Του Παναγιώτη Νούνη
Αποκλειστικά για katanixi.gr
Το όλο σημαίνων ιστορικό πλαίσιο της μεταστροφής του Μεγάλου Κωνσταντίνου (και κατά συνέπεια της παράδοξης και αιφνίδιας μετάλλαξης ολοκλήρου της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ισχυρίζεται, ο Αμερικανός ιστορικός καθηγητής Freedman ότι ξεκινά από το κομβικό σημείο της ιστορικής μάχης της γέφυρας Μιλβίας, 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. (the Battle of the Milvian Bridge).
Η εν λόγω ιστορική Μάχη της Μιλβίας, –μαζί με το όραμα ή το όνειρο του– κατά τον αμερικανό καθηγητή, είναι εκείνο το ιστορικό πλαίσιο το οποίον μετέτρεψε ξαφνικά και παράδοξα το πολυμήχανο μυαλό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ώστε να αποκτήσει ξεκάθαρο θρησκευτικό προσανατολισμό («religius orientation»).
Δηλαδή, μας παρουσιάζουν ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος βίωσε έξαιφνης το κρίσιμο υπαρξιακό ή (μετα)φυσικό Σημείο–Όραμα–Όνειρο ώστε να προσανατολισθεί είτε στους παραδοσιακούς θεούς της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που υπηρετούσε ως νόμιμος διάδοχος και Αύγουστος είτε να επιλέξει και να προτάξει για υπερασπιστήν του, ολίγον πρό της μάχης, τον Θεό του Χριστιανισμού, όπερ αυτό σήμαινε ριξικέλευθη πολιτικο-θρησκευτική θεσμική αλλαγή και σημαίνουσα καθοριστική ρήξη στα παραδεδομένα και παγιώμενα θρησκευτικά πράγματα και αξίες της παλαιάς Ρώμης.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι υπάρχουν δύο ιστορίες ή μάλλον δύο εκδοχές (ένα Όραμα ή ένα Όνειρο) όσον αφορά την περίεργη και παράδοξη μεταστροφή και τον ακαριαίο μάλλον και παγιωμένο θρησκευτικό προσανατολισμό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ολίγο πρό της ιστορικής Μάχης της Μιλβίας.
Η μία ιστορία, λέει ο Καθηγητής, ότι πρόκειται για ένα θρησκευτικό/θεολογικό Όνειρο του Κωνσταντίνου όπου Άγγελος εξ ουρανού του εμφανίστηκε εντός του ονείρου του σαν κοιμόταν και του παρήγγειλε να ζωγραφίσει στα λάβαρα και στις ασπίδες των στρατιωτών του ένα σύνθετο θρησκευτικό Σύμβολο με τα Ελληνικά γράμματα Χ+Ρ, δηλαδή ένα Χριστόγραμμα, το οποίον και συμβολίζει το όνομα του Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων.
Η δεύτερη ιστορία, είτε μάλλον η δεύτερη εκδοχή η οποία ετεροχρονισμένα φαίνεται να μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο για να καταγραφεί από τον βιογράφο του τον Ευσέβειο Καισαρείας, ήταν το αποκαλυπτικό ή μεταφυσικό Όραμα του με το γνωστό Συμβολικό Σημείο με το «εν τούτω ΝΙΚΑ». Το εν λόγω εν συνειδήσει Όραμα του όμως δεν ήτο αμιγώς ένα ατομικό ή προσωπικό όραμα, δεν ήταν μάλλον ένα είδος απόλυτης μυστικιστικής θεοπτικής εμπειρίας καθώς μερικοί ίσως θεολόγοι να ισχυρίζονται, αλλά ήτο ένα διευρημένο και ανοικτό Όραμα ή ένα (υπερ)φυσικό Συμβολικό Σημείο επάνω στον μεσημεριάτικο ουρανό σε κοινή και δημόσια θέα που το είδαν μάλλιστα και οι στρατιώτες του μεγάλου Κωνσταντίνου.
Αν ήτο αμιγώς εμπειρική προσωπική θεοπτία του Μ.Κ. γιατί να μην ήτο εμπειρική θεοπτία και των υπολοίπων που το βίωσαν;
Ιστορικοί της εποχής μας προσπαθούν να ερμηνεύσουν το παράδοξο Θεολογικό Όνειρο και Συμβολικό Όραμα του Μ.Κ. με ψυχολογικά και αστροφυσικά κριτήρια. Ίσως θα είχε κάποιον ενδιαφέρον η Αναλυτική Ψυχολογία ή η Ψυχολογία του Βάθους η οποία εξετάζει-αναλύει και ερμηνεύει, επιστημονικώς, τα Όνειρα για να δούμε τι ακριβώς θα έλεγε γύρω από τις μεταφυσικές θεοσημείες που εβίωσε ο Μ. Κων/ίνος.
Όπως και να έχει όμως το πράγμα και η ιστορία, τόσον το θεολογικό Όνειρο αλλά και το θρησκευτικό Όραμα της συγκεκριμένης και σημαίνουσας ιστορικής προσωπικότητας φαίνεται να υπήρξαν εκείνες οι θεμελιώδεις μεταφυσικές και θεολογικές μεταβλητές για την νικηφόρα έκβαση της μάχης, την επικράτηση, την επικυριαρχία, την θανατηφόρα ήττα του Μαξεντίου και εν τέλει την απόλυτη Μονοκρατορία του πρώτου Ρωμαίου Χριστιανού Αυτοκράτορα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Να προσθέσουμε δια ταύτα τα προηγούμενα γραφθέντα μας και μία σύγχρονη προσέγγιση της επιστήμης της Αστρονομίας, μιά πρόταση-απόσπασμα:
«Άλλοι ιστορικοί, παρακολουθώντας τα πορίσματα της αστρονομίας, παρατήρησαν ότι οι θέσεις των πλανητών τη δεδομένη ημέρα σχημάτιζαν ένα Χ και ένα Ρ σε σταυροειδή ανάπτυξη. Γι’ αυτό και πιστεύουν ότι το όραμα ο Κωνσταντίνος το είδε βράδυ, προσεγγίζουν δηλαδή την αναφορά του Λακτάντιου. Εξυπακούεται βέβαια ότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τιμάει τον Κωνσταντίνο ως άγιο και ισαπόστολο, το όραμα ήταν αληθινό και είχε θεία προέλευση: «Του σταυρού Σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος…» ακούν οι χριστιανοί στους ναούς, τη μέρα γιορτής του Κωνσταντίνου». (Βικιπαίδεια: Άγιος Κωνσταντίνος – Κωνσταντίνος Α’ (Flavius Valerius Aurelius Constantinus, 27 Φεβρουαρίου 272 – 22 Μαΐου 337).
Αν υποθέσουμε ότι το (μετα)φυσικό φαινόμενο και το όραμα του μ.Κ., ότι, ήτο πράγματι Αστροφυσικό φαινόμενο και όχι μια θεολογική ή μεταφυσική θεοπτία, τούτο δεν αναιρεί διόλου την ιστορική και θεολογική αξία-σημασία του γεγονότος αλλά συνάμα και των εν εξελίξει ιστορικών γεγονότων μετά το εν λόγω συμβάν που ανέδειξαν τον ίδιο ως νικητή και απόλυτο Αύγουστο της Δύσεως, με λογική συνέπεια την μονοκρατορία του Κωνσταντίνου.
Αστροφυσικά και μή μεταφυσικά φαινόμενα τα θέλουν ή τα χρειάζονται οι διάφοροι ιστορικοί και μυθολόγοι ώστε να υπάρχουν ως αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρεια για την επικείμενη περιγραφή και παρουσίαση μιας σημαντικής προσωπικότητας ως προεπιλεγμένης και θείας προελεύσεως.
Αν ζούσε ο ψυχίατρος πατέρας της Αναλυτικής Ψυχολογίας και Θρησκειοψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ θα μας επιβεβαίωνε ότι πρόκειται για το φαινόμενο της Συγχρονικότητας η οποία είναι μια νοήμων χρονική σύμπτωση, ένας ψυχοειδής παράγοντας ανεξάρτητος από τον γραμμικό χωρόχρονο.
Εμείς λέμε, ότι η γιουνγκική Συγχρονικότητα ή η συμπτωματική Ταυτοχρονία πρόκειται για νοήμονα προσχεδιασθείσα συνάντηση (υπερ)Λογικών άκτιστων-κτιστών ενεργειών της θείας Πρόνοιας του Θεού μέσα στην κτιστή χωροχρονική συμπαντική πραγματικότητα με απώτερο εσχατολογικό σκοπό την εντός της ιστορίας χειραγώγησις και μεταμόρφωσις του Κόσμου, γιατί όχι μιας αποφασιστικής επενέργειας και συνάντησης κτιστού με ακτίστου έναντι μιάς ζοφερής Αυτοκρατορίας που έπνεε τα λοίσθια. Το ενεργειακό αποτέλεσμα των κτιστο-άκτιστων μυστήριων Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. δυνάμεθα να παρατηρήσουμε τα σημεία του ως ενεργειακά φαινόμενα για συγκεκριμένη ουσιώδη μεταμορφωτική δράση μέχρι το τέλος της ζωής του εκλεκτού και δικαίου Μ.Κ. αλλά παρατηρείται συνάμα η ρηξικέλευθη ή συγκλονιστική Χριστιανική τροπή της ιστορίας εν ζωή αλλά και μετά θάνατόν του.
Βέβαια, αν καλώς ενθυμούμαι, στο βίο και την πολιτεία του Αγίου Μάρτυρα Αρτεμίου ο οποίος καταγράφτηκε από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ο Αρτέμιος ενώπιον του Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη ομολογεί και συμμαρτυρεί πρό του μαρτυρικού θανάτου του, ότι ο στρατός (ανάμεσα του και ο τότε αξιωματικός Αρτέμιος) του Μεγάλου Κωνσταντίνου παρατήρησαν και βίωσαν ομοθυμαδόν το εν λόγω μεταφυσικό φαινόμενο και κτιστο-άκτιστο Όραμα με το «εν τούτω ΝΙΚΑ».
Ο αμερικανός Καθηγητής ομολογεί, ότι είναι δύσκολο να αποφανθεί ο ίδιος για το ποιά από τις δύο εκδοχές είναι αληθής, είτε αφήνει το υπονοούμενο ότι είναι απορίας άξιον αν και οι δύο εκδοχές είναι πράγματι οι ιστορικές εκδοχές και η προσωπική αντίληψη του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τα μεταφυσικά γεγονότα. Ο Καθηγητής νομίζω, ότι πρέπει να κοιτάξει ξανά τις πηγές και δή τον Ευσέβιο.
Ο Καθηγητής ισχυρίζεται ότι η ιστορία με το όνειρο με τον Άγγελο είναι η σταθερή ιστορία του Ευσέβιου, την οποία σημειωτέον ότι ο Ευσέβιος κατέγραψε με την εποπτεία και ευλογία του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος ΔΕΝ μας καταγράφει κανένα Όνειρο ή Όραμα με Άγγελο εξ ουρανού, αλλά συγκεκριμένο Όνειρο με την εμφάνιση του ιδίου Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων. Ο Ιησούς Χριστός ερμηνεύει και εξηγεί το Όραμα του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος είναι που μας καταγράφει τις θεοσημείες του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος καταγράφει πρώτα το Όραμα αλλά και αμέσως μετά αλληλένδετα το Όνειρο.
Άρα, κατά την γνώμη μας, ο Καθηγητής κάνει λάθος όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν δύο ιστορικές εκδοχές, ένα Όνειρο ή ένα Όραμα, αλλά όπως μας παρουσιάζει την ιστορία ο βιογράφος του Μ.Κ. ο Ευσέβιος Καισαρείας είναι αλληλένδετα και συνηρμοσμένα το μεσημβρινό Όραμα μαζί και το Όνειρο του Μ.Κ. Άρα, συνεπώς, κατά την γνώμη μας, δεν υπάρχουν δύο εκδοχές στον Ευσέβιο, αλλά πρόκειται αμιγώς για μία, και μόνον μία, αληθή εκδοχή και παράθεση των μεταφυσικών και αποκαλυπτικών εμπειριών του Μ.Κ.
Το Χριστόγραμμα Χ+Ρ, ισχυρίζεται ο Καθηγητής, ότι «ΔΕΝ είναι πρώιμο Σύμβολο του Χριστιανισμού». Αδυνατώ να αντιληφθώ στην εν λόγω δήλωση του τι ακριβώς διδάσκει εδώ ο Καθηγητής. Ενδεχομενικά να είμαι λίαν κακώς στα αγγλικά μου και να μην έχω αντιληφθεί καλά την διάλεξη. Δηλαδή, ποια ακριβώς είναι τα αρχέγονα κυρίαρχα πρωτοΧριστιανικά Σύμβολα, αν δεν ήτο το Χριστόγραμμα;
Και καταλήγει επι λέξη, ότι: «mightindicatethatthatsthetrustory» (μτφρ: μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία). Τι εννοεί ότι μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία; Επειδή υπάρχει μια ασάφεια, εικάζω, ότι προφανώς εννοεί ότι μάλλον ισχύει μία εκ των δύο εκδοχών. Το Όνειρο ή το Όραμα.
Η θετική δήλωση του όμως, είναι: ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να θέσουμε εν αμφιβόλω την ακεραιότητα του Μ. Κωνσταντίνου. Δεν υπάρχει, συνεχίζει, κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι τα εν λόγω μεταφυσικά ονείρατα και οράματα του μ.Κ. ότι ήτο αποτέλεσμα υπολογιστικής σκέψης, κυνικής ή πολιτικά έξυπνης κίνησης.
Για ποιο λόγο ο αμερικανός Καθηγητής διατυπώνει τέτοιες καλοπροαίρετες και ορθολογιστικές κριτικές αντιλήψεις περί των ονείρων και οραμάτων του μ.Κ.;
Διότι κατά γνώμη μας και πάλιν: η παράδοξη και αιφνίδια –ολίγον πρό της μάχης της γέφυρας της Μιλβίας– ΕΠΙΣΗΜΗ και ΔΗΜΟΣΙΑ θρησκευτική μεταστροφή του Μ. Κωνσταντίνου με την επιβολή των Χριστιανικών Συμβόλων θα φαινόταν από ορθολογικής και πολιτικής στρατηγικής απόψεως ως μεγίστη ανοησία, δεδομένου ότι ο Χριστιανισμός της Εκκλησίας αντιπροσώπευε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα θρησκευτικών και ηθικών αξιών από αυτό του παγανιστικού-πολυθεϊστικού και Συγκρητιστικού/Οικουμενιστικού Ρωμαϊκού Κράτους, αλλά όχι μόνο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περίλαμπρο ιστορικο-Θεολογικό κτύπημα στην θρησκευτική συγκρητιστική ρίζα της Αυτοκρατορίας αλλά και σημαίνουσα εξ ύψους βοήθεια της θρησκευτικής αναζήτησης του Κωνσταντίνου για παγιωμένη θρησκευτικο-πολιτική εξουσία, αλλά όλο τούτο το απρόοπτο και ξαφνικό του μεταφυσικό στρατήγημα, άλλαξε μάλλον ουσιωδώς και οντολογικώς τον θρησκευτικό χαρακτήρα ολόκληρης της παγανιστικής Οικουμενιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και ενίσχυσε εκ θεμελίων τον χαρακτήρα και την ταυτότητα εκείνης της πρώιμης Ορθοδόξου (μετα)Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας.
Όλα αυτά τώρα που σημειώσαμε ακροθιγώς, αν υποθέσουμε ότι η Παράδοση της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας στα περί Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. αληθεύουν (όχι μόνον θεολογικά-αγιολογικά) και ιστορικά καθ΄ολοκληρίαν, και ότι μάλιστα οι παραδεδόμενες ιστορικές διηγήσεις από διάφορες αξιόπιστες και μη πηγές είναι όντως αληθείς, όλες αυτές οι ιστορικές και ριξικέλευθες πολιτικο-θρησκευτικές μεταβολές θεμελιώθησαν, καλώς ή κακώς, κυρίως στα κτιστο-άκτιστα Όνειρα και στα θεολογικά Οράματα του πρώτου Αγίου Ρωμαίου Οικουμενικού Αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Είτε, γνωρίζοντας ο Μ.Κ. την βαθυτάτη δεισιδαιμονία των της εποχής του παγανιστών, παρατηρώντας κάποια αληθινά (μετα)φυσικά φαινόμενα, τα θεώρησε (μαζί με το στράτευμα του) ως θεία Οράματα και ουράνιες Θεοπτίες, σε συνδυασμό μάλλιστα με κάποια συγκεκριμένα Συμβολικά και Θρησκευτικά του Όνειρα, μαζί με τον Ευσέβιο και το επιτελείο του, τα χρησιμοποίησαν ως άριστο θρησκευτικο-πολιτικό εργαλείο και ισχυρότατο όπλο καλής και αρίστης στρατηγικής-θεολογικής προπαγάνδας για να πείσουν εκείνους τους δύσπιστους αθέους και δεισιδαίμονες παγανιστές στρατιώτες και να ενισχύσουν έτσι κυρίως το ηθικό των Χριστιανών (αλλά) και παγανιστών στρατιωτών, πράγμα που επέτυχεν τεκμηρειωμένα σε πολλαπλά επίπεδα.
Άρα, διαφωνούμε με τον αμερικανό Καθηγητή, που ισχυρίστηκε προηγουμένως, ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι τα ονείρατα και τα οράματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου δεν εξυπηρετούσαν πολιτικούς, στρατηγικούς και θρησκευτικούς του προβληματισμούς. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Έχουμε μάλλον ούκ ολίγους λόγους, θεολογικούς-ψυχολογικούς-πολιτικούς-πολιτισμικούς-στρατηγικούς κ.ο.κ. που τα Όνειρα και τα Οράματα του Μ.Κ. ήτο αποτέλεσμα –όχι απλά τυχαίων (μετα)φυσικών και συμπτωματικών θρησκευτικών ή αστροφυσικών φαινομένων- αλλά αποτέλεσμα της ελευθέρας και ανεξάρτητης πολιτικο-θρησκευτικής και ΘΕΟ-ΛΟΓΙΚΗΣ βουλήσεως του σε εκρηκτικό συνδυασμό και της εκ των προτέρων συνεργείας του με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν τον αληθή Θεό του Χριστιανισμού.
Υπήρχε ιδιοφϋής στρατηγική σκοπιμότητα ή «Λογική Συγχρονικότητα» ( =δικής μας επινόησις ο νεολογισμός, τουτέστιν: χωροχρονικός συγχρονισμός συνεργείας Ανθρώπου με τον Θεό) δηλαδή, ένα θείο και ανθρώπινο σχέδιο, έτσι μας το αφήνει να εννοηθεί δηλαδή η Παράδοση της Εκκλησίας και οι βιογράφοι του Κωνσταντίνου. Ποιο ήταν το σχέδιο; Μα να κερδηθεί η μάχη των μαχών με τον Μαξέντιο, ώστε να μεταμορφωθεί άρδην και θεμελιακά η παγανιστική/οικουμενιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αμιγώς Χριστιανικήν Αυτοκρατορία. Αυτό ήταν το κατ΄εξοχήν μεγαλεπήβολο συνεργατικό και στρατηγικό σχέδιο της θείας Πρόνοιας, μαζί και η βούληση, η θέληση και το πολιτικό όραμα του βασιλέα Κωνσταντίνου, και εκ των πραγμάτων το επέτυχαν αμφότερα τα μέρη απόλυτα.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε στο ιστορικό πολιτισμικό πλαίσιο της Αυτοκρατορίας έναν Αυτοκράτορα που να θεωρούσε ότι ο Χριστιανισμός θα ήταν μια καλή ιδέα, για στρατηγικές και πολιτικές νίκες. Εν μέρει έχει δίκιο ο καθηγητής. Ποιος τίμιος Οικουμενιστής ή Παγανιστής και αυτοΘεοποιημένος Αυτοκράτορας θα τολμούσε να θεσμοθετήσει ή να προτάξει τον ορθόδοξο Χριστιανισμό (δηλ. να ξεθεμελιώσει τον Συγκρητισμό) ως Νέα Θρησκεία του Κράτους; Αυτό θα ήτο πολύ καλό ως θρησκευτικό ανέκδοτο σε πηγαδάκια των παλαιών και συγχρόνων Οικουμενιστών. Και όμως ο Μέγας αντιΟικουμενιστής Κωνσταντίνος αφού αποποιήθηκε την αυτοθεοποίησίν του και τον θεσμικό ρόλο του ως Μέγα Αρχιερέα των συγκρητιστικών Ειδώλων, και επειδή ως χαρακτήρας ήταν σημαντική αποκλίνουσα πολιτικο-θρησκευτική προσωπικότητα από τα παγιωμένα θέσμια του πλαισίου του, ήταν εκείνος ο αντιΣυγκρητιστής Αυτοκράτωρ που πραγματοποίησε το ανέφικτο και φανταστικό σχέδιο να μεταλλάξει πυρηνικώς την ταυτότητα και τις αξίες της οικουμενιστικής Αυτοκρατορίας ένα φανταστικό σχέδιο που ονειρευόταν ο κάθε καταδιωγμένος αρχαίος αντιΟικουμενιστής Μάρτυρας Χριστιανός επί τρείς ολόκληρους αιώνες αιματηρών διωγμών
Μη ξεχνούμε, ότι οι μηδενιστικές ή δαιμονικές ή συγκρητιστικές δυνάμεις κτιστές δυνάμεις μάχονται αδυσώπητα τις φωτεινές δυνάμεις σε έναν ακήρυκτο μεταφυσικό πόλεμο μέχρι τα έσχατα, ο Μαξέντιος ήταν ένας παγκάκιστος αρχιΟικουμενιστής τύραννος που ασχολείτο με δαιμονικές θρησκευτικές πράξεις και μαγικά επινοήματα (λ.χ. ξεκοίλιαζε έγκυες γυναίκες για να διερευνήσει τα σπλάχνα των νεογέννητων βρεφών, κατέσφαζε λιοντάρια και ανθρώπους, δολοφονούσε τους Συγκλητικούς αντιπάλους του ενώ άρπαζε τις γυναίκες τους για ανίερες ερωτικές σαρκικές απολαύσεις της στιγμής κ.λπ.), διενεργούσε ακατανόητες λατρευτικές τελετουργίες με επικλήσεις δαιμόνων και θεοτήτων, και όλα αυτά για να αποφύγει την μάχη των μαχών με τον Κωνσταντίνο κ.ο.κ.
Ο Καθηγητής ωστόσο, κρίνει με άκρως ορθολογικά και ηθικά ευσεβιστικά κριτήρια τον Χριστιανισμό και τον (παρ)ερμηνεύει αυθαίρετα ως μιά ειρηνιστική Θρησκεία. Αυτή είναι μια πλανεμένη ίσως ανθρωπομορφική Θρησκεία του Χριστιανισμού και όχι η Μία Αγία Αποστολική Εκκλησία του Χριστού που προτάσσει –για θεολογικούς σκοπούς που έχουν να κάνουν με την πάσι θυσία μη αλλοίωση της ορθοδόξου Πίστεως- την Μάχαιρα του Πνεύματος. Ο «ειρηνιστής» Θεός του Χριστιανισμού της Καινής Διαθήκης είναι ο ίδιος και Αυτός με τον «πολεμοχαρή» Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όπου εντέλλει συστηματικά και στρατηγικά τον Αρχαίο λαό του Ισραήλ είτε τους Δίκαιους, τους Βασιλείς και τους Προφήτες Του, να πολεμούν και να μάχονται (κυριολεκτικά και με πολεμικά εργαλεία! Π.χ. η σφεντόνα του Δαβίδ) για την επιβίωση τους απο τους ετερόδοξους και αλλόδοξους ώστε να μη αλλοιωθεί στο παραμικρό η ορθόδοξη Πίστη και ο Μωσαϊκός Νόμος του πρώτου ιστορικά χωροχρονικού Μονοθεϊσμού τους με το αρχέκακο δηλητήριο του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, όπου σ΄αυτό το σημείο φανερώνεται ότι ο Ένας και Αληθινός τριαδικός Θεός δεν ήτο αλλά ούτε μετεβλήθηκε ποτέ σε έναν ανθρωπομορφικό ειρηνιστή-αγαπούλη-μαλθακό-διπλωματικό-συμβιβαστικό-παθητικό εξωγήινο παππούλη Θεό. Όλα αυτά εξάπαντος –δεν γράφονται για απολογητικούς λόγους- καθότι αν ισχύουν στους λογισμούς και στις σκέψεις των αδαών γράφονται κυρίως για τους ανόητους αθέους ή θεϊστές αλλά και για τους ηθικιστές θρησκόληπτους.
Τούτο που θέλω να πώ με απλούστερα λόγια είναι ότι, μπορεί η Ευαγγελική Αρχή να εντέλει τους ανθρώπους και εν εξελίξει Χριστιανούς να μάχονται το κακό με καλό και αγαθό τρόπο, αλλά τούτη η θεία Εντολή είναι για πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους, ενώ ο Θεός δεν δεσμεύεται ούτε συμφώνησε ποτέ ότι θα παραμένει δεσμευμένος στο Κανονικό πλαίσιο των Εντολών Του. Ούτε ότι θα ακολουθεί πιστά το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» των ανθρώπων.
Άρα, μήπως ο Θεός δύναται να εντέλει –αποκαλυπτικά και κατ΄οικονομία- προφανώς τους εκλεκτούς πιστούς του για συγκεκριμένους ιδιότυπους λόγους Του ώστε να αποκρούουν και να μάχονται το κακό και με κακό τρόπο, ώστε Αυτός μέσα από την συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του παγιωμένου κακού και του παιδαγωγικού κακού που εργαλοποιείται από δυνάμεις του καλού-αγαθού, να δύναται να παράξει και να γεννήσει καρπούς γλυκείς;
Ο Καθηγητής, αν θέλει να βγάλει ένα ασφαλές ιστορικό συμπέρασμα, θα πρέπει να συνδυάσει ένα ακόμη απρόοπτο και θαυμαστό σημείο και γεγονός που είναι το κλειδί ίσως για την κατανόηση της αιφνίδιας μεταστροφής του Κωνσταντίνου και της ολιστικής θέασης των θεοσημείων Ονείρων και Οραμάτων του. Τα πράγματα δεν άρχισαν παντελώς συμπτωματικά, απότομα και τυχαία από την Μάχη της Μιλβίας. Η δυναμική ιστορία της μεταμορφωτικής μεταστροφής του Κωνσταντίνου συνδέεται άρρηκτα με την ζωή του στο παλάτι όπου συμβίωνε με τον διώκτη των Χριστιανών Διοκλητιανό, και με τον πατέρα του τον Κωνστάντιο Χλωρό.
Ο Μ.Κ. αναχώρησε κρυφά από την αυλή του Διοκλητιανού καθότι σχεδίαζαν από φθόνο και από φόβο οι άνθρωποι του να τον δολοφονήσουν. Αλλά όμως μία και δύο φορές κατόπιν θεϊκής παρέμβασης (Ονείρατα ή Οράματα;) αποκαλύφθηκε στον μέγα Κωνσταντίνο ολοφάνερα («κατάφωρα Θεού συμπνεύσει») η σκευωρία και κατάφερε να διαφύγει έγκαιρα απο τον προμελετημένο θάνατο και μάλιστα να προλάβει με την φυγή του στην επιθανάτια κλίνη τον πατέρα του Κωνστάντιο ώστε να τον χρίσει ο τελευταίος αμέσως ως επόμενο νόμιμο διάδοχό του. (Βίος Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου Καισαρείας, εκδόσεις: ΖΗΤΡΟΣ, σελ. 106-107).
Όλα αυτά για τους αθέους και ορθολογιστάς ιστορικούς και βυζαντινολόγους, είναι τις πάσι αντιληπτό, ότι είναι ακατανόητα «μεταφυσικά» πράγματα, ανιστόρητες διηγήσεις, θρησκευτικές μυθολογίες, εξωλογικές φαντασίες, άρρητα ρήματα και φιλοσοφίες χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο.
Μόνο που η ιστορία της Επιστήμης και η επιστήμη της Ιστορίας είναι γεμάτη με τέτοιου είδους ανεξήγητα ή εξηγητέα μεταφυσικά ονείρατα και οράματα.
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος είναι και οι σωρηδόν διηγήσεις από την Αγία Γραφή, περί ονείρων και οραμάτων, και τούτο το επισημαίνουμε και το επικαιροποιούμε την σήμερον σκόπιμα, για το επικυρίαρχο και αδιάκριτο δογματισμό, περί της «χριστιανικής» απαξίωσης και άκριτης δαιμονοποίησης των Ονείρων και Οραμάτων, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα περί της Θεολογίας του Έρωτος, για την απολυτοποίηση του χώρου και τόπου των Ονείρων ότι δήθεν ανήκουν στον σκοτεινό βασίλειο του Σατανά κ.ο.κ. Βέβαια χρειάζεται προσοχή και διάκριση περί των ονείρων και οραμάτων καθότι έχουμε σωρηδόν διηγήσεις σε Γεροντικά και Ασκητική Γραμματεία όπου άγιοι και φωτισμένοι Ασκητάδες πλανήθησαν οικτρά επειδή πίστεψαν είτε το όνειρο τους είτε το όραμά τους. Εξάπαντος χρειάζεται πολύ προσοχή και κάμποση διάκριση η έρευνα και η επιστημονική σπουδή περί της ερμηνείας των Ονείρων.
Η Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεμελιώθηκε επάνω σε Συμβολικά Όνειρα και Θεολογικά Οράματα του Μ.Κ. του οποίου του πρότασσαν κυρίως και τον μυούσαν στα άδυτα των Χριστιανικών Συμβόλων, τα οποία απεδείχθησαν κραταιά και νικηφόρα, εν τέλει τα οποία μεταμόρφωσαν άρδην την παγανιστική και οικουμενιστική Αυτοκρατορία και τους πολίτες της.
Άρα συνεπώς τα Συμβολικά θεολογικά και θρησκευτικά όνειρα και οράματα των ανθρώπων έχουν ίσως την σημασία και την αξία τους, ανάλογα με την ερμηνευτική τους προσέγγιση. Η απόλυτη δαιμονοποίηση και η δογματιστική απαξίωση των ονείρων και οραμάτων των πιστών ή απίστων φαίνεται να έγινε για λόγους ποιμαντικής προστασίας, αφού οι ποιμένες μας απώλεσαν εκείνο τον θεολογικό φωτισμό της ερμηνείας των ονείρων και οραμάτων, που είχαν οι Φίλοι του Θεού.
Του Παναγιώτη Νούνη
† Θεο-Λογικός και Θρησκευτικός Στοχαστής
Διαχειριστής του Ιστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»
Tηλέφωνο: 00357-96897711
Email: panagiotisnounis@gmail.com
FB: https://web.facebook.com/panagiotisnouni
Αποκλειστικά για katanixi.gr
(Κριτικός σχολιασμός σε διάλεξη του Αμερικανού καθηγητού Freedman)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGraΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Του Παναγιώτη Νούνη
Παραμένουμε επικεντρωμένοι στην οπτικοακουστική διάλεξη ιστορίας του αμερικανού καθηγητού «03. ConstantineandtheEarlyChurch» (Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η πρώιμη Εκκλησία) ώστε να την σχολιάσουμε κριτικά.Το όλο σημαίνων ιστορικό πλαίσιο της μεταστροφής του Μεγάλου Κωνσταντίνου (και κατά συνέπεια της παράδοξης και αιφνίδιας μετάλλαξης ολοκλήρου της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ισχυρίζεται, ο Αμερικανός ιστορικός καθηγητής Freedman ότι ξεκινά από το κομβικό σημείο της ιστορικής μάχης της γέφυρας Μιλβίας, 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. (the Battle of the Milvian Bridge).
Η εν λόγω ιστορική Μάχη της Μιλβίας, –μαζί με το όραμα ή το όνειρο του– κατά τον αμερικανό καθηγητή, είναι εκείνο το ιστορικό πλαίσιο το οποίον μετέτρεψε ξαφνικά και παράδοξα το πολυμήχανο μυαλό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ώστε να αποκτήσει ξεκάθαρο θρησκευτικό προσανατολισμό («religius orientation»).
Δηλαδή, μας παρουσιάζουν ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος βίωσε έξαιφνης το κρίσιμο υπαρξιακό ή (μετα)φυσικό Σημείο–Όραμα–Όνειρο ώστε να προσανατολισθεί είτε στους παραδοσιακούς θεούς της παγανιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που υπηρετούσε ως νόμιμος διάδοχος και Αύγουστος είτε να επιλέξει και να προτάξει για υπερασπιστήν του, ολίγον πρό της μάχης, τον Θεό του Χριστιανισμού, όπερ αυτό σήμαινε ριξικέλευθη πολιτικο-θρησκευτική θεσμική αλλαγή και σημαίνουσα καθοριστική ρήξη στα παραδεδομένα και παγιώμενα θρησκευτικά πράγματα και αξίες της παλαιάς Ρώμης.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι υπάρχουν δύο ιστορίες ή μάλλον δύο εκδοχές (ένα Όραμα ή ένα Όνειρο) όσον αφορά την περίεργη και παράδοξη μεταστροφή και τον ακαριαίο μάλλον και παγιωμένο θρησκευτικό προσανατολισμό του Μεγάλου Κωνσταντίνου ολίγο πρό της ιστορικής Μάχης της Μιλβίας.
Η μία ιστορία, λέει ο Καθηγητής, ότι πρόκειται για ένα θρησκευτικό/θεολογικό Όνειρο του Κωνσταντίνου όπου Άγγελος εξ ουρανού του εμφανίστηκε εντός του ονείρου του σαν κοιμόταν και του παρήγγειλε να ζωγραφίσει στα λάβαρα και στις ασπίδες των στρατιωτών του ένα σύνθετο θρησκευτικό Σύμβολο με τα Ελληνικά γράμματα Χ+Ρ, δηλαδή ένα Χριστόγραμμα, το οποίον και συμβολίζει το όνομα του Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων.
Η δεύτερη ιστορία, είτε μάλλον η δεύτερη εκδοχή η οποία ετεροχρονισμένα φαίνεται να μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο για να καταγραφεί από τον βιογράφο του τον Ευσέβειο Καισαρείας, ήταν το αποκαλυπτικό ή μεταφυσικό Όραμα του με το γνωστό Συμβολικό Σημείο με το «εν τούτω ΝΙΚΑ». Το εν λόγω εν συνειδήσει Όραμα του όμως δεν ήτο αμιγώς ένα ατομικό ή προσωπικό όραμα, δεν ήταν μάλλον ένα είδος απόλυτης μυστικιστικής θεοπτικής εμπειρίας καθώς μερικοί ίσως θεολόγοι να ισχυρίζονται, αλλά ήτο ένα διευρημένο και ανοικτό Όραμα ή ένα (υπερ)φυσικό Συμβολικό Σημείο επάνω στον μεσημεριάτικο ουρανό σε κοινή και δημόσια θέα που το είδαν μάλλιστα και οι στρατιώτες του μεγάλου Κωνσταντίνου.
Αν ήτο αμιγώς εμπειρική προσωπική θεοπτία του Μ.Κ. γιατί να μην ήτο εμπειρική θεοπτία και των υπολοίπων που το βίωσαν;
Ιστορικοί της εποχής μας προσπαθούν να ερμηνεύσουν το παράδοξο Θεολογικό Όνειρο και Συμβολικό Όραμα του Μ.Κ. με ψυχολογικά και αστροφυσικά κριτήρια. Ίσως θα είχε κάποιον ενδιαφέρον η Αναλυτική Ψυχολογία ή η Ψυχολογία του Βάθους η οποία εξετάζει-αναλύει και ερμηνεύει, επιστημονικώς, τα Όνειρα για να δούμε τι ακριβώς θα έλεγε γύρω από τις μεταφυσικές θεοσημείες που εβίωσε ο Μ. Κων/ίνος.
Όπως και να έχει όμως το πράγμα και η ιστορία, τόσον το θεολογικό Όνειρο αλλά και το θρησκευτικό Όραμα της συγκεκριμένης και σημαίνουσας ιστορικής προσωπικότητας φαίνεται να υπήρξαν εκείνες οι θεμελιώδεις μεταφυσικές και θεολογικές μεταβλητές για την νικηφόρα έκβαση της μάχης, την επικράτηση, την επικυριαρχία, την θανατηφόρα ήττα του Μαξεντίου και εν τέλει την απόλυτη Μονοκρατορία του πρώτου Ρωμαίου Χριστιανού Αυτοκράτορα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Να προσθέσουμε δια ταύτα τα προηγούμενα γραφθέντα μας και μία σύγχρονη προσέγγιση της επιστήμης της Αστρονομίας, μιά πρόταση-απόσπασμα:
«Άλλοι ιστορικοί, παρακολουθώντας τα πορίσματα της αστρονομίας, παρατήρησαν ότι οι θέσεις των πλανητών τη δεδομένη ημέρα σχημάτιζαν ένα Χ και ένα Ρ σε σταυροειδή ανάπτυξη. Γι’ αυτό και πιστεύουν ότι το όραμα ο Κωνσταντίνος το είδε βράδυ, προσεγγίζουν δηλαδή την αναφορά του Λακτάντιου. Εξυπακούεται βέβαια ότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τιμάει τον Κωνσταντίνο ως άγιο και ισαπόστολο, το όραμα ήταν αληθινό και είχε θεία προέλευση: «Του σταυρού Σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος…» ακούν οι χριστιανοί στους ναούς, τη μέρα γιορτής του Κωνσταντίνου». (Βικιπαίδεια: Άγιος Κωνσταντίνος – Κωνσταντίνος Α’ (Flavius Valerius Aurelius Constantinus, 27 Φεβρουαρίου 272 – 22 Μαΐου 337).
Αν υποθέσουμε ότι το (μετα)φυσικό φαινόμενο και το όραμα του μ.Κ., ότι, ήτο πράγματι Αστροφυσικό φαινόμενο και όχι μια θεολογική ή μεταφυσική θεοπτία, τούτο δεν αναιρεί διόλου την ιστορική και θεολογική αξία-σημασία του γεγονότος αλλά συνάμα και των εν εξελίξει ιστορικών γεγονότων μετά το εν λόγω συμβάν που ανέδειξαν τον ίδιο ως νικητή και απόλυτο Αύγουστο της Δύσεως, με λογική συνέπεια την μονοκρατορία του Κωνσταντίνου.
Αστροφυσικά και μή μεταφυσικά φαινόμενα τα θέλουν ή τα χρειάζονται οι διάφοροι ιστορικοί και μυθολόγοι ώστε να υπάρχουν ως αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρεια για την επικείμενη περιγραφή και παρουσίαση μιας σημαντικής προσωπικότητας ως προεπιλεγμένης και θείας προελεύσεως.
Αν ζούσε ο ψυχίατρος πατέρας της Αναλυτικής Ψυχολογίας και Θρησκειοψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ θα μας επιβεβαίωνε ότι πρόκειται για το φαινόμενο της Συγχρονικότητας η οποία είναι μια νοήμων χρονική σύμπτωση, ένας ψυχοειδής παράγοντας ανεξάρτητος από τον γραμμικό χωρόχρονο.
Εμείς λέμε, ότι η γιουνγκική Συγχρονικότητα ή η συμπτωματική Ταυτοχρονία πρόκειται για νοήμονα προσχεδιασθείσα συνάντηση (υπερ)Λογικών άκτιστων-κτιστών ενεργειών της θείας Πρόνοιας του Θεού μέσα στην κτιστή χωροχρονική συμπαντική πραγματικότητα με απώτερο εσχατολογικό σκοπό την εντός της ιστορίας χειραγώγησις και μεταμόρφωσις του Κόσμου, γιατί όχι μιας αποφασιστικής επενέργειας και συνάντησης κτιστού με ακτίστου έναντι μιάς ζοφερής Αυτοκρατορίας που έπνεε τα λοίσθια. Το ενεργειακό αποτέλεσμα των κτιστο-άκτιστων μυστήριων Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. δυνάμεθα να παρατηρήσουμε τα σημεία του ως ενεργειακά φαινόμενα για συγκεκριμένη ουσιώδη μεταμορφωτική δράση μέχρι το τέλος της ζωής του εκλεκτού και δικαίου Μ.Κ. αλλά παρατηρείται συνάμα η ρηξικέλευθη ή συγκλονιστική Χριστιανική τροπή της ιστορίας εν ζωή αλλά και μετά θάνατόν του.
Βέβαια, αν καλώς ενθυμούμαι, στο βίο και την πολιτεία του Αγίου Μάρτυρα Αρτεμίου ο οποίος καταγράφτηκε από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ο Αρτέμιος ενώπιον του Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη ομολογεί και συμμαρτυρεί πρό του μαρτυρικού θανάτου του, ότι ο στρατός (ανάμεσα του και ο τότε αξιωματικός Αρτέμιος) του Μεγάλου Κωνσταντίνου παρατήρησαν και βίωσαν ομοθυμαδόν το εν λόγω μεταφυσικό φαινόμενο και κτιστο-άκτιστο Όραμα με το «εν τούτω ΝΙΚΑ».
Ο αμερικανός Καθηγητής ομολογεί, ότι είναι δύσκολο να αποφανθεί ο ίδιος για το ποιά από τις δύο εκδοχές είναι αληθής, είτε αφήνει το υπονοούμενο ότι είναι απορίας άξιον αν και οι δύο εκδοχές είναι πράγματι οι ιστορικές εκδοχές και η προσωπική αντίληψη του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τα μεταφυσικά γεγονότα. Ο Καθηγητής νομίζω, ότι πρέπει να κοιτάξει ξανά τις πηγές και δή τον Ευσέβιο.
Ο Καθηγητής ισχυρίζεται ότι η ιστορία με το όνειρο με τον Άγγελο είναι η σταθερή ιστορία του Ευσέβιου, την οποία σημειωτέον ότι ο Ευσέβιος κατέγραψε με την εποπτεία και ευλογία του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος ΔΕΝ μας καταγράφει κανένα Όνειρο ή Όραμα με Άγγελο εξ ουρανού, αλλά συγκεκριμένο Όνειρο με την εμφάνιση του ιδίου Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων. Ο Ιησούς Χριστός ερμηνεύει και εξηγεί το Όραμα του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος είναι που μας καταγράφει τις θεοσημείες του Μ.Κ. Ο Ευσέβιος καταγράφει πρώτα το Όραμα αλλά και αμέσως μετά αλληλένδετα το Όνειρο.
Άρα, κατά την γνώμη μας, ο Καθηγητής κάνει λάθος όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν δύο ιστορικές εκδοχές, ένα Όνειρο ή ένα Όραμα, αλλά όπως μας παρουσιάζει την ιστορία ο βιογράφος του Μ.Κ. ο Ευσέβιος Καισαρείας είναι αλληλένδετα και συνηρμοσμένα το μεσημβρινό Όραμα μαζί και το Όνειρο του Μ.Κ. Άρα, συνεπώς, κατά την γνώμη μας, δεν υπάρχουν δύο εκδοχές στον Ευσέβιο, αλλά πρόκειται αμιγώς για μία, και μόνον μία, αληθή εκδοχή και παράθεση των μεταφυσικών και αποκαλυπτικών εμπειριών του Μ.Κ.
Το Χριστόγραμμα Χ+Ρ, ισχυρίζεται ο Καθηγητής, ότι «ΔΕΝ είναι πρώιμο Σύμβολο του Χριστιανισμού». Αδυνατώ να αντιληφθώ στην εν λόγω δήλωση του τι ακριβώς διδάσκει εδώ ο Καθηγητής. Ενδεχομενικά να είμαι λίαν κακώς στα αγγλικά μου και να μην έχω αντιληφθεί καλά την διάλεξη. Δηλαδή, ποια ακριβώς είναι τα αρχέγονα κυρίαρχα πρωτοΧριστιανικά Σύμβολα, αν δεν ήτο το Χριστόγραμμα;
Και καταλήγει επι λέξη, ότι: «mightindicatethatthatsthetrustory» (μτφρ: μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία). Τι εννοεί ότι μπορεί να υποδεικνύει ότι αυτή είναι η αληθινή ιστορία; Επειδή υπάρχει μια ασάφεια, εικάζω, ότι προφανώς εννοεί ότι μάλλον ισχύει μία εκ των δύο εκδοχών. Το Όνειρο ή το Όραμα.
Η θετική δήλωση του όμως, είναι: ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να θέσουμε εν αμφιβόλω την ακεραιότητα του Μ. Κωνσταντίνου. Δεν υπάρχει, συνεχίζει, κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι τα εν λόγω μεταφυσικά ονείρατα και οράματα του μ.Κ. ότι ήτο αποτέλεσμα υπολογιστικής σκέψης, κυνικής ή πολιτικά έξυπνης κίνησης.
Για ποιο λόγο ο αμερικανός Καθηγητής διατυπώνει τέτοιες καλοπροαίρετες και ορθολογιστικές κριτικές αντιλήψεις περί των ονείρων και οραμάτων του μ.Κ.;
Διότι κατά γνώμη μας και πάλιν: η παράδοξη και αιφνίδια –ολίγον πρό της μάχης της γέφυρας της Μιλβίας– ΕΠΙΣΗΜΗ και ΔΗΜΟΣΙΑ θρησκευτική μεταστροφή του Μ. Κωνσταντίνου με την επιβολή των Χριστιανικών Συμβόλων θα φαινόταν από ορθολογικής και πολιτικής στρατηγικής απόψεως ως μεγίστη ανοησία, δεδομένου ότι ο Χριστιανισμός της Εκκλησίας αντιπροσώπευε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα θρησκευτικών και ηθικών αξιών από αυτό του παγανιστικού-πολυθεϊστικού και Συγκρητιστικού/Οικουμενιστικού Ρωμαϊκού Κράτους, αλλά όχι μόνο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περίλαμπρο ιστορικο-Θεολογικό κτύπημα στην θρησκευτική συγκρητιστική ρίζα της Αυτοκρατορίας αλλά και σημαίνουσα εξ ύψους βοήθεια της θρησκευτικής αναζήτησης του Κωνσταντίνου για παγιωμένη θρησκευτικο-πολιτική εξουσία, αλλά όλο τούτο το απρόοπτο και ξαφνικό του μεταφυσικό στρατήγημα, άλλαξε μάλλον ουσιωδώς και οντολογικώς τον θρησκευτικό χαρακτήρα ολόκληρης της παγανιστικής Οικουμενιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και ενίσχυσε εκ θεμελίων τον χαρακτήρα και την ταυτότητα εκείνης της πρώιμης Ορθοδόξου (μετα)Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας.
Όλα αυτά τώρα που σημειώσαμε ακροθιγώς, αν υποθέσουμε ότι η Παράδοση της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας στα περί Ονείρων και Οραμάτων του Μ.Κ. αληθεύουν (όχι μόνον θεολογικά-αγιολογικά) και ιστορικά καθ΄ολοκληρίαν, και ότι μάλιστα οι παραδεδόμενες ιστορικές διηγήσεις από διάφορες αξιόπιστες και μη πηγές είναι όντως αληθείς, όλες αυτές οι ιστορικές και ριξικέλευθες πολιτικο-θρησκευτικές μεταβολές θεμελιώθησαν, καλώς ή κακώς, κυρίως στα κτιστο-άκτιστα Όνειρα και στα θεολογικά Οράματα του πρώτου Αγίου Ρωμαίου Οικουμενικού Αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Είτε, γνωρίζοντας ο Μ.Κ. την βαθυτάτη δεισιδαιμονία των της εποχής του παγανιστών, παρατηρώντας κάποια αληθινά (μετα)φυσικά φαινόμενα, τα θεώρησε (μαζί με το στράτευμα του) ως θεία Οράματα και ουράνιες Θεοπτίες, σε συνδυασμό μάλλιστα με κάποια συγκεκριμένα Συμβολικά και Θρησκευτικά του Όνειρα, μαζί με τον Ευσέβιο και το επιτελείο του, τα χρησιμοποίησαν ως άριστο θρησκευτικο-πολιτικό εργαλείο και ισχυρότατο όπλο καλής και αρίστης στρατηγικής-θεολογικής προπαγάνδας για να πείσουν εκείνους τους δύσπιστους αθέους και δεισιδαίμονες παγανιστές στρατιώτες και να ενισχύσουν έτσι κυρίως το ηθικό των Χριστιανών (αλλά) και παγανιστών στρατιωτών, πράγμα που επέτυχεν τεκμηρειωμένα σε πολλαπλά επίπεδα.
Άρα, διαφωνούμε με τον αμερικανό Καθηγητή, που ισχυρίστηκε προηγουμένως, ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι τα ονείρατα και τα οράματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου δεν εξυπηρετούσαν πολιτικούς, στρατηγικούς και θρησκευτικούς του προβληματισμούς. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Έχουμε μάλλον ούκ ολίγους λόγους, θεολογικούς-ψυχολογικούς-πολιτικούς-πολιτισμικούς-στρατηγικούς κ.ο.κ. που τα Όνειρα και τα Οράματα του Μ.Κ. ήτο αποτέλεσμα –όχι απλά τυχαίων (μετα)φυσικών και συμπτωματικών θρησκευτικών ή αστροφυσικών φαινομένων- αλλά αποτέλεσμα της ελευθέρας και ανεξάρτητης πολιτικο-θρησκευτικής και ΘΕΟ-ΛΟΓΙΚΗΣ βουλήσεως του σε εκρηκτικό συνδυασμό και της εκ των προτέρων συνεργείας του με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν τον αληθή Θεό του Χριστιανισμού.
Υπήρχε ιδιοφϋής στρατηγική σκοπιμότητα ή «Λογική Συγχρονικότητα» ( =δικής μας επινόησις ο νεολογισμός, τουτέστιν: χωροχρονικός συγχρονισμός συνεργείας Ανθρώπου με τον Θεό) δηλαδή, ένα θείο και ανθρώπινο σχέδιο, έτσι μας το αφήνει να εννοηθεί δηλαδή η Παράδοση της Εκκλησίας και οι βιογράφοι του Κωνσταντίνου. Ποιο ήταν το σχέδιο; Μα να κερδηθεί η μάχη των μαχών με τον Μαξέντιο, ώστε να μεταμορφωθεί άρδην και θεμελιακά η παγανιστική/οικουμενιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αμιγώς Χριστιανικήν Αυτοκρατορία. Αυτό ήταν το κατ΄εξοχήν μεγαλεπήβολο συνεργατικό και στρατηγικό σχέδιο της θείας Πρόνοιας, μαζί και η βούληση, η θέληση και το πολιτικό όραμα του βασιλέα Κωνσταντίνου, και εκ των πραγμάτων το επέτυχαν αμφότερα τα μέρη απόλυτα.
Ο Καθηγητής, ισχυρίζεται, ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε στο ιστορικό πολιτισμικό πλαίσιο της Αυτοκρατορίας έναν Αυτοκράτορα που να θεωρούσε ότι ο Χριστιανισμός θα ήταν μια καλή ιδέα, για στρατηγικές και πολιτικές νίκες. Εν μέρει έχει δίκιο ο καθηγητής. Ποιος τίμιος Οικουμενιστής ή Παγανιστής και αυτοΘεοποιημένος Αυτοκράτορας θα τολμούσε να θεσμοθετήσει ή να προτάξει τον ορθόδοξο Χριστιανισμό (δηλ. να ξεθεμελιώσει τον Συγκρητισμό) ως Νέα Θρησκεία του Κράτους; Αυτό θα ήτο πολύ καλό ως θρησκευτικό ανέκδοτο σε πηγαδάκια των παλαιών και συγχρόνων Οικουμενιστών. Και όμως ο Μέγας αντιΟικουμενιστής Κωνσταντίνος αφού αποποιήθηκε την αυτοθεοποίησίν του και τον θεσμικό ρόλο του ως Μέγα Αρχιερέα των συγκρητιστικών Ειδώλων, και επειδή ως χαρακτήρας ήταν σημαντική αποκλίνουσα πολιτικο-θρησκευτική προσωπικότητα από τα παγιωμένα θέσμια του πλαισίου του, ήταν εκείνος ο αντιΣυγκρητιστής Αυτοκράτωρ που πραγματοποίησε το ανέφικτο και φανταστικό σχέδιο να μεταλλάξει πυρηνικώς την ταυτότητα και τις αξίες της οικουμενιστικής Αυτοκρατορίας ένα φανταστικό σχέδιο που ονειρευόταν ο κάθε καταδιωγμένος αρχαίος αντιΟικουμενιστής Μάρτυρας Χριστιανός επί τρείς ολόκληρους αιώνες αιματηρών διωγμών
Μη ξεχνούμε, ότι οι μηδενιστικές ή δαιμονικές ή συγκρητιστικές δυνάμεις κτιστές δυνάμεις μάχονται αδυσώπητα τις φωτεινές δυνάμεις σε έναν ακήρυκτο μεταφυσικό πόλεμο μέχρι τα έσχατα, ο Μαξέντιος ήταν ένας παγκάκιστος αρχιΟικουμενιστής τύραννος που ασχολείτο με δαιμονικές θρησκευτικές πράξεις και μαγικά επινοήματα (λ.χ. ξεκοίλιαζε έγκυες γυναίκες για να διερευνήσει τα σπλάχνα των νεογέννητων βρεφών, κατέσφαζε λιοντάρια και ανθρώπους, δολοφονούσε τους Συγκλητικούς αντιπάλους του ενώ άρπαζε τις γυναίκες τους για ανίερες ερωτικές σαρκικές απολαύσεις της στιγμής κ.λπ.), διενεργούσε ακατανόητες λατρευτικές τελετουργίες με επικλήσεις δαιμόνων και θεοτήτων, και όλα αυτά για να αποφύγει την μάχη των μαχών με τον Κωνσταντίνο κ.ο.κ.
Ο Καθηγητής ωστόσο, κρίνει με άκρως ορθολογικά και ηθικά ευσεβιστικά κριτήρια τον Χριστιανισμό και τον (παρ)ερμηνεύει αυθαίρετα ως μιά ειρηνιστική Θρησκεία. Αυτή είναι μια πλανεμένη ίσως ανθρωπομορφική Θρησκεία του Χριστιανισμού και όχι η Μία Αγία Αποστολική Εκκλησία του Χριστού που προτάσσει –για θεολογικούς σκοπούς που έχουν να κάνουν με την πάσι θυσία μη αλλοίωση της ορθοδόξου Πίστεως- την Μάχαιρα του Πνεύματος. Ο «ειρηνιστής» Θεός του Χριστιανισμού της Καινής Διαθήκης είναι ο ίδιος και Αυτός με τον «πολεμοχαρή» Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όπου εντέλλει συστηματικά και στρατηγικά τον Αρχαίο λαό του Ισραήλ είτε τους Δίκαιους, τους Βασιλείς και τους Προφήτες Του, να πολεμούν και να μάχονται (κυριολεκτικά και με πολεμικά εργαλεία! Π.χ. η σφεντόνα του Δαβίδ) για την επιβίωση τους απο τους ετερόδοξους και αλλόδοξους ώστε να μη αλλοιωθεί στο παραμικρό η ορθόδοξη Πίστη και ο Μωσαϊκός Νόμος του πρώτου ιστορικά χωροχρονικού Μονοθεϊσμού τους με το αρχέκακο δηλητήριο του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, όπου σ΄αυτό το σημείο φανερώνεται ότι ο Ένας και Αληθινός τριαδικός Θεός δεν ήτο αλλά ούτε μετεβλήθηκε ποτέ σε έναν ανθρωπομορφικό ειρηνιστή-αγαπούλη-μαλθακό-διπλωματικό-συμβιβαστικό-παθητικό εξωγήινο παππούλη Θεό. Όλα αυτά εξάπαντος –δεν γράφονται για απολογητικούς λόγους- καθότι αν ισχύουν στους λογισμούς και στις σκέψεις των αδαών γράφονται κυρίως για τους ανόητους αθέους ή θεϊστές αλλά και για τους ηθικιστές θρησκόληπτους.
Τούτο που θέλω να πώ με απλούστερα λόγια είναι ότι, μπορεί η Ευαγγελική Αρχή να εντέλει τους ανθρώπους και εν εξελίξει Χριστιανούς να μάχονται το κακό με καλό και αγαθό τρόπο, αλλά τούτη η θεία Εντολή είναι για πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους, ενώ ο Θεός δεν δεσμεύεται ούτε συμφώνησε ποτέ ότι θα παραμένει δεσμευμένος στο Κανονικό πλαίσιο των Εντολών Του. Ούτε ότι θα ακολουθεί πιστά το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» των ανθρώπων.
Άρα, μήπως ο Θεός δύναται να εντέλει –αποκαλυπτικά και κατ΄οικονομία- προφανώς τους εκλεκτούς πιστούς του για συγκεκριμένους ιδιότυπους λόγους Του ώστε να αποκρούουν και να μάχονται το κακό και με κακό τρόπο, ώστε Αυτός μέσα από την συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του παγιωμένου κακού και του παιδαγωγικού κακού που εργαλοποιείται από δυνάμεις του καλού-αγαθού, να δύναται να παράξει και να γεννήσει καρπούς γλυκείς;
Ο Καθηγητής, αν θέλει να βγάλει ένα ασφαλές ιστορικό συμπέρασμα, θα πρέπει να συνδυάσει ένα ακόμη απρόοπτο και θαυμαστό σημείο και γεγονός που είναι το κλειδί ίσως για την κατανόηση της αιφνίδιας μεταστροφής του Κωνσταντίνου και της ολιστικής θέασης των θεοσημείων Ονείρων και Οραμάτων του. Τα πράγματα δεν άρχισαν παντελώς συμπτωματικά, απότομα και τυχαία από την Μάχη της Μιλβίας. Η δυναμική ιστορία της μεταμορφωτικής μεταστροφής του Κωνσταντίνου συνδέεται άρρηκτα με την ζωή του στο παλάτι όπου συμβίωνε με τον διώκτη των Χριστιανών Διοκλητιανό, και με τον πατέρα του τον Κωνστάντιο Χλωρό.
Ο Μ.Κ. αναχώρησε κρυφά από την αυλή του Διοκλητιανού καθότι σχεδίαζαν από φθόνο και από φόβο οι άνθρωποι του να τον δολοφονήσουν. Αλλά όμως μία και δύο φορές κατόπιν θεϊκής παρέμβασης (Ονείρατα ή Οράματα;) αποκαλύφθηκε στον μέγα Κωνσταντίνο ολοφάνερα («κατάφωρα Θεού συμπνεύσει») η σκευωρία και κατάφερε να διαφύγει έγκαιρα απο τον προμελετημένο θάνατο και μάλιστα να προλάβει με την φυγή του στην επιθανάτια κλίνη τον πατέρα του Κωνστάντιο ώστε να τον χρίσει ο τελευταίος αμέσως ως επόμενο νόμιμο διάδοχό του. (Βίος Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου Καισαρείας, εκδόσεις: ΖΗΤΡΟΣ, σελ. 106-107).
Όλα αυτά για τους αθέους και ορθολογιστάς ιστορικούς και βυζαντινολόγους, είναι τις πάσι αντιληπτό, ότι είναι ακατανόητα «μεταφυσικά» πράγματα, ανιστόρητες διηγήσεις, θρησκευτικές μυθολογίες, εξωλογικές φαντασίες, άρρητα ρήματα και φιλοσοφίες χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο.
Μόνο που η ιστορία της Επιστήμης και η επιστήμη της Ιστορίας είναι γεμάτη με τέτοιου είδους ανεξήγητα ή εξηγητέα μεταφυσικά ονείρατα και οράματα.
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος είναι και οι σωρηδόν διηγήσεις από την Αγία Γραφή, περί ονείρων και οραμάτων, και τούτο το επισημαίνουμε και το επικαιροποιούμε την σήμερον σκόπιμα, για το επικυρίαρχο και αδιάκριτο δογματισμό, περί της «χριστιανικής» απαξίωσης και άκριτης δαιμονοποίησης των Ονείρων και Οραμάτων, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα περί της Θεολογίας του Έρωτος, για την απολυτοποίηση του χώρου και τόπου των Ονείρων ότι δήθεν ανήκουν στον σκοτεινό βασίλειο του Σατανά κ.ο.κ. Βέβαια χρειάζεται προσοχή και διάκριση περί των ονείρων και οραμάτων καθότι έχουμε σωρηδόν διηγήσεις σε Γεροντικά και Ασκητική Γραμματεία όπου άγιοι και φωτισμένοι Ασκητάδες πλανήθησαν οικτρά επειδή πίστεψαν είτε το όνειρο τους είτε το όραμά τους. Εξάπαντος χρειάζεται πολύ προσοχή και κάμποση διάκριση η έρευνα και η επιστημονική σπουδή περί της ερμηνείας των Ονείρων.
Η Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεμελιώθηκε επάνω σε Συμβολικά Όνειρα και Θεολογικά Οράματα του Μ.Κ. του οποίου του πρότασσαν κυρίως και τον μυούσαν στα άδυτα των Χριστιανικών Συμβόλων, τα οποία απεδείχθησαν κραταιά και νικηφόρα, εν τέλει τα οποία μεταμόρφωσαν άρδην την παγανιστική και οικουμενιστική Αυτοκρατορία και τους πολίτες της.
Άρα συνεπώς τα Συμβολικά θεολογικά και θρησκευτικά όνειρα και οράματα των ανθρώπων έχουν ίσως την σημασία και την αξία τους, ανάλογα με την ερμηνευτική τους προσέγγιση. Η απόλυτη δαιμονοποίηση και η δογματιστική απαξίωση των ονείρων και οραμάτων των πιστών ή απίστων φαίνεται να έγινε για λόγους ποιμαντικής προστασίας, αφού οι ποιμένες μας απώλεσαν εκείνο τον θεολογικό φωτισμό της ερμηνείας των ονείρων και οραμάτων, που είχαν οι Φίλοι του Θεού.
Του Παναγιώτη Νούνη
† Θεο-Λογικός και Θρησκευτικός Στοχαστής
Διαχειριστής του Ιστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»
Tηλέφωνο: 00357-96897711
Email: panagiotisnounis@gmail.com
FB: https://web.facebook.com/panagiotisnouni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου