμαρτυρίας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων προς τον Πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα

Προς κ. Μπουράκ Οζουγκέργκιν, Πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα
Βασιλέως Γεωργίου Β 11Β,
Αθήνα – Κολωνάκι,
10674, ΑΤΤΙΚΗΣ
                     Αξιότιμε κ. Πρέσβη,
Παρακαλούμε να διαβιβάσετε στην κυβέρνησή σας την παρακάτω διαμαρτυρία μας:
Με γεγονός, πλέον, τη δικαιϊκή πράξη μετατροπής του καθεστώτος λειτουργίας του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, Σας καταθέτουμε με λύπη τη διαμαρτυρία μας, καταδικάζοντας την πράξη τούτη.
Πέραν των ιστορικών καταβολών του Ναού, πού ανάγεται σε αρχαίους της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ιστορίας κτήτορες, με εμπνευστή εντέλει της επανανέγερσής του τον Ιουστινιανό Α΄, υπογραμμίζουμε ότι η υπόσταση του Ναού αυτού δεν είναι άσχετη σήμερα με τον ζωντανό φορέα της ορθόδοξης παράδοσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Λυπούμαστε βαθύτατα για τον παραγκωνισμό της ιστορικής και ουσιαστικής σχέσης του Ναού με την Ορθοδοξία, η οποία δεν παύει να αποτελεί και σήμερα για την Κωνσταντινούπολη κόσμημα λόγου αληθείας και πράξης ειρηνοποιού.
Η ίδια η λειτουργία του Ναού, ως Μουσείου, πρόσφερε στην Οικουμένη γνώση και φωτεινή παραπομπή στη Μεγάλη Ιστορία της Πόλης, περιθωριοποιώντας πάντως την οργανική σχέση του Ναού με την ορθόδοξη οικουμενικότητα που αυτός αντικατόπτριζε.
Πιστεύουμε ότι «η Πατριαρχεία της Πόλης» δεν επιτρέπεται να αγνοείται, ως ιστορική αρτηρία της ύπαρξής της, ακόμη και σήμερα που δεν είναι πολλοί πια ορθόδοξοι χριστιανοί σε αυτήν.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων ζητά, επειγόντως, την άμεση ανάκληση της  σκληρής απόφασης της τουρκικής Κυβερνήσεως, που αφορά στο σπουδαιότερο ιστορικό Σύμβολο της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού, της Αγίας Σοφίας.  Μια απόφαση που προκαλεί σκανδαλωδώς ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Παραθεωρεί, επίσης, τόσο την ιστορική όσο και την πολιτισμική ιστορία της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ παράλληλα παραβαίνει τους διεθνείς νόμους και κανόνες σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας και τις συνθήκες ειρηνικής συμβίωσης των λαών και των θρησκευτικών τους κοινοτήτων.
Η απόφαση αυτή αποτελεί σαφώς προσβολή της πίστεως των Χριστιανών και είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σειρά αντιμέτρων εκ μέρους των χριστιανικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Διότι η μεν τουρκική κυβέρνηση, μεγαλοϊοδεατισμικά σκεπτόμενη, διακηρύσσει διά του προέδρου της ότι: «Το θέμα για το πώς και με ποιο σκοπό θα χρησιμοποιηθεί η Αγία Σοφία είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα. Έτσι απ’ αυτή την άποψη, θεωρούμε ότι οποιαδήποτε στάση ή έκφραση πέρα από την απόφαση των δικαστικών και εκτελεστικών οργάνων της χώρας συνιστά παραβίαση της εθνικής μας ανεξαρτησίας». Δεν σκέφτηκε, όμως, ότι παρόμοιες πράξεις μπορούν να  αποφασίσουν και άλλες κυβερνήσεις για θέματα που αφορούν στους Μουσουλμάνους και στις ισλαμικές  θρησκευτικές κοινότητες που διαβιούν σε αυτές, λαμβάνοντας αντίστοιχα αντίμετρα, που δεν θα είναι καθόλου αρεστά στην τουρκική κυβέρνηση, η οποία και άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου», προκαλώντας ευθέως το θρησκευτικό συναίσθημα των απανταχού ορθοδόξων πιστών.
Για όλα τα παραπάνω, παρακαλούμε να λάβετε υπόψη Σας την καταδικαστική μας αντίδραση και να την καταγράψετε στις ειλικρινείς πράξεις, που έχουν υπόβαθρο την ανάγκη αναγνώρισης της ιστορικής-επιστημονικής αλήθειας.
Αυτή και μόνο η αλήθεια είναι ελευθεροποιός και γνήσιος παράγοντας ειρήνης και διαλόγου.

Το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων

Ο ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΜΕΝΟΣ

Ἐν ὄψει τῶν ἐθνικῶν γεγονότων ἀναδημοσιεύουμε τό παρόν ποίημα τοῦ π. Νικολάου Μανώλη!

Ο ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΜΕΝΟΣ

Θρηνείς ζωή μου γιατί δες
έζησες μαύρον εφιάλτη
ποτάμια αίμα, οι ψυχές
στου χάροντα το άτι

ξενύχταγες τις ρημαδιές
με μπάσταρδο τραγούδι
ακόναγες τις μαχαιριές
κρυβόσουν στο λαγούμι

ο φόβος που σε πλάκωνε
δεν είπε να λαφρύνει
κάποιος σιμά ξεπάτωνε
τα λούλουδα τ’ Απρίλη

λυσσομαχούσες με το νου
κι άδειαζε η ψυχή σου
με τη φωνή του πετεινού
τ’ άδικο θυμήσου

αρχίνησε να ξεμυτάς
σε περιμένει δρόμος
μέρες καλύτερες για μας
ελπίδες κι όχι πόνος

μόν’ αν τολμήσεις θα γινεί
τ’ ολέθρου η κάθε ημέρα
κάποια ανάμνησ’ αλγεινή
μα όχι παραπέρα

τίμησε τους στεναγμούς
με σφάλματα επορεύθης
και ήλπισε τους ουρανούς
μαζί σου να τους έχεις…

πΝΜ

Περί Συμβολικών Ονείρων και Οραμάτων του Μεγάλου Κωνσταντίνου

Του Παναγιώτη Νούνη
Αποκλειστικά για katanixi.gr

(Κριτικός σχολιασμός σε διάλεξη του Αμερικανού καθηγητού Freedman)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

---

ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Του Παναγιώτη Νούνη

Παραμένουμε επικεντρωμένοι στην οπτικοακουστική διάλεξη ιστορίας του αμερικανού καθηγητού «03. ConstantineandtheEarlyChurch» (Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η πρώιμη Εκκλησία) ώστε να την σχολιάσουμε κριτικά.
Το όλο σημαίνων ιστορικό πλαίσιο της μεταστροφής του Μεγάλου Κωνσταντίνου (και κατά συνέπεια της παράδοξης και αιφνίδιας μετάλλαξης ολοκλήρου της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ισχυρίζεται, ο Αμερικανός ιστορικός καθηγητής Freedman ότι ξεκινά από το κομβικό σημείο της ιστορικής μάχης της γέφυρας Μιλβίας, 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. (the Battle of the Milvian Bridge).
Η εν λόγω ιστορική Μάχη της Μιλβίας, –μαζί με το όραμα ή το όνειρο του– κατά τον αμερικανό καθηγητή, είναι εκείνο το ιστορικό πλαίσιο το οποίον μετέτρεψε ξαφνικά και παράδοξα το πολυμήχανο μυαλό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ώστε να αποκτήσει ξεκάθαρο θρησκευτικό προσανατολισμό («religius orientation»).
Δηλαδή, μας παρουσιάζουν ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος βίωσε έξαιφνης το κρίσιμο υπαρξιακό ή (μετα)φυσικό Σημείο–Όραμα–Όνειρο ώστε να προσανατολισθεί είτε στους παραδοσιακούς θεούς της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που υπηρετούσε ως νόμιμος διάδοχος και Αύγουστος είτε να επιλέξει και να προτάξει για υπερασπιστήν του, ολίγον πρό της μάχης, τον Θεό του Χριστιανισμού, όπερ αυτό σήμαινε ριξικέλευθη πολιτικο-θρησκευτική θεσμική αλλαγή και σημαίνουσα καθοριστική ρήξη στα παραδεδομένα και παγιώμενα θρησκευτικά πράγματα και αξίες της παλαιάς Ρώμης.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι υπάρχουν δύο ιστορίες ή μάλλον δύο εκδοχές (ένα Όραμα ή ένα Όνειρο) όσον αφορά την περίεργη και παράδοξη μεταστροφή και τον ακαριαίο μάλλον και παγιωμένο θρησκευτικό προσανατολισμό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ολίγο πρό της ιστορικής Μάχης της Μιλβίας.
Η μία ιστορία, λέει ο Καθηγητής, ότι πρόκειται για ένα θρησκευτικό/θεολογικό Όνειρο του Κωνσταντίνου όπου Άγγελος εξ ουρανού του εμφανίστηκε εντός του ονείρου του σαν κοιμόταν και του παρήγγειλε να ζωγραφίσει στα λάβαρα και στις ασπίδες των στρατιωτών του ένα σύνθετο θρησκευτικό Σύμβολο με τα Ελληνικά γράμματα Χ+Ρ, δηλαδή ένα Χριστόγραμμα, το οποίον και συμβολίζει το όνομα του Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων.
Η δεύτερη ιστορία, είτε μάλλον η δεύτερη εκδοχή η οποία ετεροχρονισμένα φαίνεται να μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο για να καταγραφεί από τον βιογράφο του τον Ευσέβειο Καισαρείας, ήταν το αποκαλυπτικό ή μεταφυσικό Όραμα του με το γνωστό Συμβολικό Σημείο με το «εν τούτω ΝΙΚΑ». Το εν λόγω εν συνειδήσει Όραμα του όμως δεν ήτο αμιγώς ένα ατομικό ή προσωπικό όραμα, δεν ήταν μάλλον ένα είδος απόλυτης μυστικιστικής θεοπτικής εμπειρίας καθώς μερικοί ίσως θεολόγοι να ισχυρίζονται, αλλά ήτο ένα διευρημένο και ανοικτό Όραμα ή ένα (υπερ)φυσικό Συμβολικό Σημείο επάνω στον μεσημεριάτικο ουρανό σε κοινή και δημόσια θέα που το είδαν μάλλιστα και οι στρατιώτες του μεγάλου Κωνσταντίνου.
Αν ήτο αμιγώς εμπειρική προσωπική θεοπτία του Μ.Κ. γιατί να μην ήτο εμπειρική θεοπτία και των υπολοίπων που το βίωσαν;
Ιστορικοί της εποχής μας προσπαθούν να ερμηνεύσουν το παράδοξο Θεολογικό Όνειρο και Συμβολικό Όραμα του Μ.Κ. με ψυχολογικά και αστροφυσικά κριτήρια. Ίσως θα είχε κάποιον ενδιαφέρον η Αναλυτική Ψυχολογία ή η Ψυχολογία του Βάθους η οποία εξετάζει-αναλύει και ερμηνεύει, επιστημονικώς, τα Όνειρα για να δούμε τι ακριβώς θα έλεγε γύρω από τις μεταφυσικές θεοσημείες που εβίωσε ο Μ. Κων/ίνος.
Όπως και να έχει όμως το πράγμα και η ιστορία, τόσον το θεολογικό Όνειρο αλλά και το θρησκευτικό Όραμα της συγκεκριμένης και σημαίνουσας ιστορικής προσωπικότητας φαίνεται να υπήρξαν εκείνες οι θεμελιώδεις μεταφυσικές και θεολογικές μεταβλητές για την νικηφόρα έκβαση της μάχης, την επικράτηση, την επικυριαρχία, την θανατηφόρα ήττα του Μαξεντίου και εν τέλει την απόλυτη Μονοκρατορία του πρώτου Ρωμαίου Χριστιανού Αυτοκράτορα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Να προσθέσουμε δια ταύτα τα προηγούμενα γραφθέντα μας και μία σύγχρονη προσέγγιση της επιστήμης της Αστρονομίας, μιά πρόταση-απόσπασμα:
«Άλλοι ιστορικοί, παρακολουθώντας τα πορίσματα της αστρονομίας, παρατήρησαν ότι οι θέσεις των πλανητών τη δεδομένη ημέρα σχημάτιζαν ένα Χ και ένα Ρ σε σταυροειδή ανάπτυξη. Γι’ αυτό και πιστεύουν ότι το όραμα ο Κωνσταντίνος το είδε βράδυ, προσεγγίζουν δηλαδή την αναφορά του Λακτάντιου. Εξυπακούεται βέβαια ότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τιμάει τον Κωνσταντίνο ως άγιο και ισαπόστολο, το όραμα ήταν αληθινό και είχε θεία προέλευση: «Του σταυρού Σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος…» ακούν οι χριστιανοί στους ναούς, τη μέρα γιορτής του Κωνσταντίνου». (Βικιπαίδεια: Άγιος Κωνσταντίνος – Κωνσταντίνος Α’ (Flavius Valerius Aurelius Constantinus, 27 Φεβρουαρίου 272 – 22 Μαΐου 337).
Αν υποθέσουμε ότι το (μετα)φυσικό φαινόμενο και το όραμα του μ.Κ., ότι, ήτο πράγματι Αστροφυσικό φαινόμενο και όχι μια θεολογική ή μεταφυσική θεοπτία, τούτο δεν αναιρεί διόλου την ιστορική και θεολογική αξία-σημασία του γεγονότος αλλά συνάμα και των εν εξελίξει ιστορικών γεγονότων μετά το εν λόγω συμβάν που ανέδειξαν τον ίδιο ως νικητή και απόλυτο Αύγουστο της Δύσεως, με λογική συνέπεια την μονοκρατορία του Κωνσταντίνου.
Αστροφυσικά και μή μεταφυσικά φαινόμενα τα θέλουν ή τα χρειάζονται οι διάφοροι ιστορικοί και μυθολόγοι ώστε να υπάρχουν ως αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρεια για την επικείμενη περιγραφή και παρουσίαση μιας σημαντικής προσωπικότητας ως προεπιλεγμένης και θείας προελεύσεως.
Αν ζούσε ο ψυχίατρος πατέρας της Αναλυτικής Ψυχολογίας και Θρησκειοψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ θα μας επιβεβαίωνε ότι πρόκειται για το φαινόμενο της Συγχρονικότητας η οποία είναι μια νοήμων χρονική σύμπτωση, ένας ψυχοειδής παράγοντας ανεξάρτητος από τον γραμμικό χωρόχρονο.
Εμείς λέμε, ότι η γιουνγκική Συγχρονικότητα ή η συμπτωματική Ταυτοχρονία πρόκειται για νοήμονα προσχεδιασθείσα συνάντηση (υπερ)Λογικών άκτιστων-κτιστών ενεργειών της θείας Πρόνοιας του Θεού μέσα στην κτιστή χωροχρονική συμπαντική πραγματικότητα με απώτερο εσχατολογικό σκοπό την εντός της ιστορίας χειραγώγησις και μεταμόρφωσις του Κόσμου, γιατί όχι μιας αποφασιστικής επενέργειας και συνάντησης κτιστού με ακτίστου έναντι μιάς ζοφερής Αυτοκρατορίας που έπνεε τα λοίσθια. Το ενεργειακό αποτέλεσμα των κτιστο-άκτιστων μυστήριων Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. δυνάμεθα να παρατηρήσουμε τα σημεία του ως ενεργειακά φαινόμενα για συγκεκριμένη ουσιώδη μεταμορφωτική δράση μέχρι το τέλος της ζωής του εκλεκτού και δικαίου Μ.Κ. αλλά παρατηρείται συνάμα η ρηξικέλευθη ή συγκλονιστική Χριστιανική τροπή της ιστορίας εν ζωή αλλά και μετά θάνατόν του.
Βέβαια, αν καλώς ενθυμούμαι, στο βίο και την πολιτεία του Αγίου Μάρτυρα Αρτεμίου ο οποίος καταγράφτηκε από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ο Αρτέμιος ενώπιον του Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη ομολογεί και συμμαρτυρεί πρό του μαρτυρικού θανάτου του, ότι ο στρατός (ανάμεσα του και ο τότε αξιωματικός Αρτέμιος) του Μεγάλου Κωνσταντίνου παρατήρησαν και βίωσαν ομοθυμαδόν το εν λόγω μεταφυσικό φαινόμενο και κτιστο-άκτιστο Όραμα με το «εν τούτω ΝΙΚΑ».
Ο αμερικανός Καθηγητής ομολογεί, ότι είναι δύσκολο να αποφανθεί ο ίδιος για το ποιά από τις δύο εκδοχές είναι αληθής, είτε αφήνει το υπονοούμενο ότι είναι απορίας άξιον αν και οι δύο εκδοχές είναι πράγματι οι ιστορικές εκδοχές και η προσωπική αντίληψη του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τα μεταφυσικά γεγονότα. Ο Καθηγητής νομίζω, ότι πρέπει να κοιτάξει ξανά τις πηγές και δή τον Ευσέβιο.
Ο Καθηγητής ισχυρίζεται ότι η ιστορία με το όνειρο με τον Άγγελο είναι η σταθερή ιστορία του Ευσέβιου, την οποία σημειωτέον ότι ο Ευσέβιος κατέγραψε με την εποπτεία και ευλογία του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος ΔΕΝ μας καταγράφει κανένα Όνειρο ή Όραμα με Άγγελο εξ ουρανού, αλλά συγκεκριμένο Όνειρο με την εμφάνιση του ιδίου Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων. Ο Ιησούς Χριστός ερμηνεύει και εξηγεί το Όραμα του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος είναι που μας καταγράφει τις θεοσημείες του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος καταγράφει πρώτα το Όραμα αλλά και αμέσως μετά αλληλένδετα το Όνειρο.
Άρα, κατά την γνώμη μας, ο Καθηγητής κάνει λάθος όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν δύο ιστορικές εκδοχές, ένα Όνειρο ή ένα Όραμα, αλλά όπως μας παρουσιάζει την ιστορία ο βιογράφος του Μ.Κ. ο Ευσέβιος Καισαρείας είναι αλληλένδετα και συνηρμοσμένα το μεσημβρινό Όραμα μαζί και το Όνειρο του Μ.Κ. Άρα, συνεπώς, κατά την γνώμη μας, δεν υπάρχουν δύο εκδοχές στον Ευσέβιο, αλλά πρόκειται αμιγώς για μία, και μόνον μία, αληθή εκδοχή και παράθεση των μεταφυσικών και αποκαλυπτικών εμπειριών του Μ.Κ.
Το Χριστόγραμμα Χ+Ρ, ισχυρίζεται ο Καθηγητής, ότι «ΔΕΝ είναι πρώιμο Σύμβολο του Χριστιανισμού». Αδυνατώ να αντιληφθώ στην εν λόγω δήλωση του τι ακριβώς διδάσκει εδώ ο Καθηγητής. Ενδεχομενικά να είμαι λίαν κακώς στα αγγλικά μου και να μην έχω αντιληφθεί καλά την διάλεξη. Δηλαδή, ποια ακριβώς είναι τα αρχέγονα κυρίαρχα πρωτοΧριστιανικά Σύμβολα, αν δεν ήτο το Χριστόγραμμα;
Και καταλήγει επι λέξη, ότι: «mightindicatethatthatsthetrustory» (μτφρ: μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία). Τι εννοεί ότι μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία; Επειδή υπάρχει μια ασάφεια, εικάζω, ότι προφανώς εννοεί ότι μάλλον ισχύει μία εκ των δύο εκδοχών. Το Όνειρο ή το Όραμα.
Η θετική δήλωση του όμως, είναι: ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να θέσουμε εν αμφιβόλω την ακεραιότητα του Μ. Κωνσταντίνου. Δεν υπάρχει, συνεχίζει, κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι τα εν λόγω μεταφυσικά ονείρατα και οράματα του μ.Κ. ότι ήτο αποτέλεσμα υπολογιστικής σκέψης, κυνικής ή πολιτικά έξυπνης κίνησης.
Για ποιο λόγο ο αμερικανός Καθηγητής διατυπώνει τέτοιες καλοπροαίρετες και ορθολογιστικές κριτικές αντιλήψεις περί των ονείρων και οραμάτων του μ.Κ.;
Διότι κατά γνώμη μας και πάλιν: η παράδοξη και αιφνίδια –ολίγον πρό της μάχης της γέφυρας της Μιλβίας– ΕΠΙΣΗΜΗ και ΔΗΜΟΣΙΑ θρησκευτική μεταστροφή του Μ. Κωνσταντίνου με την επιβολή των Χριστιανικών Συμβόλων θα φαινόταν από ορθολογικής και πολιτικής στρατηγικής απόψεως ως μεγίστη ανοησία, δεδομένου ότι ο Χριστιανισμός της Εκκλησίας αντιπροσώπευε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα θρησκευτικών και ηθικών αξιών από αυτό του παγανιστικού-πολυθεϊστικού και Συγκρητιστικού/Οικουμενιστικού Ρωμαϊκού Κράτους, αλλά όχι μόνο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περίλαμπρο ιστορικο-Θεολογικό κτύπημα στην θρησκευτική συγκρητιστική ρίζα της Αυτοκρατορίας αλλά και σημαίνουσα εξ ύψους βοήθεια της θρησκευτικής αναζήτησης του Κωνσταντίνου για παγιωμένη θρησκευτικο-πολιτική εξουσία, αλλά όλο τούτο το απρόοπτο και ξαφνικό του μεταφυσικό στρατήγημα, άλλαξε μάλλον ουσιωδώς και οντολογικώς τον θρησκευτικό χαρακτήρα ολόκληρης της παγανιστικής Οικουμενιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και ενίσχυσε εκ θεμελίων τον χαρακτήρα και την ταυτότητα εκείνης της πρώιμης Ορθοδόξου (μετα)Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας.
Όλα αυτά τώρα που σημειώσαμε ακροθιγώς, αν υποθέσουμε ότι η Παράδοση της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας στα περί Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. αληθεύουν (όχι μόνον θεολογικά-αγιολογικά) και ιστορικά καθ΄ολοκληρίαν, και ότι μάλιστα οι παραδεδόμενες ιστορικές διηγήσεις από διάφορες αξιόπιστες και μη πηγές είναι όντως αληθείς, όλες αυτές οι ιστορικές και ριξικέλευθες πολιτικο-θρησκευτικές μεταβολές θεμελιώθησαν, καλώς ή κακώς, κυρίως στα κτιστο-άκτιστα Όνειρα και στα θεολογικά Οράματα του πρώτου Αγίου Ρωμαίου Οικουμενικού Αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Είτε, γνωρίζοντας ο Μ.Κ. την βαθυτάτη δεισιδαιμονία των της εποχής του παγανιστών, παρατηρώντας κάποια αληθινά (μετα)φυσικά φαινόμενα, τα θεώρησε (μαζί με το στράτευμα του) ως θεία Οράματα και ουράνιες Θεοπτίες, σε συνδυασμό μάλλιστα με κάποια συγκεκριμένα Συμβολικά και Θρησκευτικά του Όνειρα, μαζί με τον Ευσέβιο και το επιτελείο του, τα χρησιμοποίησαν ως άριστο θρησκευτικο-πολιτικό εργαλείο και ισχυρότατο όπλο καλής και αρίστης στρατηγικής-θεολογικής προπαγάνδας για να πείσουν εκείνους τους δύσπιστους αθέους και δεισιδαίμονες παγανιστές στρατιώτες και να ενισχύσουν έτσι κυρίως το ηθικό των Χριστιανών (αλλά) και παγανιστών στρατιωτών, πράγμα που επέτυχεν τεκμηρειωμένα σε πολλαπλά επίπεδα.
Άρα, διαφωνούμε με τον αμερικανό Καθηγητή, που ισχυρίστηκε προηγουμένως, ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι τα ονείρατα και τα οράματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου δεν εξυπηρετούσαν πολιτικούς, στρατηγικούς και θρησκευτικούς του προβληματισμούς. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Έχουμε μάλλον ούκ ολίγους λόγους, θεολογικούς-ψυχολογικούς-πολιτικούς-πολιτισμικούς-στρατηγικούς κ.ο.κ. που τα Όνειρα και τα Οράματα του Μ.Κ. ήτο αποτέλεσμα –όχι απλά τυχαίων (μετα)φυσικών και συμπτωματικών θρησκευτικών ή αστροφυσικών φαινομένων- αλλά αποτέλεσμα της ελευθέρας και ανεξάρτητης πολιτικο-θρησκευτικής και ΘΕΟ-ΛΟΓΙΚΗΣ βουλήσεως του σε εκρηκτικό συνδυασμό και της εκ των προτέρων συνεργείας του με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν τον αληθή Θεό του Χριστιανισμού.
Υπήρχε ιδιοφϋής στρατηγική σκοπιμότητα ή «Λογική Συγχρονικότητα» ( =δικής μας επινόησις ο νεολογισμός, τουτέστιν: χωροχρονικός συγχρονισμός συνεργείας Ανθρώπου με τον Θεό) δηλαδή, ένα θείο και ανθρώπινο σχέδιο, έτσι μας το αφήνει να εννοηθεί δηλαδή η Παράδοση της Εκκλησίας και οι βιογράφοι του Κωνσταντίνου. Ποιο ήταν το σχέδιο; Μα να κερδηθεί η μάχη των μαχών με τον Μαξέντιο, ώστε να μεταμορφωθεί άρδην και θεμελιακά η παγανιστική/οικουμενιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αμιγώς Χριστιανικήν Αυτοκρατορία. Αυτό ήταν το κατ΄εξοχήν μεγαλεπήβολο συνεργατικό και στρατηγικό σχέδιο της θείας Πρόνοιας, μαζί και η βούληση, η θέληση και το πολιτικό όραμα του βασιλέα Κωνσταντίνου, και εκ των πραγμάτων το επέτυχαν αμφότερα τα μέρη απόλυτα.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε στο ιστορικό πολιτισμικό πλαίσιο της Αυτοκρατορίας έναν Αυτοκράτορα που να θεωρούσε ότι ο Χριστιανισμός θα ήταν μια καλή ιδέα, για στρατηγικές και πολιτικές νίκες. Εν μέρει έχει δίκιο ο καθηγητής. Ποιος τίμιος Οικουμενιστής ή Παγανιστής και αυτοΘεοποιημένος Αυτοκράτορας θα τολμούσε να θεσμοθετήσει ή να προτάξει τον ορθόδοξο Χριστιανισμό (δηλ. να ξεθεμελιώσει τον Συγκρητισμό) ως Νέα Θρησκεία του Κράτους; Αυτό θα ήτο πολύ καλό ως θρησκευτικό ανέκδοτο σε πηγαδάκια των παλαιών και συγχρόνων Οικουμενιστών. Και όμως ο Μέγας αντιΟικουμενιστής Κωνσταντίνος αφού αποποιήθηκε την αυτοθεοποίησίν του και τον θεσμικό ρόλο του ως Μέγα Αρχιερέα των συγκρητιστικών Ειδώλων, και επειδή ως χαρακτήρας ήταν σημαντική αποκλίνουσα πολιτικο-θρησκευτική προσωπικότητα από τα παγιωμένα θέσμια του πλαισίου του, ήταν εκείνος ο αντιΣυγκρητιστής Αυτοκράτωρ που πραγματοποίησε το ανέφικτο και φανταστικό σχέδιο να μεταλλάξει πυρηνικώς την ταυτότητα και τις αξίες της οικουμενιστικής Αυτοκρατορίας ένα φανταστικό σχέδιο που ονειρευόταν ο κάθε καταδιωγμένος αρχαίος αντιΟικουμενιστής Μάρτυρας Χριστιανός επί τρείς ολόκληρους αιώνες αιματηρών διωγμών
Μη ξεχνούμε, ότι οι μηδενιστικές ή δαιμονικές ή συγκρητιστικές δυνάμεις κτιστές δυνάμεις μάχονται αδυσώπητα τις φωτεινές δυνάμεις σε έναν ακήρυκτο μεταφυσικό πόλεμο μέχρι τα έσχατα, ο Μαξέντιος ήταν ένας παγκάκιστος αρχιΟικουμενιστής τύραννος που ασχολείτο με δαιμονικές θρησκευτικές πράξεις και μαγικά επινοήματα (λ.χ. ξεκοίλιαζε έγκυες γυναίκες για να διερευνήσει τα σπλάχνα των νεογέννητων βρεφών, κατέσφαζε λιοντάρια και ανθρώπους, δολοφονούσε τους Συγκλητικούς αντιπάλους του ενώ άρπαζε τις γυναίκες τους για ανίερες ερωτικές σαρκικές απολαύσεις της στιγμής κ.λπ.), διενεργούσε ακατανόητες λατρευτικές τελετουργίες με επικλήσεις δαιμόνων και θεοτήτων, και όλα αυτά για να αποφύγει την μάχη των μαχών με τον Κωνσταντίνο κ.ο.κ.
Ο Καθηγητής ωστόσο, κρίνει με άκρως ορθολογικά και ηθικά ευσεβιστικά κριτήρια τον Χριστιανισμό και τον (παρ)ερμηνεύει αυθαίρετα ως μιά ειρηνιστική Θρησκεία. Αυτή είναι μια πλανεμένη ίσως ανθρωπομορφική Θρησκεία του Χριστιανισμού και όχι η Μία Αγία Αποστολική Εκκλησία του Χριστού που προτάσσει –για θεολογικούς σκοπούς που έχουν να κάνουν με την πάσι θυσία μη αλλοίωση της ορθοδόξου Πίστεως- την Μάχαιρα του Πνεύματος. Ο «ειρηνιστής» Θεός του Χριστιανισμού της Καινής Διαθήκης είναι ο ίδιος και Αυτός με τον «πολεμοχαρή» Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όπου εντέλλει συστηματικά και στρατηγικά τον Αρχαίο λαό του Ισραήλ είτε τους Δίκαιους, τους Βασιλείς και τους Προφήτες Του, να πολεμούν και να μάχονται (κυριολεκτικά και με πολεμικά εργαλεία! Π.χ. η σφεντόνα του Δαβίδ) για την επιβίωση τους απο τους ετερόδοξους και αλλόδοξους ώστε να μη αλλοιωθεί στο παραμικρό η ορθόδοξη Πίστη και ο Μωσαϊκός Νόμος του πρώτου ιστορικά χωροχρονικού Μονοθεϊσμού τους με το αρχέκακο δηλητήριο του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, όπου σ΄αυτό το σημείο φανερώνεται ότι ο Ένας και Αληθινός τριαδικός Θεός δεν ήτο αλλά ούτε μετεβλήθηκε ποτέ σε έναν ανθρωπομορφικό ειρηνιστή-αγαπούλη-μαλθακό-διπλωματικό-συμβιβαστικό-παθητικό εξωγήινο παππούλη Θεό. Όλα αυτά εξάπαντος –δεν γράφονται για απολογητικούς λόγους- καθότι αν ισχύουν στους λογισμούς και στις σκέψεις των αδαών γράφονται κυρίως για τους ανόητους αθέους ή θεϊστές αλλά και για τους ηθικιστές θρησκόληπτους.
Τούτο που θέλω να πώ με απλούστερα λόγια είναι ότι, μπορεί η Ευαγγελική Αρχή να εντέλει τους ανθρώπους και εν εξελίξει Χριστιανούς να μάχονται το κακό με καλό και αγαθό τρόπο, αλλά τούτη η θεία Εντολή είναι για πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους, ενώ ο Θεός δεν δεσμεύεται ούτε συμφώνησε ποτέ ότι θα παραμένει δεσμευμένος στο Κανονικό πλαίσιο των Εντολών Του. Ούτε ότι θα ακολουθεί πιστά το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» των ανθρώπων.
Άρα, μήπως ο Θεός δύναται να εντέλει –αποκαλυπτικά και κατ΄οικονομία- προφανώς τους εκλεκτούς πιστούς του για συγκεκριμένους ιδιότυπους λόγους Του ώστε να αποκρούουν και να μάχονται το κακό και με κακό τρόπο, ώστε Αυτός μέσα από την συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του παγιωμένου κακού και του παιδαγωγικού κακού που εργαλοποιείται από δυνάμεις του καλού-αγαθού, να δύναται να παράξει και να γεννήσει καρπούς γλυκείς;
Ο Καθηγητής, αν θέλει να βγάλει ένα ασφαλές ιστορικό συμπέρασμα, θα πρέπει να συνδυάσει ένα ακόμη απρόοπτο και θαυμαστό σημείο και γεγονός που είναι το κλειδί ίσως για την κατανόηση της αιφνίδιας μεταστροφής του Κωνσταντίνου και της ολιστικής θέασης των θεοσημείων Ονείρων και Οραμάτων του. Τα πράγματα δεν άρχισαν παντελώς συμπτωματικά, απότομα και τυχαία από την Μάχη της Μιλβίας. Η δυναμική ιστορία της μεταμορφωτικής μεταστροφής του Κωνσταντίνου συνδέεται άρρηκτα με την ζωή του στο παλάτι όπου συμβίωνε με τον διώκτη των Χριστιανών Διοκλητιανό, και με τον πατέρα του τον Κωνστάντιο Χλωρό.
Ο Μ.Κ. αναχώρησε κρυφά από την αυλή του Διοκλητιανού καθότι σχεδίαζαν από φθόνο και από φόβο οι άνθρωποι του να τον δολοφονήσουν. Αλλά όμως μία και δύο φορές κατόπιν θεϊκής παρέμβασης (Ονείρατα ή Οράματα;) αποκαλύφθηκε στον μέγα Κωνσταντίνο ολοφάνερα («κατάφωρα Θεού συμπνεύσει») η σκευωρία και κατάφερε να διαφύγει έγκαιρα απο τον προμελετημένο θάνατο και μάλιστα να προλάβει με την φυγή του στην επιθανάτια κλίνη τον πατέρα του Κωνστάντιο ώστε να τον χρίσει ο τελευταίος αμέσως ως επόμενο νόμιμο διάδοχό του. (Βίος Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου Καισαρείας, εκδόσεις: ΖΗΤΡΟΣ, σελ. 106-107).
Όλα αυτά για τους αθέους και ορθολογιστάς ιστορικούς και βυζαντινολόγους, είναι τις πάσι αντιληπτό, ότι είναι ακατανόητα «μεταφυσικά» πράγματα, ανιστόρητες διηγήσεις, θρησκευτικές μυθολογίες, εξωλογικές φαντασίες, άρρητα ρήματα και φιλοσοφίες χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο.
Μόνο που η ιστορία της Επιστήμης και η επιστήμη της Ιστορίας είναι γεμάτη με τέτοιου είδους ανεξήγητα ή εξηγητέα μεταφυσικά ονείρατα και οράματα.
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος είναι και οι σωρηδόν διηγήσεις από την Αγία Γραφή, περί ονείρων και οραμάτων, και τούτο το επισημαίνουμε και το επικαιροποιούμε την σήμερον σκόπιμα, για το επικυρίαρχο και αδιάκριτο δογματισμό, περί της «χριστιανικής» απαξίωσης και άκριτης δαιμονοποίησης των Ονείρων και Οραμάτων, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα περί της Θεολογίας του Έρωτος, για την απολυτοποίηση του χώρου και τόπου των Ονείρων ότι δήθεν ανήκουν στον σκοτεινό βασίλειο του Σατανά κ.ο.κ. Βέβαια χρειάζεται προσοχή και διάκριση περί των ονείρων και οραμάτων καθότι έχουμε σωρηδόν διηγήσεις σε Γεροντικά και Ασκητική Γραμματεία όπου άγιοι και φωτισμένοι Ασκητάδες πλανήθησαν οικτρά επειδή πίστεψαν είτε το όνειρο τους είτε το όραμά τους. Εξάπαντος χρειάζεται πολύ προσοχή και κάμποση διάκριση η έρευνα και η επιστημονική σπουδή περί της ερμηνείας των Ονείρων.
Η Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεμελιώθηκε επάνω σε Συμβολικά Όνειρα και Θεολογικά Οράματα του Μ.Κ. του οποίου του πρότασσαν κυρίως και τον μυούσαν στα άδυτα των Χριστιανικών Συμβόλων, τα οποία απεδείχθησαν κραταιά και νικηφόρα, εν τέλει τα οποία μεταμόρφωσαν άρδην την παγανιστική και οικουμενιστική Αυτοκρατορία και τους πολίτες της.
Άρα συνεπώς τα Συμβολικά θεολογικά και θρησκευτικά όνειρα και οράματα των ανθρώπων έχουν ίσως την σημασία και την αξία τους, ανάλογα με την ερμηνευτική τους προσέγγιση. Η απόλυτη δαιμονοποίηση και η δογματιστική απαξίωση των ονείρων και οραμάτων των πιστών ή απίστων φαίνεται να έγινε για λόγους ποιμαντικής προστασίας, αφού οι ποιμένες μας απώλεσαν εκείνο τον θεολογικό φωτισμό της ερμηνείας των ονείρων και οραμάτων, που είχαν οι Φίλοι του Θεού.
Του Παναγιώτη Νούνη
† Θεο-Λογικός και Θρησκευτικός Στοχαστής
Διαχειριστής του Ιστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»
Tηλέφωνο: 00357-96897711
Email: panagiotisnounis@gmail.com
FB: https://web.facebook.com/panagiotisnouni

Ο Ερντογάν φωτογραφήθηκε μπροστά σε χάρτη που δείχνει τουρκικό το μισό Αιγαίο

Το μισό Αιγαίο Πέλαγος και τη θαλάσσια περιοχή έως και την ανατολική Κρήτη περιλαμβάνει η ιδέα της τουρκικής «γαλάζιας πατρίδας» που συντηρεί και προωθεί η κυβέρνηση του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στον επίσημο ιστότοπο της προεδρίας εικονίζει τον κ. Ερντογάν να υπογράφει το βιβλίο επισκεπτών στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας ενώ στο φόντο εμφανίζεται μεγάλος κορνιζαρισμένος χάρτης όπου αποτυπώνονται οι επιθυμίες τις Άγκυρας.
Στον χάρτη φαίνεται ξεκάθαρα για πρώτη φορά τι περιλαμβάνει η «γαλάζια πατρίδα» έκτασης 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων.
Ενσωματώνει ύδατα γύρω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, θαλάσσιο χώρο ανατολικά της Κρήτης και τμήμα των Κυκλάδων.
Η φωτογραφία ελήφθη κατά τις χθεσινές εκδηλώσεις εορτασμού για την τουρκική νίκη στην Μικρασιατική Εκστρατεία, η οποία κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή και την πυρπόληση της Σμύρνης.

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

«Ο αυτοκράτορας:… Ναι, επιθυμώ να πεθάνω εδώ μαζί σας» Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Αναδημοσιεύουμε από το τεράστιο υλικό του παλαιού και ανενεργού πλέον, αλλά επισκέψιμου για κάθε ενδιαφερόμενο, Ιστολογίου μας Κατάνυξις (https://www.katanixis.gr/), που αποτελεί ανυπολόγιστο πλούτο παρακαταθήκης και ενημέρωσης.

---

Ἡ Ἃλωση τῆς Κωνσταντινούπολης

1404 μ.Χ. Γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τον Μανουήλ Παλαιολόγο και την Ελένη Δραγάζη, που άγιασε αργότερα (Οσία Υπομονή).
1430 μ.Χ. 29 Μαρτίου. Άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους!
1437 μ.Χ. 27 Νοεμβρίου. Ο βασιλιάς Ιωάννης Παλαιολόγος – αδερφός του Κωνσταντίνου – πηγαίνει στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια για τον Τουρκικό Κίνδυνο. Στη θέση του στην Πόλη, μένει ο Κωνσταντίνος.
1439 μ.Χ. 6 Ιουλίου. “Άλωση της Ορθοδοξίας” επιχειρείται στην Ιταλία, αφού “υπογράφεται” στη Φλωρεντία η “Ψευδοένωση των εκκλησιών”, από τον αδελφό του Κωνσταντίνου, βασιλέα Ιωάννη Παλαιολόγο… Αρνήθηκε τότε να υπογράψει ο μέγας ’γιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσσου, έχων το αξίωμα του Εξάρχου της Συνόδου και Τοποτηρητού των Ανατολικών Πατριαρχών και ο αδερφός του Ιωάννης, Διάκονος και Αρχιφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, ο Επίσκοπος Σταυρουπόλεως Ησαΐας και ο Ιβηρίας που απείχε επίτηδες. Ο πιστός ορθόδοξος λαός εξοργίζεται δίκαια και χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους βασιλείς του… Ο δε Πάπας μαθαίνοντας ότι ο ’γιος Μάρκος δεν υπέγραψε, είπε “λοιπόν τίποτα δεν εκάναμε”! Ο Πάπας θέλησε την καθαίρεση μάλιστα του Μάρκου, τον προστάτεψε όμως ο βασιλέας Ιωάννης, ο οποίος φαίνεται πως στο βάθος αναγνώριζε το πνευματικό και ηθικό ανάστημα του αγίου πατρός.
   Για να φανερωθεί όλο το μεγαλείο και η Αλήθεια της Ορθοδοξίας, σημειώνουμε ότι ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν υπέγραψε – αν και παρών – διότι καθώς πλησίαζε η στιγμή που ετοιμαζόταν να βάλει την βαρύνουσα υπογραφή του και ενώ έτρωγε, πέθανε αιφνιδίως στις 10 Ιουνίου 1439!!! Έτσι δεν μπήκε υπογραφή του Οικουμενικού Πατριάρχη… αλλά μόνο του βασιλιά…
   Σημειώνουμε επίσης, ότι ο άλλος αδελφός του βασιλιά Ιωάννη και του Κωνσταντίνου, ο Δημήτριος Παλαιολόγος, έφυγε από τη Φλωρεντία και πήγε στη Βενετία για να μην υπογράψει, έχοντας μαζί του τον Γεώργιο Σχολάριο, τον μετέπειτα Πατριάρχη δηλαδή Γεννάδιο, τον οποίο είχε επαναφέρει στην ευσέβεια ο γιος Μάρκος.
1443 μ.Χ. Σύνοδος των Ορθοδόξων Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στα Ιεροσόλυμα, που καταδικάζει την Ψευδοένωση και τη σύνοδο της Φλωρεντίας, καθώς και όλους τους Λατινόφρονες (Γκραικολατίνους) συμπεριλαμβανομένου του Αυτοκράτορα Ιωάννη και του νεοορισθέντος Λατινόφρονα τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη τον οποίο καθαίρεσε.
   Επίσης και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας αναθεμάτισε την εν Φλωρεντία Σύνοδο, τον δε Ρώσο Μητροπολίτη Ισίδωρο που συνυπέγραψε τη Ψευδοένωση έκλεισε στη φυλακή. Εκείνος όμως δραπέτευσε και έτρεξε στον Πάπα που τον έκανε Καρδινάλιο Πολωνίας.
1444 μ.Χ. 10 Νοεμβρίου. Η μάχη της Βάρνας, υπό τον Ιωάννη Ουνυάδη (εθνικός ήρωας των Ούγγρων), καταλήγει σε ήττα των ενωμένων χριστιανικών δυνάμεων. Η τελευταία μεγάλη ελπίδα σβήνει μπροστά στη φανατισμένη επέλαση των Οθωμανών. Κυρίως λαμβάνουν μέρος Πολωνοί και Ούγγροι, ενώ εκεί σκοτώνεται και ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Βλαδισλάβος Γ΄. Για να πάρει μέρος στη μάχη στέλνεται από το Μυστρά ο Χιλίαρχος Γεώργιος Λασκαρίδης – ο ίδιος δηλαδή ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ – αλλά δεν προλαβαίνει να φτάσει. Κάπου στις Σέρρες μαθαίνει την τρομερή ήττα (περισσότερα για τον ’γιο Ραφαήλ εδώ)
1448 μ.Χ. 30 Οκτωβρίου. Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, σε βαθιά θλίψη, εξ αιτίας της συνεχούς ήττας των χριστιανικών όπλων, εξ αιτίας επίσης της κοροϊδίας του Πάπα – που δεν του έστειλε καμία απολύτως βοήθεια, παρότι είχε υποσχεθεί στρατιωτική βοήθεια των ηγεμόνων της Δύσεως και είκοσι πολεμικά πλοία για έξι μήνες ή δέκα για ένα χρόνο – και εξ αιτίας ακόμη για τα όσα ο ίδιος ο Ιωάννης είχε κάνει σε βάρος της Αγίας του Θεού Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, για τα οποία και βαθιά μετανόησε.
1449 μ.Χ. 6 Ιανουαρίου. Στέφεται νέος βασιλέας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Μυστρά, όπου βρισκόταν. Στην Εκκλησία αυτή εργάστηκε, καθάρισε και στερέωσε τις αγιογραφίες – όπως σημειώνει στην “Πονεμένη Ρωμιοσύνη” του – ο ίδιος ο Φώτης Κόντογλου.
1452 μ.Χ. 12 Δεκεμβρίου. Γίνεται στην Αγία Σοφία το απαράδεκτο “ενωτικό συλλείτουργο” με τον Καρδινάλιο Ισίδωρο ως απεσταλμένο του Πάπα, όπου και ακούγεται το αιρετικό “Φιλιόκβε”, εξοργίζοντας και αναστατώνοντας ολόκληρη τη Βασιλεύουσα! Στη “λειτουργία” παρίσταται με σφιγμένα δόντια ο Κωνσταντίνος, που θεωρεί πως ήταν η εσχάτη, έστω απελπισμένη, ενέργεια να περισώσει την Πόλη, από τους Τούρκους που την κύκλωναν απειλητικά. Τις Πόλεις βέβαια και τους λαούς τους προστατεύει και τους σώζει όπως χιλιάδες φορές είδαμε ο Θεός. Η ευσέβεια και όχι η ασέβεια! Και η ασέβεια είχε γίνει! Στις 12 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην Κωνσταντινούπολη.
Αρνείται όμως να παραστεί στο φρικτό “συλλείτουργο” ο πιστός λαός και ο Μέγας Δούκας του Στόλου, ο Λουκάς Νοταράς που προφητικά σχεδόν φωνάζει “καλύτερα το τουρκικό σαρίκι, παρά η καλύπτρα του Καρδιναλίου” και η Ιστορία τον δικαιώνει, αφού κάτω από το βάρβαρο τουρκικό σαρίκι, με τη βοήθεια του Θεού, πιστοί στην Ορθοδοξία, κρατηθήκαμε, σταθήκαμε, ισχύσαμε και είμαστε σήμερα ελεύθεροι, όνειρο απλησίαστο για τα χρόνια εκείνα τα τρομερά και λάμπει σήμερα η Ορθοδοξία μας σαν ατόφιο ολοκάθαρο χρυσάφι στα μάτια του διψασμένου κόσμου.
Είναι όμως και κάποιος άλλος που αρνείται να παραστεί εκείνη τη θλιβερή ημέρα στο “ενωτικό συλλείτουργο”. Ο Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου, ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ!!! Αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα, λέει το ΜΕΓΑΛΟ “ΟΧΙ” και δεν παρίσταται, εξοργίζοντας τον Κωνσταντίνο που διατάσει την εξορία του, μαζί με τον Διάκονό του ’γιο Νικόλαο (βλέπε όλη τη σχετική ιστορία πατώντας εδώ).
1453 μ.Χ. 7 Απριλίου. Ο Μωχάμετ (Μωάμεθ) Β΄ αρχίζει την πολιορκία της Πόλης με 250.000 στρατό, έναντι 7.000 μόλις υπερασπιστών (5.000 Έλληνες + 2.000 Γενουάτες, Βενετοί κ.α.). Η βοήθεια, την οποία προσδοκούσε – μετά το “συλλείτουργο” που είχε κάνει με το μαχαίρι στην καρδιά – ο Παλαιολόγος, δεν ήρθε. Μόνο ο Ιουστινιάνης έφτασε με 700 για να βοηθήσει. Ο Πάπας είχε πετύχει διπλή ΝΙΚΗ. Αφού πέτυχε το εξευτελιστικό “συλλείτουργο” ανοίγοντας δρόμο πολλών προς τη Ρώμη, τώρα θα πετύχαινε και την τέλεια υποταγή, αφού χωρίς Βασιλεύουσα, χωρίς Υπερασπιστή, η Ορθοδοξία θα ξεχνιόταν για πάντα… Έτσι νόμισαν πολλοί… Αλλά δεν ήταν αυτό το θέλημα του Θεού…
1453 μ.Χ. 18 Απριλίου. Το ελληνικό Πυροβολικό χτυπά με εύστοχη βολή τα πυρομαχικά του τεράστιου κανονιού του Μωάμεθ, με αποτέλεσμα να σκάσει το κανόνι και να σκοτωθεί ο περίφημος κατασκευαστής του Ουρβανός! Ο Ουρβανός, Ούγγρος στην καταγωγή, εργαζόταν για λογαριασμό των Ελλήνων μέσα στην Πόλη αλλά εξαγοράστηκε από τον Μωάμεθ και έφυγε άτιμα για να υπηρετήσει τους αλλόπιστους, φτιάχνοντας το μέγα κανόνι, που χρειάστηκαν 70 ζευγάρια βόδια να το σύρουν και χίλιοι άντρες και που όταν χτυπούσε σείονταν σαν σε ισχυρό σεισμό ο τόπος ολόκληρος!
1453 μ.Χ. 20 Απριλίου. Συγκλονιστική Ναυμαχία μπροστά στον Κεράτιο, όπου 4 μονάχα ελληνικοί Δρόμωνες ναυμαχούν με 130 τουρκικά πλοία που είχαν πλημμυρίσει το Βόσπορο!!! Επικεφαλής των δικών μας ο γενναιότατος Φλαντανελλάς, που δεν δείλιασε ούτε στιγμή μπροστά στα τουρκικά κατάρτια που είχαν γεμίσει απειλητικά τη θάλασσα και ούτε καν πισωγύρισε την πλώρη του! Πρόκειται για μια από τις συγκινητικότερες παλικαριές της Ιστορίας! Η Ναυμαχία που ακολουθεί είναι επική! Επικεφαλής των Τούρκων είναι ο Βούλγαρος εξωμότης πλοίαρχος Μπαλτόγλου Σουλεϊμάν Μπέης που με ορμή πετάγεται να τσακίσει τον Φλαντανελλά! Ο λαός σκαρφαλώνει στα θαλάσσια τείχη και παρακολουθεί με αδιάκοπη προσευχή στην Παναγία Βλαχερνών!!!
   “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΑ” φωνάζουν τα πληρώματά μας και ορμούν με πρωτοφανή δύναμη απάνω στα τούρκικα που αρχίζουν να τα τσακίζουν ένα ένα και να τα καίνε! Τρεις ώρες κράτησε η θύελλα του Φλαντανελλά και διέλυσε κυριολεκτικά τον τουρκικό στόλο!!! Από τη λύσσα του ο ίδιος ο Μωχάμετ (Μεχμέτ – Μωάμεθ) σπιρούνισε το άλογό του και χώθηκε βαθιά στη θάλασσα ανήμπορος να σταματήσει την καταστροφή και τον διασυρμό του! “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια…” ακουγόταν από τα θαλασσινά κάστρα και αντηχούσε η ψαλμωδία παντού καθώς χαλάρωνε η ανίκητη αλυσίδα του Κερατίου για να υποδεχθεί τους μεγάλους Ήρωες, αναριγώντας από χαρά και συγκίνηση!
1453 μ.Χ. 22 προς 23 Απριλίου. Ο Μεχμέτ (Μωάμεθ) δεν το βάζει κάτω και απαντά σχεδόν αστραπιαία μετά από δύο ημέρες, κάνοντας κάτι απίστευτο. Σε μια νύχτα, 22 προς 23 Απριλίου, περνάει πίσω από το Γαλατά, από τη στεριά, 72 ολόκληρα πλοία, σέρνοντάς τα πάνω σε σανίδες αλειμμένες με λίπος και τα ρίχνει μέσα στον Κεράτιο Κόλπο!!! Ευτυχώς οι δικοί μας συνέρχονται γρήγορα και με πυρπολικά αναχαιτίζουν τον τουρκικό στόλο που μπήκε στον Κεράτιο. Τα τουρκικά πλοία έτσι μένουν στην άκρη, από το φόβο της πυρπόλησής τους…
1453 μ.Χ. 5 Μαΐου. Ένα μικρό γρήγορο πλοιάριο γλιστρά νύχτα προς τον Ελλήσποντο. Ελπίδες ότι δήθεν έρχεται μεγάλη βοήθεια από τον Πάπα και στόλος της Βενετίας, σπρώχνει τον τελευταίο Αυτοκράτορα να στείλει την αποστολή, ώστε να απαντήσει τους Δυτικούς και τους πει να κάνουν φτερά, να βοηθήσουν!..
1453 μ.Χ. 18 Μαΐου. Ένας τεράστιος τουρκικός πολιορκητικός Πύργος ξεφυτρώνει μπροστά στα ελληνικά κάστρα της Πόλης, ξεπερνώντας κατά πολύ το ύψος τους, μπαζώνοντας με πέτρες και χώματα την προστατευτική, αμυντική μας τάφρο, ώστε να φτάσει το τείχος και να κατεβάσει τότε την τεράστια πόρτα – καταπέλτη του τρίτου ορόφου, για να πηδήσουν απλά μέσα στην Βασιλεύουσα οι αμέτρητες χιλιάδες φανατισμένοι βάρβαροι της Ανατολής! Ευτυχώς και εδώ ο μέγας ηρωισμός των Ελλήνων καταφέρνει να κάψει με καταδρομική αποστολή μέσα στη νύχτα και αυτό το μεγαθήριο!
1453 μ.Χ. 22 Μαΐου. Επιστρέφει το ανιχνευτικό πλοιάριο, φέρνοντας την απελπισία. Κάνενας! Πουθενά! Μήτε φλάμπουρο δυτικό, μήτε πουλί πετούμενο! ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΒΟΗΘΕΙΑ!!! ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ! Συννέφιασε το πρόσωπο του Παλαιολόγου και των άλλων αρχόντων. Σφίχτηκε από θυμό! Θυμό για τον εαυτό τους που άσκοπα λοιπόν, τόσο άσκοπα καταδέχτηκαν να μαγαριστεί η Ορθοδοξία με το “συλλείτουργο” που μόνο και η ανάμνηση του οποίου τους έφερνε αναστάτωση στο στομάχι! ΑΔΙΚΑ! Τώρα ένοιωθαν το απέραντο σφάλμα! Τώρα τα μάτια έβλεπαν ολοκάθαρα! Είδαν το δρόμο. Είδαν τη γενναιότητα! Πως κράτησαν μόνοι τους σχεδόν ίσα με τότε, τόσες λυσσασμένες επιθέσεις! Πενηνταριές, πενηνταριές χιλιάδες τους ρίχνονταν οι Τούρκοι και αυτοί ακόμα βαστούσαν, σαν από θαύμα τόσο καιρό!… Τώρα, σαν είδαν καθάρια και συλλογίστηκαν σωστά, τώρα δυνάμωσαν πιότερο! Ατσάλι έγιναν οι Ρωμιοί, οι Έλληνες! Στη μοναξιά τους δυνάμωσαν, σαν τα δέντρα που είναι σε καθάριο αέρα και όχι σε μολυσμένη πίστη… Γύρεψαν τη συγνώμη του Χριστού, τη συγνώμη του λαού, τη συγνώμη όλων των γενιών των Ελλήνων και αποφάσισαν εκείνο που αργότερα, θα αποφάσιζαν και 2.500.000 Νεομάρτυρες! Τη θυσία! Την τέλεια κάθαρση!
   Γέμισε η ψυχή τους, ηρέμησε. Χάθηκε η αναμονή και η ανυπομονησία. Βασίλεψε η ειρήνη στο μυαλό και την καρδιά τους. Η ειρήνη Εκείνου που νίκησε το θάνατο. Πέταξε ο νους τους στο ληστή και χωρίς να σταθεί έτρεξε στον Πέτρο. Έκλαιγε και η δική τους ψυχή και αναζητούσε τη συγνώμη του Βασιλέως των βασιλέων… Στο βάθος, κάπου, κάποιος αλέκτωρ ακουγόταν για τρίτη κιόλας φορά..
   ’στραψαν τα μονογράμματα των Παλαιολόγων στο φως των κεριών. Βασιλεύ Βασιλέων Βοήθει Βασιλεύ, καθώς ο Κωνσταντίνος γονάτιζε μυστικά, μοναχός του στην Κυρά της Θεοφύλακτης και της έλεγε σιωπηλά το δικό του αβάσταχτο πόνο. Το είχε αποφασισμένο μέσα του και τώρα ακόμα πιο πολύ. Δεν θα έφευγε, αν και μπορούσε, αν και του το πρότειναν πολλοί για να σωθεί το Στέμμα των Ελλήνων και μια μέρα πάλι να ελευθερώσει την Πόλη μας, όπως παλιά με τους Φράγκους. Όχι, αυτός θα έμενε! Ως το τέλος…Ως τρανό παράδειγμα στους αιώνες!
1453 μ.Χ. 23 Μαΐου. Ο Μωάμεθ, στέλνει πρεσβεία στον Παλαιολόγο, για να πετύχει την παράδοση της Κωνσταντινούπολης που δεν έλεγε να πέσει με τίποτα, αλλά και για να παρατηρήσει την κατάσταση των πολιορκητών από μέσα και να σπείρει αν μπορούσε διχόνοια, αφού έταζε να φύγουν με τα πράγματά τους ανεμπόδιστα όσοι ήθελαν από την Κωνσταντινούπολη και αυτός ο βασιλιάς με τους δικούς του. Ο Πορθητής υποσχόταν πως δεν θα πείραζε απολύτως κανέναν! Αλλά αν έμεναν, με το που θα έμπαινε στην Πόλη, θα την κατέστρεφε, θα έσφαζε όλους τους άντρες και θα πουλούσε στα σκλαβοπάζαρα τα γυναικόπαιδα!!!
   Ο Κωνσταντίνος, ήταν έτοιμος από καιρό, από αιώνες, από χιλιετίες! Ορμηνεμένος από το Λεωνίδα, ατσαλωμένος από το χρέος, από την μεγάλη κληρονομιά του Ελληνισμού, που με τα ΟΧΙ μεγάλωσε και με τα ΟΧΙ σκάλισε και σκαλίζει ως τώρα, ως την Κύπρο, ανεξίτηλα τις γρανιτένιες πλάκες της Ιστορίας.
   Γύρισε ο Αυτοκράτορας το βλέμμα του ένα γύρω στο θρόνο του. Και είδε να τον βαστά από η μια ο Μέγας και ’γιος Κωνσταντίνος και από την άλλη η Αγία Ελένη, η Ελληνίδα, πρώτη Χριστιανή Βασίλισσα, από το Δρέπανο της Βιθυνίας μας, που βρήκε και ύψωσε τον ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!
   Κεραυνός χτύπησε τον απεσταλμένο του Μωάμεθ, σαν αντίκρισε την αποφασιστικότητα και την παλικαριά, στη ματιά του βασιλέα μας που με τη φωνή ολάκερης της Ρωμιοσύνης έδινε την ιστορική απάντησή του, μνημείο ανδρείας & τιμής αιώνιο:
   “Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”!!!
   Σφίχτηκε η ψυχή του απεσταλμένου των Τούρκων. Τέτοιοι λαοί σκέφτηκε, τέτοιοι άντρες, είναι στ΄ αλήθεια ανίκητοι! Ακόμα κι αν ηττηθούν, αυτοί είναι τελικά οι μεγάλοι νικητές της Ιστορίας!…
1453 μ.Χ. 24 Μαΐου. Ξεκινά μεγάλη λιτανεία με την Εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών, που ξαφνικά καταμεσής των δεήσεων πέφτει κάτω η Εικόνα και δεν σηκώνεται, όσο κι αν πασχίζουν Ιερείς και λαϊκοί, με τις χοντρέ στάλες ίδρωτα αγωνίας στα μέτωπα.! Είναι βαριά η Εικόνα, βαριά…εκείνη που μέχρι πριν την μετέφεραν με άνεση. Με χίλιες προσπάθειες και προσευχές, η Εικόνα σηκώθηκε στο τέλος, όπως θα σηκωνόταν κι ο λαός μας, με μύριους κόπους μετά τόσα χρόνια μαύρης σκλαβιάς…
1453 μ.Χ. 26 Μαΐου. Απελπισμένος στέκεται ο Μωάμεθ απέναντι. Είχε κάνει τα πάντα! Τα αδύνατα, έκανε δυνατά! Για πρώτη φορά στα χίλια και πλέον χρόνια της Ιστορίας της Πόλης, έσφιξε με τέτοια μαστοριά το λουρί γύρω από την άπαρτη Χριστιανική Πολιτεία. Είχε ξεριζώσει κάθε τι γύρω, είχε ζώσει στεριά και θάλασσα, είχε φτιάξει τα καλύτερα και μεγαλύτερα κανόνια που είδε ο κόσμος, είχε κάνει ως και τη στεριά θάλασσα και πέρασε τα πολεμικά του! Αμέτρητες επιθέσεις! Αμέτρητοι νεκροί! ’παρτη ήταν η Πόλη. Αυτά πάνω κάτω του έλεγαν και οι στρατηγοί του και κυρίως ο Χαλήλ που ήταν …δικός μας… Να λύσει την πολιορκία, γιατί στο τέλος θα έχανε όλο το στρατό, όλη τη δύναμή του…
   Έτοιμος ήταν και εκείνος να το αποφασίσει. Μάταια ήταν όλα. Τρία χρόνια μιας τεράστιας, μελετημένης προετοιμασίας, πενήντα ημέρες σκληρής πολιορκίας και ο Κωνσταντίνος του μηνούσε λέει, πως δεν παρέδιδε την Πόλη και πως ήταν έτοιμος να πεθάνει εκείνος και όλοι οι Ρωμιοί ανά πάσα στιγμή! Τα μάτια των πρεσβευτών του, του είπαν όμως κι άλλα. Πως είναι αλύγιστοι οι Έλληνες. Μέσα στα τείχη στεκόταν ακόμα και αδιάφορα και περιφρονητικά στη θέα της τουρκικής πρεσβείας. Και εκείνος, ο Κωνσταντίνος και όλοι γύρω του, απολύτως άκαμπτοι… Δεν θα έπεφτε η Πόλη, λοιπόν…
   Σκοτείνιασε το πρόσωπό του από τη στεναχώρια. Και χωρίς να το θέλει, συλλογίστηκε τη μάνα του, τη Μάρω, τη χριστιανή Πριγκίπισσα της Σερβίας, που του έλεγε για το Χριστό κρυφά και για τη μεγάλη Πόλη Του, που τη φύλαγε η ίδια η Παναγιά και γι΄ αυτό ήταν άπαρτη… Τίναξε αμέσως το κεφάλι του, οργισμένος. Μα πάλι ήρθε η σκέψη. Η μορφή ενός εικονίσματος ερχόταν από τα παιδικά του χρόνια και έπιασε τον εαυτό του να γεμίζει σέβας… Ό,τι και να έκανε λοιπόν ήταν μάταιο! Θα την έλυνε την πολιορκία! Το πήρε απόφαση! Όσο η …, φοβήθηκε να προφέρει το όνομά της, φυλούσε την Πόλη, ήταν αδύνατο να την πάρει άνθρωπος…
   Ξαφνικά, μια δυνατή φωνή διέκοψε τις αποφάσεις του! Ήταν ένας από τους Στρατηγούς του, που τον καλούσε να βγει από τη πολυτελή σκηνή του.
“Πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, φώναξε λαχανιασμένος, κοίτα τον κουμπέ της Μεγάλης Εκκλησιάς των Ρωμιών! Κοίτα! “!
   Εκείνος είχε κιόλας βγει και στύλωνε τα μάτια του στον τρούλο της Αγια- Σοφιάς κι ύστερα κράτησε την ανάσα του για ώρα. Ολόκληρος ο τεράστιος τρούλος, το θαύμα εκείνο της τεχνικής, έκαιγε από αόρατη φωτιά, φλογιζόταν σαν σε καμίνι και η λάμψη του τύφλωνε! Έπειτα, έπειτα το φως ανέβηκε στα ουράνια και ο κουμπές αχνόσβησε σαν το σίδερο που βγαίνει από τη πυροστιά…
   “Είδες αφέντη, έκανε με φανερό καμάρι ο Τούρκος. Ο Θεός τους, εγκαταλείπει τους Ρωμιούς”!!!
   “Καλέστε το Πολεμικό μου Συμβούλιο, πρόσταξε όλο χαρά, ανάμικτη με δέος ο Πορθητής. Η πολιορκία θα συνεχιστεί! Η Πόλη θα πέσει! Να ετοιμαστεί Γενική Επίθεση από όλο το ασκέρι”…
1453 μ.Χ. 28 Μαΐου, Δευτέρα. Μεγάλη λιτανεία πραγματοποιείται στη Βασιλεύουσα με κεφαλή τον Αυτοκράτορα. Όλος ο λαός και ο κλήρος, με δάκρυα στα μάτια, περιδιαβαίνει τα μισογκρεμισμένα τείχη και στο τέλος ο Κωνσταντίνος απευθύνει ψυχωμένο λόγο σε όλους, τους τελευταίους Έλληνες και Φιλέλληνες υπερασπιστές, τονώνοντας το ηθικό τους, στεριώνοντας την απόφαση θανάτου μέσα τους, κάνοντας όλα τα μάτια να δακρύσουν, ανάμεσα στις λαμπάδες και τα θυμιάματα που τύλιγαν τη Θεοσκέπαστη εκείνη τη νύχτα.. Την τελευταία νύχτα της Πόλης μας…
   Ύστερα, για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες, για πρώτη φορά μετά από την ασέβεια της 12ης Δεκεμβρίου, με το παπικό συλλείτουργο, πήγαν να Λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, που έμενε αλειτούργητη από τότε… Ορθόδοξη, γνήσια, ευπρόσδεκτη και πραγματική θα ήταν η Λειτουργία αυτή τη φορά,. Την τελευταία φορά… Μια Λειτουργία Συγνώμης και Εξιλέωσης, μια Λειτουργία Ειρήνης με το Θεό της απέραντης Υπομονής και Αγαθότητος… Με Εκείνον που θυσιάστηκε ο ίδιος, που οδηγήθηκε ως πρόβατο στη σφαγή, όπως θα οδηγούνταν σε λίγο, Θεέ μου, ο λαός της Βασιλεύουσας και όλη η Ορθόδοξη Ρωμιοσύνη… Για να έρθει πάλι κάποτε η ολόλαμπρη, γλυκιά και βεβαία Ανάσταση…
  “Σώσον Κύριε τον λαόν σου…” έβγαινε με θέρμη και πίστη από χιλιάδες στόματα Ελλήνων και Φιλελλήνων
Δάκρυσε ο λαός, γονάτισαν όλοι, προσευχήθηκαν οι Ιερείς, έλαμψαν τα καντήλια μπροστά στις χρυσοντυμένες άγιες εικόνες, άστραψε το άγιο Δισκοπότηρο, ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό όλων, η Πόλη όλη έκλαιγε, η Πόλη όλη ήταν στο Γολγοθά, ένοιωθε τη θυσία του Χριστού, πλημμύρισε τις καρδιές η αγάπη για τον Πλάστη, έπεσε στις ψυχές κάθε εμπόδιο, έλιωσε κάθε απιστία, κάηκε από τον ποταμό των καυτών δακρύων κάθε ασέβεια!
   “Συγχώρεσέ με Κύριε”, ψιθύρισε με φόβο και δέος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κωνσταντίνος ΙΑ’…”Συγχώρεσέ με …και δώσε μου ανδρείο τέλος”…
   Δύο σταγόνες κύλησαν στο μάγουλό του καθώς έκλεινε μέσα του τον ίδιο τον Βασιλέα των βασιλέων… Και από πίσω του όλοι οι αξιωματικοί και οι αξιωματούχοι, όλος ο λαός, ένα αμέτρητο πλήθος, με άπειρη συγκίνηση και περισσή ευλάβεια, Μεταλάμβανε των Αχράντων Μυστηρίων, λαμβάνοντας αληθώς Σώμα και αληθώς Αίμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Σωτήρα Χριστού. Στην τελευταία Μεταλαβιά…Στο ύστατο “Μετά Φόβου”… Τη νύχτα της 28ης Μαΐου, στην Αγία του Θεού Σοφία… Καθώς έξω, πέρα, στο τουρκικό στρατόπεδο, γινόταν οι τελευταίες προετοιμασίες για την τελική επίθεση, ο τελευταίος φανατισμός για ελεύθερη λεηλασία της σπουδαιότερης, λαμπρότερης και ανίκητης πόλης του κόσμου. Της Πρωτεύουσας του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης!
1453 μ.Χ. 29 Μαΐου, Τρίτη. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει, όταν οι άπιστοι ουρλιάζοντας σα δαιμονισμένοι, ρίχτηκαν και πάλι στους ελάχιστους υπερασπιστές, που αναγκάζονταν να είναι διασπαρμένοι σε όλο το μήκος των τειχών, γιατί οι επιθέσεις εκδηλωνόταν ή μπορούσαν να εκδηλωθούν οπουδήποτε.
   Καθώς οι Τούρκοι ορμούσαν, έβγαιναν ξοπίσω οι τρομεροί γενίτσαροι, τα καημένα αρπαγμένα παιδάκια που τα είχαν μεγαλώσει ως θηρία απάνθρωπα οι Τούρκοι… Οι γενίτσαροι παρακολουθούσαν ποιος Τούρκος στρατιώτης θα πισωγυρίσει και ορμούσαν και τον έσφαζαν μπροστά στους άλλους, ώστε περισσότερο φόβο να έχουν οι Τούρκοι πίσω, παρά εμπρός!…
   Όμως οι λίγοι γενναίοι Έλληνες και Φιλέλληνες, με τον Ιουστινιάνη πρωτοστράτoρα και μπροστάρη τον ίδιο τον Παλαιολόγο, αμύνονταν με ηρωισμό τέτοιο, που δεν έχει όμοιό του στην Ιστορία των λαών… Δεν παλεύανε οι Έλληνες με στρατό, αλλά με θηρία φανατισμένα. Και η αντιστοιχία ήταν 1 δικός μας με 35 Τούρκους και Γενίτσαρους! Και βαστούσαμε 58 ημέρες τώρα, θαύμα στ΄ αλήθεια, θαύμα!
   Πανηγύρισαν οι πολιορκημένοι! Είχαν αποκρούσει την πρώτη επίθεση με επιτυχία! Μα ήδη ξεκινούσε δεύτερο κύμα με αλαλαγμούς φοβερούς και σκληράδα θανάτου! Μα ενίσχυση μεγάλη για τους υπερασπιστές σε αυτές τις στιγμές ήταν οι δυναμικοί και φιλικοί ήχοι από τις καμπάνες των Εκκλησιών μας, που δεν έπαυαν να ηχούν και να ενισχύουν τους υπερασπιστές, τους γίγαντες αυτούς που κανείς δεν έχει τιμήσει ίσα με σήμερα όπως τους πρέπει! Ένα μνημείο (=μνήμη) δεν έχει στηθεί για τη θυσία τους!..
   Πλατάγισαν στο αμυδρό φως οι χρυσοκίτρινες σημαίες με το Δικέφαλο αετό στα κάστρα και τους πύργους της Αυτοκρατορίας! Είχαμε πάρει πάλι τη νίκη!
   Αλλά ήταν ασταμάτητοι οι εχθροί. Και ρίχνονταν τρίτη φορά τώρα με την κύρια δύναμή τους στο πιο αδύνατο όπως πάντα σημείο των τειχών. Την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, δίπλα στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου!
   Τώρα ο Μεχμέτης έστελνε ξεκούραστους, τις ειδικές του δυνάμεις, τον επίλεκτο στρατό με συνοδεία δέκα χιλιάδων Γενιτσάρων. Δεν σταμάτησαν τούτη τη φορά. Σύννεφο σκέπασε με τις σαγίτες τα κάστρα, για να μη ξεμυτίσει κεφάλι ρωμέικο, ώστε να στηρίξουν οι άπιστοι σκάλες στα τειχιά και να φτάσουν απάνω. Και τόσο ούρλιαζαν και φώναζαν το όνομα του Αντιχρίστου Αλλάχ και του προφήτη του θηρίου, του Μωάμεθ, που είχαν ξεκουφάνει τελείως τους υπερασπιστές, οι οποίοι είχαν όμως βάλσαμο στην καρδιά τους το γλυκύ όνομα του Χριστού.
   Με τόση ορμή ανέβαινε τούτη το επίλεκτο κύμα που έσπαζαν οι σκάλες από τη μανία τους! Με ορμή άφταστη αμύνονταν όμως και οι πολιορκημένοι! Κι όλοι, γυναίκες, παιδιά, βοηθούσαν με κάθε τρόπο να χρησιμεύουν στους στρατιώτες των επάλξεων!
   “Κρατάτε αδερφοί μου! Υποχωρούν”, φώναξε γεμάτος χαρά ο βασιλιάς μας και είδαν όλοι ότι ξεψύχησε η δύναμη και η φωνή των Αγαρηνών και γέμισε δύναμη η ψυχή τους. Μα δεν πρόλαβαν να χαρούν πολύ.
   “Τον Ιουστινιάνη! Χτυπήσαν τον Ιουστινιάνη” φώναξε κάποιος καθώς ο αρχηγός της άμυνας, ο μόνος ξένος που φιλοτιμήθηκε να έρθει να βοηθήσει την Πόλη των Χριστιανών, διπλωνόταν στα δύο, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να μη φωνάξει από τον πόνο, να σταθεί όσο μπορούσε, αλλά δεν μπορούσε!
   “Βασιλέα, γρήγορα το κλειδί της πόρτας” ψιθύρισε στον Κωνσταντίνο που έτρεξε σιμά του. “Πεθαίνω”
   “Όχι, τώρα γενναίε Ιουστινιάνη. Σε παρακαλώ, μείνε εδώ, αν φύγεις”
   “Πεθαίνω”
   Λιγοψύχησαν οι δικοί του, οι ηρωικοί πολεμιστές του Ιουστινιάνη, βλέποντας τον αρχηγό τους βαριά λαβωμένο και πήγαν να τον ακολουθήσουν…
   Αυτό ήταν. Χαλάρωσε η άμυνα, στην οποία κάθε πέτρα, κάθε κεραμίδι βυζαντινό, κάθε στρατιώτης, έπαιζε σημαντικότατο ρόλο! Και Θεέ μου! Θεέ μου! Από μια πόρτα, από την Κερκόπορτα είχαν μπει λίγοι Τούρκοι και σήκωσαν μία και μοναδική σημαία απάνω στα τειχιά μας!
   Ουρλιαχτά ακούστηκαν, ενός πανικού, που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, αν έμενε στη θέση του ο Ιουστινιάνη, αν δε λαβωνόταν, αν, αν…
   Με τη δύναμη όλων των γενεών των Ελλήνων ρίχτηκε στη μάχη τώρα ο ίδιος ο τελευταίος βασιλέας μας. Σήκωνε το σπαθί του και όταν το κατέβαζε απλώνονταν σωρός οι Τούρκοι, που βλέποντας πως κάτι συνέβαινε ξανατρέξαν με καινούργια ορμή στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί που πολεμούσε σαν το λιοντάρι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος! Στο πιο αδύναμο μέρος της άμυνας!
   Ο πανικός απλωνόταν, οι στρατιώτες του Ιουστινιάνη έφευγαν αν και απολύτως ζωτικοί για την άμυνα! “Οι Τούρκοι, οι Τούρκοι” ακούγονταν ακόμα πιο πολλές φωνές πανικού, βλέποντας το λυσσασμένο κύμα των Γενιτσάρων να σπάει τις αφύλακτες πια θέσεις των ανδρών του Ιουστινιάνι και να περικυκλώνει τον Αυτοκράτορα, που πολεμούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με όλη την πνοή της ανδρείας του!
   “Εάλωωω! Η Πόλις εάλωωωω”!
   Δάκρυα σπαραγμού βγήκαν από τα σωθικά του σαν άκουσε εκείνο το “εάλω”… Η Πόλη του, ό,τι αγάπησε, αυτό για το οποίο τόσο πάλεψε και ξαγρύπνησε, αυτή για την οποία διέπραξε τη μεγάλη ασέβεια, η Πόλη του Θεέ μου “εάλω”!
   Γύρισε κατάκοπος το κεφάλι του ο Κωνσταντίνος… Ήταν πια ολομόναχος! Όλοι σχεδόν γύρω του είχαν πέσει σαν ήρωες! Ως Έλληνες!
   “Δεν υπάρχει κανείς Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;” φώναξε με όλη τη δύναμή του καθώς το σπαθί του κατέβαινε με ορμή σε ένα Γενίτσαρο που ούρλιαξε από το πόνο, φοβούμενος μην πέσει ζωντανός στα χέρια των σκυλιών! Αστραπή πέρασε από το νου του το αίτημα που είχε ζητήσει από το Χριστό, το βράδυ όταν Μεταλάμβανε και γύρεψε συγχώρηση.
   Και σαν απάντηση ήρθε τότε ένα δυνατό χτύπημα που του έκοψε την ανάσα! Ένας Γενίτσαρος τον είχε λαβώσει πισώπλατα! “Εάλω η Πόλιςςςς” ακούστηκε μακάβρια η σπαραχτική φωνή. Και όπλισε με τέτοια δύναμη τον βασιλέα, που γύρισε τραυματισμένος και με μια σπαθιά πήρε το κεφάλι του άτιμου που τον χτύπησε!
   Καινούριο κύμα Τούρκων χίμηξε από τα χαλάσματα μέσα! Όσοι είχαν απομείνει πάλευαν τώρα 1 με 20!
   Μακάρι να μπορούσε εκεί να είναι όλη η Ελλάδα, όλες οι γενιές, να δουν τι θα πει πατρίδα, να δουν τι θα πει Πίστη, να δουν τι θα πει ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!!! Μακάρι να ήταν εκεί όλα τα Έθνη, για να ξέρουν, για να τρέμουν από δέος, για να βουρκώνουν τα μάτια τους όταν θα λένε Ελλάδα και Ρωμιοσύνη, όταν θα μιλούν για Κωνσταντινούπολη και για Ιστορία της Ανθρωπότητος! Μακάρι να ήταν εκεί όλοι οι Δάσκαλοι, όλοι οι Εκπαιδευτικοί της Ελλάδας και του Κόσμου, για να διδάσκουν στα παιδιά της γης, τον τιτάνιο αγώνα που έδωσε μόνος του ο Ελληνισμός, αιώνες, για να κρατήσει τον Ισλαμισμό και τον Τουρκισμό έξω από την Ευρώπη, μακριά από τη Δύση, για να μπορούν εκείνοι, να είναι σήμερα εφευρέτες και καλλιτέχνες και χορευτές και διανοούμενοι και εύποροι και έμποροι και αφέντες.
   Πάλι σήκωσε το σπαθί ο Κωνσταντίνος! Πάλι πολεμούσε για την Πίστη, όπως είχε πει στον τελευταίο λόγο του και για την Πατρίδα! Ζωτικές αξίες που θα επαναλάμβανε 400 χρόνια αργότερα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης! Γιατί αυτό και το ίδιο είναι τούτο το Γένος στους αιώνες! Μακριά από το Χριστό χάνεται και κοντά Του ξαναγεννιέται!
   Γέμισε ο τόπος τούρκικα σαρίκια! Ένα δόρυ σφενδονίστηκε καταπάνω του και τον ήβρε τον ΗΡΩΑ στο στήθος! Χαλάρωσε η λαβή του! Λύγισαν τα γόνατα! Τα μάτια του έγιναν βαριά! Οι φωνές έπαψαν να ακούγονται! Τα ουρλιαχτά πια δεν τον άγγιζαν! Ο Αετός φτερούγιζε για τα ουράνια! Να βάλει μετάνοια πια μπροστά στον ολόλαμπρο θρόνο του Υψίστου Βασιλέως, να σμίξει με τους παλιούς ήρωες, που τον περίμεναν δακρυσμένοι στα ουράνια, κάτω από το Θρόνο του Κυρίου της Ζωής και της Ανάστασης! Είχαν προλάβει με απανωτές τους Πρεσβείες, με μπροστάρισα την ίδια τη Βασίλισσα των Αγγέλων και είχαν αποσπάσει τη μεγάλη και βεβαία υπόσχεσή Του:

“Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλε δικά σας θα ‘ναι”!!!

Αιωνία η μνήμη, αιωνία η μνήμη, αιωνία αυτών η μνήμη